Tot ik over twee dagen de wekelijkse gang naar de papierbak aanvaard, ben ik in het bezit van een nadien dus nog zeldzamer exemplaar van de Volkskrant van afgelopen donderdag, met als headline Terreuraanslagen treffen Bombay. Het schijnt dat in het holst van de nacht een hysterische redacteur de drukkerij kwam binnengestormd om de persen te doen stoppen. Niet omdat het dodental dat reeds in duizendvoud was afgedrukt door nieuwe feiten achterhaald was, maar omdat er Bombay stond in plaats van Mumbai.
Een onvergeeflijke blunder. Waarschijnlijk was dat ook het eerste waar de onschuldige burgers op het centraal station van Mumbai aan dachten toen zwaarbewapende mannen in het rond begonnen te schieten: “als ze in Nederland nou maar wel Mumbai schrijven in plaats van Bombay”. En dan toch doen he.
Respectloos.
De redacteur van dienst ontdekte zijn fout, zag zijn vrouw en kinderen al verhongeren in een doemscenario van het zekere ontslag dat hem te wachten stond in combinatie met de kredietcrisis, wist in een ultieme poging nog net half Nederland te behoeden voor deze benedenmaatse nieuwsvoorziening, maar het was te laat voor de regio Haarlem, waar de krantenjongens, een spitsalarm ten spijt, al op hun brommertjes de kou trotseerden.
Kijk, als de Volkskrant op 12 september 2001 nou had bericht over aanslagen op Nieuw-Amsterdam, dan hadden ze een punt gehad, maar het verschil tussen Bombay en Mumbai komt op mij over als het verschil tussen een logopedist als burgemeester (Bommm-beejjj) of iemand met een hazenlip.
Ik wist het niet eens, dat Bombay van naam was veranderd. Het schijnt al in 1995 gebeurd te zijn, maar dat was bij de aanslagen in 2006 nog geen reden om Mumbai te gebruiken. Waarom nu dan ineens wel, zal altijd een raadsel blijven.
Maar ik houd er niet van, van dat gehannes met namen, nog afgezien van de onbeschrijflijke futiliteit ervan in vergelijking met de ernst van tweehonderd doden. Poenige familieleden die zeggen naar Ceylon op vakantie te gaan en dan uitleggen dat dat Sri Lanka is (alsof je niet minstens 50 IQ-punten meer hebt), of sportcommentatoren die het, ook al zo’n hazenlipgevalletje, over Beijing hebben in plaats van gewoon Peking: kriegel word ik ervan. Zo zielig, zo onnodig ook vooral.
En daarom houd ik ook maar vast aan die achterlijke naam van mijzelf. Aangeduid worden als ‘de voormalige zero’, dat staat toch gelijk aan een doodvonnis.
@Rutger: ik ook niet, maar wel van Mumbai 😉
Tot voor kort had ik nog nooit gehoord van dat hele Mumbay!
Maar ja, men wil natuurlijk niet de verdenking op zich laden per se vast te willen houden aan kolonialistische plaatsnamen.
tbfkaiaz vind ik anders best prinselijk klinken.
Voor mij blijf je gewoon Gijsbert hoor.
Fokke & Sukke hadden prompt een grapje over ‘mumaanslagen’ in India. De Telegraaf liet zich overigens niet gek maken en hield het gewoon bij Bombay (of was dat ook een zeer vroege editie / nadien collector’s item?).
Bombay is ivm de aard van het nieuws natuurlijk ook een veel toepasselijkere naam… En dan wist je zeker ook niet dat Madras (de geboorteplaats van Anand) al jaren ‘Chennai’ heet? 😉
Dat hele gedoe rond Mumbai/Bombay is natuurlijk te belachelijk voor worden. Temeer daar onze Nederlandse Taalunie het gebruik van de benaming Bombay adviseert. Zie hier.
Het hele gedoe rond de naamgeving ontstond na verkiezingen in 1995, verkiezingen die de Hindu-nationalisten van Bal Thackeray aan de macht brachten. Deze Indiase variant van Gert Wilders (“Ik ben niet tegen de islam, maar alleen maar tegen de moslims die zich niet aan de wetten van ons land houden.”) is al jaren bezig om het vuurtje tussen moslims en hindoes op te stoken. Met succes, blijkt deze week. In The Moor’s Last Sigh neemt Salman Rushdie hem genadeloos op de hak.