Terwijl binnen de Nederlandse jeugd zich verheugde op weer een gezellige familieavond voor de televisie, en hun moeders in de keuken een heerlijke mok warme chocolademelk met misschien wel een toefje slagroom bereidden, togen vijftig betogers op hun vrije zaterdagavond bij min tien naar zorgcentrum (of was het echt een theater?) De Flint in Amersfoort, alwaar het optreden van een honderdvierjarige niet zou moeten mogen omdat hij Nederland in de vervlogen oorlogsjaren zou hebben bedrogen. Joran zou daarover hebben gezwogen, maar van Johan Heesters is het alom bekend dat hij in nazi-Duitsland heeft opgetreden, ook na een bezoek aan Dachau.
Je zou Johan Heesters ook kwalijk kunnen nemen dat hij überhaupt, of is dit nu een hele verkeerde woordkeuze, doorgegaan is met leven nadat hij met eigen ogen heeft aanschouwd waartoe de mens in staat is. Maar goed, hij bleef gewoon eigenwijs ademhalen, en dan zul je net zien dat zo iemand nog honderd jaar leeft. Daarbij heeft hij de pech dat hij zanger is, én dat zijn stem hem op 104-jarige leeftijd nog altijd niet in de steek heeft gelaten. Behalve blijven ademen blijft Johan Heesters dus ook zingen, maar dat mag dus niet omdat hij dat ooit, meer dan zestig jaar geleden, mind you, ook in nazi-Duitsland heeft gedaan.
Alsof niet half Nederland voor zover mogelijk gewoon doorging met wat men anders ook altijd deed.
Alsof Patrick Kluivert nooit meer mag voetballen (of zelfs met de auto naar het trainingsveld) omdat hij ooit iemand heeft doodgereden.
Alsof ik over veertig jaar, na een grote moslimendlösung (door Wilders geïnstiGeerd), nooit meer een stukje mag schrijven omdat ik het ooit voor Geert heb opgenomen.
Alsof de sporters die meedoen aan de Olympische Spelen straks terugkomen als de meest meedogenloze mensenrechtenschenders.
Ook zoiets, dat laffe protest over die Olympische Spelen, waarvan al tachtig jaar bekend is dat ze in Peking gehouden gaan worden en waar dan drie maanden van tevoren iemand die baalt dat er dertig jaar geleden nog zoiets bestond als engagement over uit zijn huiskamerstoel springt van verontwaardiging – om er vervolgens net zo comfortabel weer in terug te vallen.
Die betogers tegen Heesters trotseerden dan tenminste nog de kou, maar ook hun protest is zo zinloos, zo vermoeiend vooral. Ik heb een fragmentje van het optreden op het journaal gezien, maar volgens mij ging het gewoon over de bloemetjes en de bijtjes; ik zag althans geen man in SS-pak en snorretje over het podium marcheren terwijl hij strijdliederen van de Hitlerjugend over het publiek uitkotste. En voor zover ik weet voert Heesters’ toernee ook niet op 4 mei om 20.00 uur langs het Anne Frankhuis, dus waar hebben we het allemaal over. Je hoeft er niet naartoe!
Het mooiste van alles vond ik eigenlijk nog dat die man Heesters heet. Door alle overdadige aandacht was ik er vast van overtuigd geraakt dat een heester een vogel is; het kon haast niet anders of het moest ook nog een bijzonder soort zangvogel zijn. Nomen est omen uiteindelijk. Hoezeer ik ten prooi gevallen was aan een lelijke zinsbegoocheling bleek toen ik ontdekte dat een heester natuurlijk gewoon een boom is.
Ik red me eruit door een verwijzing te maken naar Armando’s De straat en het struikgewas. Het landschap, en dan vooral de bomen, zijn daar schuldig omdat ze alles hebben gezien zonder dat ze iets hebben gedaan. Ongeveer zo is Heesters ook schuldig.
Wat ik ook zo mooi vond: iemand die Heesters qua kwaadaardigheid en schuld (sjah, het was niet mijn insteek) vergeleek met de “uitvinder van de atoombom!” (sic). Ik vraag me dan af: doelt zo iemand op Oppenheimer? De project manager/vakantieoordorganisator van de grote groep wetenschappers die ergens tussen het uitrusten en wandelen in de natuur uiteindelijk met een werkende atoombom op de proppen zijn gekomen? Mag je dat wel een uitvinder noemen, zo’n
kampleiderreisleider? Of anders: mag je een groep mensen wel zomaar klakkeloos onder de noemer “de uitvinder” groeperen? Vinden die dode mensen dat wel leuk? Daarbij… Heesters Raus?!? Dat is toch kwetsend? Ja toch? Niet dan? Oder was!En hij zong helemaal niet mooi. Krakkemikkig.
Dus bij mij komt de vraag naar boven: waarom wil je als je 104 bent nog optreden? En volgend jaar weer ’terugkomen’?
Volgens mij is dat eerder de bron van deze idiotie. Actie = reactie.
En volgend jaar keert het circus weer terug.
hoge bomen vangen veel wind, maar een heester kennelijk dus ook
Dat woordje ‘hoeft’ zit ook vaak in mijn gedachten: je ‘hoeft’ de film Fitna niet te zien, je ‘hoeft’ niet hier in Nederland te wonen als het niet bevalt, je ‘hoeft’ niet naar Deep Throat te kijken, enzovoorts…..
Ik snap niet waar de mensen soms zo moeilijk over doen.
Gelet op mogelijke gevolgen in de toekomst durf ik bijna niet te zeggen waar ik me aan stoorde. Maar omdat ook ik de kou wil trotseren vertel ik het toch. Ik stoorde me aan meneer die in de krant zei dat hij er helemaal kapot van was omdat zijn opa in een concentratiekamp had gezeten. Dat wil ik niet bagatalliseren, maar als je ruim zestig jaar na dato als derde generatie met zo’n gevoel rond loopt dan heb je volgens mij een groter probleem. En dan moet je dat niet afwimpelen op het optreden van Heesters.
Het is die verdomde betutteling die zo heerst; we zijn zo vreselijk druk met elkaar te vertellen wat wel of niet moet kunnen of het nou johan heesters is of deep throat of old timers in de stad of roken op cafe of een ander non-regeltje dat haar doel voorbij schiet, er lijkt geen einde aan te komen en je vraagt je af waar iedereen de energie vandaan blijft halen.
Een heester, is dat niet eerder een struik?
Hear hear!
(sorry voor mijn weinig inhoudelijke commentaar – maar ik ben het dus met je eens. Dat is altijd lastig commenten.)