‘Hallo. Wij kennen elkaar niet, maar we zijn wel vrienden.’
Het gezicht van Jordi veranderde in één groot vraagteken.
‘Want jij bent Jordi…’
Lichte paniek brak uit –
‘…en ik ben zero.’
Het voert wat ver om Jordi een groupie te noemen, maar hij heeft zich wel ooit laten ontvallen dat ‘van de ongeveer 40 weblogs die ik dagelijks check, [..] dit (dit dus, red.) mijn favoriet [is]’. Mensen met zo’n schrijnend gebrek aan goede smaak verdienen geestelijke ondersteuning. Het moest daarom tot een persoonlijke ontmoeting komen. Jordi verdiende dat.
Groot was dan ook mijn vreugde toen bij stom toeval bleek dat dezelfde Jordi die al zerofan, last.fm-vriend en linkedin-connectie was ook de Jordi is waar mijn vriendin zo af en toe onschuldig, althans, daar ga ik dan maar van uit, denk erom hoor Jordi!, zaken mee doet. Jordi is namelijk fotograaf, en ik durf wel te zeggen dat van de ongeveer 40 foto’s die ik dagelijks bekijk, Jordi de mooiste maakt.
Het is mooi dat de wereld soms zo klein is, en om dit te vieren bezocht ik een borrel waarvan ik wist dat Jordi er zou zijn maar waar ik zelf eigenlijk niet zo veel, om niet te zeggen niks, te zoeken had. Daar speelde de bovenstaande ongebruikelijke kennismaking zich af. Er is geen betere manier om met je publiek in contact te treden dan onder het genot van gratis bier.
Inderdaad bleek Jordi nogal doorgeschoten in zijn bewondering. Stille bewondering, moet ik daaraan toevoegen, want Jordi is geen fanatieke reactionist. Hij legde uit dat hij meestal weinig anders toe te voegen heeft dan ‘haha’, en dat laat hij dan liever achterwege (hoewel hij het soms niet kan laten). Dat vond ik wel mooi om te horen, en het bevestigt maar weer eens de wetmatigheid dat hoe beter het stukje, hoe minder reacties.
In zijn blinde adoratie voorzag Jordi een grote toekomst voor mij als columnist, schrijver en opiniemaker, hij liet nog net niet het woord ‘Nobelprijs’ vallen maar noemde me bijvoorbeeld wel in één zin met Richard Dawkins (te weten de zin ‘Ik ben nu dat boek van Richard Dawkins aan het lezen en trouwens, wil jij nog een biertje?’). Het leek me verstandig om er maar niet al te veel op in te gaan, behalve dan op dat nieuwe biertje.
Zoals dat gaat met virtuele kennissen die je voor het eerst tot mens van vlees en bloed getransformeerd ziet, was het leven achter de computer verder het voornaamste onderwerp van gesprek. Zo spraken we onze bewondering voor last.fm uit en deelden we onze afschuw over hyves.
Bij thuiskomst vond ik in mijn digitale postvak een uitnodiging om vrienden te worden. Waar ik nog op wachtte; krabbel Jordi!
Daarmee is een intimiteitsgrens ernstig overschreden. Jordi kan definitief als virtuele lezer geschrapt worden.
Hmm, vandaar dat ik altijd zo weinig reacties heb. Dank voor de uitleg.
En ik bedenk ook ineens heel vilein dat ik voortaan jouw reactiedinges ga volspammen. 😉
O ja, ik heb Jordi ook ooit ontmoet, ik meen dit jaar, of vorig jaar, op een voorlichtingsdag voor studenten. Geen van beide in functie van student. Ik herkende hem, of moet ik zeggen, ik herkende je, Jordi, van je foto op last.fm, waar ik je als vriend had gezien van ons Zero. Of als muzikalesmaakbuurman.
Geinig, Zero, en gelukkig leef je nog lang en gelukkig, Jordi, wedden.
Een echte ontmoeting is Zero tolerantie verhogend vind ik (zijn dat voldoende spaties?)
Ik ook niet, Corniel, ik ook niet. Brrr. Staat er ineens zo’n man voor je, en je durft natuurlijk niet meer weg te rennen!
Echt contact met zero, ik moet er niet aan denken. brrrrrrr………..
paul, je zet de deur nu zo verschrikkelijk hard wagenwijd op dat ik niet anders kan dan hem toch maar niet intrappen. ik heb ook mijn zelfrespect.
Die wetmatigheid kende ik nog niet. Dan moet ik wel verdomde goede stukjes schrijven.
Haha!
(verder kan ik nu dus dood; ik heb mijn Napels gezien)