Zwaar

In de AOW-discussie is er nogal wat te doen over de zogenaamde zware beroepen. Heel veel mensen met een niet zo zwaar beroep zijn tegen verhoging van de AOW-leeftijd omdat er geen rekening zou worden gehouden met de zware beroepen. Solidariteit, heet dat dan.

Wat zijn dan zware beroepen? ‘Nou, wat dacht je van stratenmakers?’, krijg je dan als antwoord, en dan blijft het een tijdje stil.
Ik dacht altijd dat stratenmakers rond hun vijftigste al door en door versleten waren, en het dus niet zoveel uitmaakt of ze tot hun 65e of tot hun 67e arbeidsongeschikt zijn. Of misschien dat nog wel, maar dat ze dus in ieder geval ruim voor die tijd stoppen met werken.

Dat heb ik dus geheel verkeerd begrepen. Of een stratenmaker nu op zijn 15e of zijn 44e  is begonnen met knielen voor het Mekka van de Nederlandse wegenbouw, de handgelegde straat, zodra hij wakker wordt op zijn 65e verjaardag weet hij dat het niet meer gaat. En dan is daar de AOW, en dan dankt men Vadertje Drees op zijn versleten knieën. Precies op tijd, perfect geregeld. ‘Je kunt van iemand op zijn 66e toch niet verwachten dat hij nog steeds op zijn knieën straten moet leggen?’, las ik een tegenstandster (34, suffe kantoorbaan in Nunspeet) in de Volkskrant verklaren. De spijker op de kop: wat op 64 jaar nog prima kan, kan op 66 natuurlijk lang niet altijd meer.

Maar goed, dat zijn dan de zware beroepen, die toevalligerwijs allemaal exact op de 65e verjaardag tot onoverkomelijke fysieke problemen leiden. Maar dezelfde redenering volgend zou je moeten zeggen dat mensen met een licht beroep veel langer kunnen doorwerken. Ikzelf heb bijvoorbeeld een baan waarin ik vijf dagen per week achter een computer koffie zit te drinken en op vrijdagmiddag om half 5 de kroeg in vlucht. Vooral dat laatste aspect hoop ik tot ver na mijn 65e vol te kunnen houden.

Gek genoeg hoor je bijna nooit iemand over deze andere kant van de medaille. Ik kan iedereen aanraden gewoon eens om zich heen te kijken op zoek naar mensen die aan het werk zijn. Een eenvoudige treinreis levert al een schat aan informatie op.

Op het station koop ik een broodje. Nou, voor ouderen is het smeren van een broodje tegenwoordig een kwestie van overleven. Er is geen geld meer om het te laten doen, dus zolang je broodjes kunt smeren blijf je leven; daarna ga je vrij snel dood van de honger. In plaats van een vrolijke meneer die wil weten of ik nog wat leuks ga doen dit weekend (WTF? Ik wil een broodje!) kan daar dus best een oud omaatje staan. Die hebben bovendien nog leren hoofdrekenen, waardoor de kans op fouten bij het afrekenen een stuk kleiner wordt.

Dan wordt er omgeroepen dat de trein vertraagd is later vertrekt. Altijd maar weer is het een jonge stem. Wat is er mis met de dictie van een bejaarde? Zo’n gebroken stem, gecombineerd met Polygoonuitspraak, dat zou toch fantastisch zijn?
Kaartjes knippen? Zodra traplopen problematisch wordt de dubbeldekstreinen vermijden; verder geen probleem.
Als zwerver ongevraagd liedjes jengelen in de trein? Ha, dat zie je bijna nooit meer, hoera.

Maar dan.
Kom ik aan in de bouwput die Rotterdam Centraal heet. Niemand aan het werk in de bouwput; zeker te koud, zaterdag, bouwvakvakantie of een te zwaar beroep. Hoe dan ook, het blijft een bende en dus moet het verkeer geregeld worden. Bij ieder zebrapad staan ze drie man sterk: de een houdt de voetgangers tegen, de ander laat het verkeer door (of andersom) en de derde staat… tsja, bij te komen van de inspanning, denk ik.

De verkeers spatie regelaar.

En dan gebeurt het. De laatste auto rijdt voorbij; het wachtende voetgangersvolk maakt aanstalten om in beweging te komen. De voetgangersregelaar houdt zijn hand echter nog streng omhoog. Zijn collega, die een lamme arm heeft gekregen van het doorlaten van de auto’s, neemt nu langzaam dezelfde houding aan. Ja, hij blokkeert nu de doorgang voor de volgende auto, DIE ER HELEMAAL NIET IS, hij staat daar een beetje het luchtledige tegen te houden. Pas dan ziet de voetgangersregelaar dat het goed is en laat hij de ongeduldige meute passeren. De derde regelaar knikt instemmend.

Sjezus. Kunnen ze die mensen dat niet tot hun 93e laten doen? Allicht dat ze in de tussentijd een keertje hartstikke doodgereden worden.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

Een gedachte over “Zwaar”

  1. Vraag ik me dan ook nog af hoe dat eigenlijk zal gaan, met de groep WAOers. Die moeten op hun 65e vast stoppen? dat scheelt immers in de hoogte van de uitkering.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *