Zero Bloggies

Naast mijn werk voor iamzero.nl heb ik ook nog een ander baantje, dat, zoals dat gaat, steeds meer tijd opslokt: veertig uur per week is tegenwoordig geen uitzondering. Al dat gearbeid de ganse dag beïnvloedt de kwantiteit van de berichtgeving alhier natuurlijk negatief, en ook kwalitatief laat het zijn sporen na. Met enige regelmaat rijzen de haren mij althans te berge bij het teruglezen van het een of ander. Nu heb ik geen enkele reden om te twijfelen aan de oprechtheid van de vage kennissen die mij zo nu en dan toevertrouwen met plezier van mijn schrijfsels kennis te nemen, maar het zou verkeerd zijn enige waarde aan deze stukjes toe te kennen, laat staan ze op enigerlei wijze te onderscheiden.

In eerste instantie was ik dan ook verheugd over het feit dat ik dit jaar opnieuw voor geen enkele Dutch Bloggie in aanmerking kom. Een paar maanden geleden wist ik dat nog zeker, omdat de organisatie het briljante idee had opgevat om de bloggers uitsluitend zichzelf te laten nomineren. Wat graag had ik de longlist gezien van de zelfingenomen blaaskaken, niet gehinderd door enige vorm van zelfreflectie, die zichzelf die prijs wel toebedachten! Helaas, na forse kritiek van de drie landgenoten die nog geen eigen weblog hebben werd het grote publiek alsnog een nominatieronde gegund.

Normaal gesproken moet ik nu concluderen dat niemand van u de euvele moed heeft gehad om mij te nomineren, en daar ben ik u bijzonder erkentelijk voor. Een alternatieve verklaring is echter dat ondergetekende wel degelijk is genomineerd, maar dat de vakjury gemeend heeft andere schrijftalenten hoger in te moeten schatten. Helaas is dat een maar al te plausibele verklaring, want wie bijvoorbeeld de nominaties in de categorie literatuur gadeslaat, kan toch moeilijk anders dan twijfelen aan de geestelijke vermogens van de juryleden.

Sowieso vraag je je af of de categorie slaat op de literaire kwaliteit van de genomineerden zelf, of op het feit dat zij zo veelvuldig en interessant over literatuur schrijven. In het eerste geval begrijp ik de meeste nominaties niet, maar kan ik me voorstellen dat de juryleden liever een goed boek lezen dan het Nederlandse webloglandschap doorploegen op zoek naar die ene literaire speld in de hooiberg bagger; in het tweede geval begrijp ik de nominaties helemaal niet, want wie van die zeventien genomineerden schrijft er nu eigenlijk overwegend over literatuur – meer dan, laten we zeggen, iemand als, ehh, ik?

En zo ben ik uiteindelijk toch nog bijzonder gebruuskeerd, beledigd ende teleudergesteld. Vooral als dan een dag later een of andere onderknuppel van De wereld draait door belt om te zeggen dat ik op 20 maart toch niet hoef te komen vertellen over mijn gewonnen Bloggie (“En nu, zero? Nu is Nederland zeker te klein?” “Ja Matthijs, nu is Nederland te klein, maar dat was het al een tijdje” – ik heb het hele gesprek hier godverdomme voor me liggen, zwart op wit).

Maar niet getreurd, o vrienden: ik zal de knop ‘Publiceer’ blijven beroeren, of ik nu geteisterd word door allesverstikkende zelfkwelling of niet.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.

Naam*

E-mailadres*