Het was dus een vrouw

Terwijl wereldwijd de Hutu’s en Tutsi’s, de Ajacieden en Feyenoorders, de Vlamingen en Walloniërs en de Grieks-orthodoxen en Armeens-orthodoxen elkaar in een zelden vertoonde vlaag van kritiekloosheid in de armen vielen na de verkiezing van Obama, was het deze week ook nog eens een keer Nationale Goed Nieuwsdag (uiteraard weer voorzien van hoofdletters en onjuiste spaties). Maar intussen spatte mijn droom wel mooi uiteen.

Ik verhaalde reeds over de Persoonlijke Postzegels met het volledige logo van iamzero.nl, die werden afgekeurd omdat ze te politiek gekleurd zouden zijn. Over Merel, die vervolgens met succes een tweede poging ondernam door Mao weg te knippen en niet, zoals ik zou hebben geprobeerd, de balk met ‘iamzero’. En vooral over de man met de benijdenswaardige functie om al die aangevraagde Persoonlijke Postzegels langs de meetlat van de zorgvuldig geformuleerde gebruiksvoorwaarden te leggen.

Het was dus een vrouw.

Zoveel was althans wel duidelijk aan de ondertekening van de brief die Merel me als bewijs doorstuurde. M.P., overduidelijk een vrouw.

Dat zijn zo van die dingen die niet in je opkomen. Begrijp me niet verkeerd: ik ken geen volk met een zuiverder beoordelingsvermogen dan het vrouwelijke, dus wat dat betreft zat hier de juiste persoon op de juiste plaats. Maar de onbarmhartigheid om zelfs de onschuldigste der burgers ook daadwerkelijk zonder enig mededogen nul op het rekest te geven, nee, die had ik voorafgaand aan dit akkefietje toch niet met de andere sekse geassocieerd.

En nog was er niks aan de hand. Wat zou het dat deze droombaan vervuld werd door een vrouw, die evenals de man die ik me op haar plaats had voorgesteld ongetwijfeld haar 40-jarig ambtsjubileum alweer jaren geleden gevierd moest hebben? Ook vrouwen hebben recht op pensioen, en eerdaags zou haar plek vast en zeker vrijkomen en de weg voor zero de zegelcensor geëffend zijn.

Ik had ongestoord door kunnen blijven mijmeren over hoe ik de argeloze consument over een jaar of wat de stuipen op het lijf zou jagen door zelfs in het kleinste detail van het braafste ontwerp porno, religie of politiek te ontwaren. Onder mijn bewind zou geen kerk ooit op een zegel prijken. En de beargumenteerde epistels die ik de mensen zou sturen! Och, hoe lang moest het nog duren vooraleer ik huiszoekingen kon gelasten? Tot ik de banden met KPN weer zou aantrekken om de telefoons van de ongehoorzame burgers te kunnen aftappen?

Maar de gifbeker moest helemaal leeg. Want dat is de pest tegenwoordig: al die mensen hebben wel een Hyves-account. En dan ga je toch kijken. En zo kom je er dan achter, op een treurige zondagmiddag, terwijl de tuin bedolven wordt onder een sneeuwstorm van herfstbladeren, de kat om aandacht jankt, de club van Rotterdam een nieuwe oorwassing te verwerken krijgt en de Nederlandse literatuur je weer eens ernstig teleurstelt, dat de (hoofdletter p) Product (spatie) (hoofdletter m) Manager van de (2x hoofdletter p) Persoonlijke Postzegels een jongedame van 29 lentes jong is.

Twee vrienden, of wat daarvoor door moet gaan, scheiden ons. Dat schept dan toch perspectieven.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.

Naam*

E-mailadres*