Ik had er ’s ochtends nog zo goed op gelet om met mijn rechterbeen uit bed te stappen. Ik ging eerst douchen en daarna ontbijten, want dat ging tegen Italië en Frankrijk ook goed op die manier. Niet geschoren natuurlijk, dat spreekt voor zich. Mijn oranjeonderbroek (géén oranje onderbroek overigens, voor alle duidelijkheid) had ik de avond tevoren al klaargelegd. Over de sokken was ik niet helemaal zeker, maar ik achtte het niet erg waarschijnlijk dat dat enig verschil zou maken.
De treinreis natuurlijk wel. Uiteraard wachtte ik op de rechtstreekse trein naar Rotterdam. Geheel conform de ongeschreven wetten van het plaatsnemen in vierzitjes (en ook hier) had ik daar de keuze om de reis door te brengen tegenover een bijzonder aantrekkelijke jongedame, maar geheel uit vrije wil ging ik tegenover een dikke, hevig naar zweet geurende man zitten. Tegen Frankrijk had ik uiteindelijk ook drie kwartier tegen een onooglijk kereltje aan moeten kijken; die was dan wel tegenover mij komen zitten, maar toch.
Aangekomen in Rotterdam kwam gelukkig tramlijn 20 als eerste aangereden, en niet lijn 25, zodat ik niet voor een heikel dilemma (een kwartier wachten of een foute tram pakken) kwam te staan. Aangekomen op de plaats van bestemming nam ik eerst de klaarliggende ratel ter hand, slaakte ik daarbij een kreet die in stadion De Kuip op een gemiddelde zondagmiddag niet zou misstaan en nam ik daarna pas mijn eerste biertje – alles in die dwingende volgorde dus. Er was ook lekker eten klaargemaakt, en geheel volgens plan kreeg ik vanwege de opgekomen spanning slechts met moeite een hap eten door mijn keel, zo makkelijk als het bier zich een weg richting blaas wist te banen.
So far so good. De uitgekiende voorbereiding had zijn effect niet gemist; ik had alles goed gedaan.
Maar toen, lieve mensen, ben ik de wedstrijd tegen alle EK- en WK-wetten in toch bij P. gaan kijken. En u moet weten dat P. een schat van een man is, maar dat je nooit een voetbalwedstrijd bij hem thuis moet gaan kijken. Dat wil zeggen: ik niet. Met anderen schijnt het best te kunnen, uit betrouwbare bron heb ik zelfs vernomen dat Nederland-Italië daar twee weken terug bekeken is, maar zet mij bij P. voor de buis en Nederland vliegt eruit.
Waar was jij tijdens Nederland-Brazilië op het WK 1998? Ik bij P.
Nederland-Portugal in 2004 en 2006? Ja hoor, bij P. gezien.
Ik dacht dat het wel kon omdat hij in de tussentijd verhuisd is, maar het is natuurlijk onvergeeflijk. Aan gans het volk: sorry, mijn schuld. Ik zal het nooit meer doen.
Ik moet ook deel van de blaam op me nemen. Ik heb – geheel in lijn met een paar Turkse buren – namelijk een landvlag uit m’n raam gehangen, de Nederlandse, voor de hele wereld om te aanschouwen. Nou, sorry, ook van mij. De vlag heb ik ooit geërfd. Ik ga ‘m gauw weggeven.
Hoewel ik nu wel zie dat ook de communicatieafdeling van de UvA een grote misvatting heeft gemaakt. Het is iedereen vergeven… (hoop ik).
Ik geef toe, in een café heb ik verreweg een betere score dan bij jou thuis. Maar sinds die desastreuze Nederland-Italië begin ik daar ook niet meer aan.
Maar zero, in een cafe heb je ook Nederland – Joegoslavië gezien! 6-1! Met een Patrick! Klopt jouw betoog wel???????
Had ik die hoed maar nooit gekocht
Maar he, ik heb ook iets gedaan. Ik ben niet naar de wc gegaan. Altijd als ik naar de wc ging, tijdens het EK, de afgelopen weken, werd er gescoord.
In een café. Dat doe ik dus ook nooit meer.
Waar was je tijdens NL-Italie in 2000?
Ik denk toch dat het door je sokken kwam. En door die van Oranje, want die hadden natuurlijk beter met die lichtblauwe kunnen spelen. Altijd weer die sokken… dat niemand daar nou eens aan denkt.
@mezelf
ontrekken is natuurlijk voltrekken.
Wees Gerust Zero, het is niet jouw schuld. Ik herhaal: het is niet jouw schuld. Het verlies van ons Nederlands trots is geheel en al toe te schrijven aan je voormalige communicatie collega’s van de UvA. Wij wisten namelijk al een aantal dagen dat dit drama zich ging ontrekken. Een aantal dagen geleden werd namelijk besloten om ons jaarlijkse uitje, varen op de grachten van Amsterdam, te verplaatsen van maandag de 30e naar de dag erna. Reden: De mogelijke huldiging op die maandag na de fantastische zegen op Duitsland. Als dat niet vragen om onheil is weet ik het niet meer. En zo geschiede.
Je hoeft jezelf dus niets te verwijten (behalve dan dat je vrienden hebt in rotterdam).
Tsja, wie denkt er dan ook aan dat alleen al het kijken naar voetbal in Rotterdam (!) niet voldoende is voor een overwinning? Ik kan je fout begrijpen, vergeven is natuurlijk een andere zaak.