Zoenintentie

Man o man, hij staat weer voor de deur hoor, de spannendste kantoordag van het jaar: nieuwkantoorjaarsdag. Misschien is voor velen de eigen verjaardag ook heel spannend, maar die hebben mijn ouders strategisch midden in de zomervakantie gepland, een daad waarvoor ik ze eeuwig dankbaar ben.

In de meeste gevallen is het wel duidelijk: als jij wilt, wil die ander ook wel. Of je wilt allebei niet, ook goed. Het kan echter ook voorkomen dat je vastberaden bent het niet te doen maar dat die ander dan toch begint, of, zeer zeldzaam bij ondergetekende, dat je zelf aanstalten maakt en de ander plotseling wilde afwerende gebaren begint te maken.

Je collega’s al dan niet zoenen met nieuwjaar: richtlijnen vanuit de overheid zouden geen overbodige luxe zijn.

Ben je bijvoorbeeld nog wel te handhaven op je werk als in minder dan 70% van de gevallen (ik had vorig jaar een alleszins acceptabele 93,2%) je zoenintentie overeenkomt met die van je collega? En hoe red je je zonder gezichtsverlies uit zo’n situatie, als je al lang en breed met getuite lippen je hoofd naar voren hebt gebracht en je collega met een vies gezicht ostentatief een stap naar achteren doet? Tenzij toevallig Walk like an Egyptian op de radio is, zou ik het persoonlijk niet weten.

Goed, je kamergenotes, dat is duidelijk, daar ontkom je niet aan. Lullig voor mensen in een kantoortuin, maar als je het hele jaar één ruimte met iemand deelt, dan ga je elkaar met nieuwkantoorjaarsdag niet een slap handje geven; dat doe je thuis bij je partner ook niet. Maar verder?

Stel je voor dat je een collega hebt die buiten kantoortijd het liefst bomen knuffelt: zeker weten dat die ook van jou houdt en haar wens voor een evenwichtig en rein jaar kracht wil bijzetten met drie welgeplaatste kussen op de wang. Moet je daarin meegaan om je zoenintentiecoëfficiënt hoog te houden?
Of andersom: je wacht al maanden op dit uitgelezen excuus om die bloedmooie secretaresse eindelijk eens legaal aan te randen in het printerhok – zul je net zien dat ze door de gangen voorbijracet en bij alle kamers Gelukkig nieuwjaar! naar binnen roept; haar manier natuurlijk om haar zoenintentie van 0 tegenover 34 ranzige manspersonen in één klap te realiseren. Zo is iedereen voor zichzelf bezig.

En wat doen we met de moslima’s? Zoenintentiecoëfficiëntsgewijs natuurlijk geen probleem, maar hier speelt ineens de handintentie op. Evenals bij sommige mannen trouwens. Want als je dan bij Financiën binnenloopt om die ene aardige collega een gelukkig nieuwjaar te wensen, moet je die akelige man naast hem dan ook een handje geven? Had je je niet voorgenomen om dit jaar wat eerlijker te zijn tegenover iedereen? De zakmaarlekkerdoordestrontintentie is ieder jaar toch weer het moeilijkst te realiseren.

Ik overweeg nu een mail-to-all.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

15 gedachten over “Zoenintentie”

  1. “En wat doen we met de moslima’s?”
    Ik gaf eergisteren onze moslima een hand en de gewone drie zoenen want onze moslima is een gezellige Amsterdams-Marokkaanse meid met een hoofddoekje; en vandaag tevens met een handdoekje, want ze heeft gisteren haar pols ernstig geblesseerd met schaatsen.

    Ik zie hier zowel zoenintentiecoëfficiëntsgewijs als handintentiecoëfficiëntsgewijs geen probleem!

  2. Dag doorgekomen? Ik vond ’t ook lastig, en geef als het moet (of ik het echt wil) één zoen, om dat routineuze geklap tegen te gaan. Schept leuke verwarring, halverwege terugtrekken.

  3. Ik vind dat er sowieso meer gezoend moet worden op de werkplek, niet alleen op de eerste werkdag in januari, maar op elke werkdag. En ook op het einde van de dag. Daarnaast bij de lunch (zeg maar voor het gezamelijke gebed) en tijdens het begin van een vergadering om de spanning een beetje te breken. En als vanzelfsprekend als je in de lift staat met collega’s, al dan niet van je eigen afdeling.

  4. Ik had tot nu toe nog niet aan die kantoordag gedacht, maar nu word ik toch wel nerveus. Gelukkig begin ik om vijf uur, dus ik ben één van de eersten. Dat betekent dat iedereen die daarna komt naar mij moet komen. Toch?

  5. Van Beatrijs Ritsema hoeft het niet, doorgeschoten informeliteit op het werk. Ik probeerde gisteravond op een Groningse verjaardag van schoonmoeders de dans te ontspringen, ik hoestte en proestte en dat leek me een goede reden, maar ik moest zo erg mijn best doen dat er vele hachelijke situaties zijn ontstaan (hand stevig vasthouden en niet voorover buigen, en wat zeg je vervolgens, etc.). Ze besmetten was een makkelijkere optie.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *