Je hebt van die bloggers die stilstaan bij iedere klodder griepslijm die hun lichaam verlaat, al blijft het soms bij de mededeling dat er niet geschreven kan worden wegens hypergrieperig. Ik behoor ook tot die groep manische aandachttrekkers; ik ben alleen vrijwel nooit ziek. Wie de annalen van iamzero.nl erop napluist, ontdekt dat de oprispingen in zero’s blakende gezondheid in de afgelopen jaren op één hand te tellen zijn.
Nu moet ik daarbij aantekenen dat ik zo iemand ben die alleen in de weekenden en tijdens vakanties ziek is, en dan is het toch anders. Je hoeft bijvoorbeeld helemaal niet ziek te zijn (ik althans niet) om de godganse zondag apathisch op de bank naar de tv te liggen kijken, en bovendien schitteren de programma’s die je dat authentieke zieke gevoel geven, ik noem een As the world turns, door afwezigheid. Nee, de ware vertroeteling waar je als zieke recht op hebt, vindt pas plaats als je niet naar je werk gaat; als je malheur met andere woorden een officiële status heeft gekregen. In het weekend sta je als je niet oppast met je zieke hoofd gewoon de plee te schrobben in de vaste zekerheid dat enkele momenten later het glazuur opnieuw geteisterd zal worden door een nieuwe lading diarree; de teller moet toch wel minstens op 39,43 staan om op enige compassie te mogen rekenen.
Ik heb daar overigens niet zo gek veel moeite mee, want ik vind ziekte een zwaar overschat begrip. Driekwart van de wereldbevolking zou zich waarschijnlijk permanent ziek laten verklaren als men mijn lichaam zou moeten rondtorsen, als er al enige drang tot voortleven zou blijven bestaan, maar ik heb ermee leren leven en kom tot de conclusie dat de mens nog tot van alles in staat is als hij zich even wat minder voelt. Een fatsoenlijke schaakpartij bijvoorbeeld, om maar iets te noemen.
Toch ben ik er nu weer eens beroerd aan toe. Gisteravond, en dat wilde ik toch even met u delen, heb ik twee koppen thee gedronken. Niets bijzonders, zult u wellicht denken, tot ik erbij vermeld dat ik het voor het eerst in exact 31 jaar en 5 maanden niet eens heel smerig vond. Een bijzonder zorgwekkend gegeven. Nog een geluk dat er geen appelsap in huis was.
Goed, morgen weer lekker werken.
Ach arreme hypergrieper, wel goed uitzieken hoor, werk is een overschat iets.
Ik was ook zo’n aandachttrekker. Tot ik na eindeloos therapiezoeken ontdekte dat ik dan wel iedere dag een zielig stukje kon gaan schrijven 🙂 Nu trek ik alleen nog de aandacht wanneer ik écht wat troost kan gebruiken.
(Er bestaat trouwens ook appelthee. Beterschap!)
Ik ben ook nooit ziek, maar wel een aandachttrekker. Dat hoort bij bloggers. Het is een virus waar geen medicijn tegen bestand is. Nou ja, behalve het neerhalen van een server.
Bah, Appelsap.
Appelsap!? Ben ik ook ernstig tegen.
Je bent een bikkel.
Ik hoor bij de groep manische aandachtstrekkers. Wat wel een goede titel is voor een weblogger. Ik ga akkoord.