Dal

In de film Good bye, Lenin! ontwaakt een Oost-Duitse vrouw na acht maanden uit een coma, terwijl in de tussentijd de Muur is gevallen en haar geliefde socialistische heilstaat ter ziele is gegaan. Om haar tere gestel niet al te zeer op de proef te stellen, zet haar zoon alles in het werk om haar te doen geloven dat er niets veranderd is, zelfs als er aan de overkant van de woning een immense reclame voor Coca-Cola verrijst.

Vanochtend werd ik na amper zes uur slaap nietsvermoedend wakker. Ondanks de tamelijk harde wind en de overvloedige regenval was mijn huis niet omgevallen, en ook de bank stond nog fier overeind. Een gewone werkdag als alle andere diende zich aan. Opgewekt, ik ben nu eenmaal niet iemand met een ochtendhumeur, volbracht ik de dagelijkse routine van broodsmerendouchenkrantlezenkataaien, volledig uitgerust ondanks de korte nachtrust.

In de trein deden de mensen in eerste instantie alsof er niets aan de hand was. Niemand zag er overdreven uitgeput uit en er werden geen opgewonden gesprekken gevoerd over de dag van gisteren. Gewoon diezelfde ongeïnteresseerde chagrijnige smoelwerken als iedere dag, vandaag voor de verandering weer eens naar regen stinkend in plaats van alleen naar zweet.

Als één persoon niet uit zijn rol was gevallen en in een onachtzaam moment het gratis krantje binnen mijn blikveld had laten slingeren, had ik nu waarschijnlijk nog van niks geweten.

Wereld klimt uit dal na zwarte maandag, was de niet voor mijn ogen bestemde kop in de Metro.

We waren er bijna geweest, mensen, en aan mij wordt niets verteld! De laatste maandag was in mijn herinnering twee dagen geleden, de dag van dag tegen DAG. Een gemoedelijke dag, die werd gekenmerkt door de overgang van de nazomer in de herfst. De dag begon als een blauwe maandag, maar dat duurde maar even, en veranderde toen in een grijze maandag.

De maandag waar hier sprake van was, was zwart geweest, inktzwart. Het einde der tijden diende zich aan, de apocalyps was daar, we zaten collectief in de grootste en vooral diepste put waar je als een gemiddelde zichzelf respecterende aardkloot zoal in kunt belanden. Het was de donkerste dag uit de geschiedenis der mensheid, en ik bevond me kennelijk tijdelijk in een parallel universum. Maar de mens zou de mens niet zijn als zij niet daags daarna direct weer uit het zelfgecreëerde dal omhoog zou proberen te klauteren.

En het is gelukt, mensen! Ik weet niet hoe u het geflikt heeft, maar dat hier sprake is van een prestatie van formaat staat vast. Mijn goede collega Jan was jarig en wilde graag met iets anders gefeliciteerd worden dan met zijn verjaardag; welnu, ik durf wel te stellen dat een welgemeende felicitatie voor dit ongeëvenaarde staaltje mensheid-redden meer dan verdiend is.

Maar nu ik het onzorgvuldig bewaarde geheim dan toch ontrafeld heb: vertelt u eens, hoe zwart was die maandag nou eigenlijk?

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.

Naam*

E-mailadres*