Kurk

Het is een geruststellende gedachte dat ik, als ik het zelf tenminste haal, nog minstens vijfentwintig jaar van mijn oma kan genieten. Jammer is wel dat met het klimmen der jaren, ze is nu 95, de lichamelijke gebreken hand over hand toenemen. Het lichaam aanvaardt de wandeling naar het dorp nog maar enkele malen per week (volkomen terecht overigens, want het is een takkeneind) en tegen de broosheid der botten is boven een zekere leeftijd nu eenmaal geen kruid gewassen. Als oma dan een keer ongelukkig onderuit gaat, breekt het lichaamsdeel dat als eerste het plaveisel toucheert niet alleen de val, maar vooral ook onherroepelijk zichzelf.

Afgelopen jaar trof dit tragische lot oma’s rechterhand, dezelfde die niet al te lang geleden ook al eens in een wasmachine op centrifugestand terecht was gekomen. De pols zei in beide gevallen knak en dat was jammer, want oma’s rechterhand is, zoals zodirect zal blijken, van onschatbare waarde.

Gelukkig verliep het herstel naar omstandigheden wonderwel, maar als je tegen de honderd loopt valt er zelfs voor oma niet te spotten met de naijleffecten van een botbreuk. En zo pent zij nog altijd driftig oplossingen in haar cryptogrammenboekje, maar kan ze luttele dagen later lang niet altijd de met zwakke hand geschreven woorden herleiden, wat in combinatie met het kortetermijngeheugen, dat ook niet meer is wat het geweest is, nog wel eens tot confronterende situaties kan leiden.

Kan dat nog beschouwd worden als een manier om het leven spannend te houden, nu was er iets aan de hand wat van levens-, zo niet van landsbelang was. In blinde paniek belde oma haar zoon, mijn oom, en verordonneerde hem, zoals alleen moeders dat kunnen, om spoorslags haar kant uit te komen. Mijn oom schatte de ernst van de situatie direct goed in en vertrok met gierende banden, om een stief halfuurtje later het huis van een intussen in shock verkerende oma te bestormen.

Oma kreeg namelijk de kurk niet uit de sherryfles.

U moet twee dingen goed begrijpen: ten eerste dat oma al een jaar of tachtig op sherry leeft, en ten tweede dat troep met een schroefdop oma’s huis niet binnenkomt. Oma eist kwaliteit en kwaliteit zit onder een kurk, maar de kracht om de dop uit de fles te trekken was er nu dus even niet. Het lukte niet met haar handen, maar ook niet met een tang. Na drie kwartier wrikken en wroeten had ze, terwijl het zweet over haar hele lijf gutste, met haar laatste krachten naar de telefoon gegrepen.

Dat is dus de reden waarom mensen kinderen nemen. Even geroutineerd als liefdevol opende zoonlief uit voorzorg een fles of zeven, voldoende om het uit te kunnen zingen tot het geplande volgende bezoek, vijf dagen later.

Inmiddels is de auto van mijn oom uitgerust met zwaailicht en sirene, zodat hij in het zeer onwaarschijnlijke geval dat oma nogmaals in een soortgelijke situatie belandt, wat God overigens verhoede, op gepaste wijze kan uitrukken. En ik durf er wel iets om te verwedden dat de rietjes al klaarliggen voor het moment waarop de rechterarm weigert nog langer het glas te heffen.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.

Naam*

E-mailadres*