Het lijkt nu al dé zomertrend van 2010: te weinig afrekenen of te veel terugbetalen. Binnen één week tijd heb ik nu al twee glazen wijn en vervolgens zelfs een hele fles in de schoot geworpen gekregen. Ik ben dan zo’n brave borst die dergelijke meevallertjes meldt en alsnog versmaadt, teneinde de bediening niet met een kasverschil op te zadelen. Een AH-caissière wilde dit goede gedrag belonen door 40 euro wisselgeld te veel terug te geven, maar ook dat werd beleefd geweigerd.
Ik ben namelijk van onbesproken gedrag. Ik laad mijn boodschappenkarretje vol met allerlei onzinproducten om de economie weer op gang te brengen. Als minder loyale types achter mij staan met slechts één boodschapje, bij voorkeur een prei, dan mogen ze van mij eerder afrekenen. Ik zal nooit iets stelen. Ik heb nog nooit een politiecel van binnen gezien. Ik heb nog nooit iemand geslagen, of misschien kan ik beter zeggen dat ik nog nooit heb toegegeven aan de zeer regelmatig optredende verleiding om iemand flink op zijn muil te timmeren. Ik heb nog nooit mijn stem niet uitgebracht als er verkiezingen waren. En tegenover dit alles (en nog veel meer) staat slechts de zonde dat ik niet opsta voor bejaarden in het openbaar vervoer.
Kortom, ik ben het toonbeeld van goed burgerschap en de vleesgeworden vredelievendheid.
Maar.
Die toeteraar die mij iedere werkdag terroriseert met zijn tenenkrommende getrompetter, met zijn repertoire bestaande uit niet meer dan zegge en schrijve één af-schu-we-lijk riedeltje, iedere keer maar weer en de hele dag door datzelfde ten hemel schreiende deuntje dat werkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan haalt maar waar je als straatmuzikant, of wat ervoor door moet gaan, toch ook knettergek van moet worden als je het de godganse dag door die toeter heen moet blazen, ik bedoel, krijgt zo iemand nou nooit een burn-out vanwege te eenzijdig werk, moet hij niet van zijn baas werken aan zijn persoonlijke ontwikkeling, en hoe kan het eigenlijk dat hij nog zo’n doorvoed lijf heeft dat hij zo hard kan blijven toeteren – van de beloning voor zijn kunsten kan het onmogelijk zijn – nou, die toeteraar dus, die moet dus echt, nou ja, hij hoeft niet per se meteen dood, hoewel het aan duidelijkheid weinig te wensen over zou laten, maar hij moet dus wel verdwijnen uit mijn leven: hij moet weg, weg uit mijn vizier en al helemaal weg uit mijn gehoor, dus als er een partij is die een torenhoge belasting dan wel een ballotagecommissie voor straatmuzikanten wil invoeren, dan is die verzekerd van mijn stem op 9 juni.
Het stikt inderdaad overal van de straatmuzikanten. Niet erg, tenzij je op een terras zit en de muziek het gesprek gaat overstemmen.
Is het een vuzuvuelezela of een gewone toeter?
Ah, de bard uit Asterix, Assurancetourix (tegenwoordig Cacofonix).
Moest hij/zij geen proeve van bekwaamheid afleggen, alvorens de vergunning werd afgegeven, voorzover er sprake is van een vergunning?
Je kunt hem toch gewoon z’n toeter afpakken en in z’n reet steken? Dan blaast ie wel een ander deuntje, denk ik…
Vriend van mij bood ooit de in 030 bekende ‘Blowing in the wind’-muzikant-met-hond een riks om op te lazeren. Geen idee of dat hielp trouwens 🙂
De accordeonist waar ik vaak langs loop in Eindhoven is toevallig erg goed, die is echt een plezier om naar te luisteren. De laatste tijd duiken er echter wel erg veel accordeonisten uit de Balkan op, moet ik zeggen. En ze zijn niet allemaal zo goed als die ene.
Beperkt tot straat X, dat is-ie volgens mij wel…
Ach jee… Is er niet een of andere irritante Amsterdamse regel die zegt dat dit soort dingen niet mag? Geluidsverlast ofzo, of misschien moet hij wel een vergunning hebben, of misschien moet hij zich beperken tot straat X en was hij daar vorige keer per ongeluk buiten gestapt… Je moet die dingen toch ten goede inzetten als de zeldzame mogelijkheid zich voordoet!
Erg herkenbaar!
Zo probeer ik de supermarkt zo veel als mogelijk te vermijden tussen 15.00 en 19.00u, aangezien een harmonica-figuur het nodig vindt om in dit tijdsbestek “Que sera, sera” ononderbroken uit zijn muziekapparaat te persen. Indien ik deze man per abuis toch weet aan te treffen, zit ik vervolgens de rest van de dag met het refrein in mijn hoofd. Dit komt mijn gemoedstoestand niet bepaald ten goede.