Neerlands meest ondergewaardeerde castingbureau heeft weer alle zeilen bij moeten zetten om voldoende acteurs en figuranten bijeen te sprokkelen voor de uitbeelding van iets wat in werkelijkheid een even absurd als levensgevaarlijk experiment zou zijn: een tiendaagse samenscholing van zeshonderdvijftig schakers en schaakliefhebbers in een sporthal, in een overigens zo goed als uitgestorven dorp aan de Noord-Hollandse kust. Het explosieve mengsel van schurftige douchekopmijders, gesjeesde wereldverbeteraars, autistische puistenkoppen en ander werkschuw tuig zou in het echte leven tot een slachting kunnen leiden; nu houden de Wijkaanzeeërs de luiken weliswaar angstvallig gesloten, maar is men in de veilige wetenschap dat het allemaal maar gespeeld is en dat zulke mensen in het echt natuurlijk niet bestaan, althans, in ieder geval niet in zulke groten getale.
Op de set zijn ieder jaar slechts kleine detailwijzigingen gepermitteerd. Zo is het deelnemersveld ieder jaar vrijwel hetzelfde, maar wordt er in de tafelschikking nog wel eens geschoven, waardoor ik nu voor het eerst niet door een touwtje van het publiek gescheiden word – een degradatie die ik volgend jaar graag niet herhaald zie. Op weg naar het hotel woont mevrouw Van der Aar nog steeds in hetzelfde huis, maar even verderop in het weilandje staat plotseling een pony: “NIET V. OERENSVP – BROOD WORDT HAAR DOOD”. In de snackbar waar op de eerste vrijdag de maaltijd genuttigd dient te worden staat ‘iamzero.nl’ nog altijd in de highscores van het photoplay-apparaat, maar de score dateert nu van 364 dagen terug. De collectieve zelfhaat onder de schakers heerst overal en altijd, maar de quotes worden zo nu en dan ververst (‘wij gaan nu even zelfmoord plegen, ik zie je morgen weer’).
Het meest fascinerende van Groundhog Week is echter niet deze surrealistische setting met surrealistische supermarktdialogen als Fritz zei dat toren d3 meteen wint, Ach wat, Fritz snapt niks van dat soort stellingen, Nou het was anders meteen plus 6, Volgens mij was paard d6 veel sterker, Wedden van niet, Goed, dan krijg je een biertje van me als het niet zo is, Mag ik dan een straffe, Ja dat is goed, een straffe, Dat is makkelijk verdiend dan (want Fritz is in dit verband een computer, moet u weten).
Het meest fascinerende van het Corus Chess Tournament heeft hoegenaamd niets met schaken te maken en gaat zelfs aan de meeste schakers compleet voorbij.
Het meest fascinerende van Groundhog Week vindt plaats op de maandagavond, wanneer het Wijkaanzeese koor Vrijuit Zingen haar openbare repetitie in hotel Sonnevanck houdt. Zie ze daar staan, de zorgvuldig geselecteerde huisvrouwen, niet op zangkwaliteit maar op passendheid bij deze situatie, ze bladeren door hun keurige multomappen waarin ieder nummer zijn eigen insteekhoesje heeft, en hoewel de mappen goed gevuld zijn is het repertoire beperkt want ze zingen precies dezelfde nummers als vorig jaar, of dit zijn toevallig de nummers voor de derde maandag van januari, dat kan natuurlijk ook, minutenlang klinkt het eerst Oh Happy Days (oh happy days) When Jesus washed (when jesus washed) et cetera ad infinitum enzovoorts en zo verder, dan weer uitbundig en dan weer ingetogen, van voren af aan, en als het dan eindelijk volbracht is komt Something inside so strong met de weergaloze regel Aai nooooooo deddai ken mee-kit, de uitspraak is werkelijk abominabel maar wat maakt het uit, er zijn dit jaar voor het eerst ook twee mannen bij, schuldbewust kruisen hun blikken de onze, wij kunnen er ook niks aan doen dat we dit leuk vinden, lijken ze te zeggen, maar wij drinken tenminste gewoon bier terwijl die dozen hier om ons heen lurken aan hun zelf meegebrachte waterflesjes omdat ze te belazerd zijn om iets aan de bar te bestellen, maar geen onvertogen woord, want hier klinken de eerste tonen van Aan de Amsterdamse grachten, dus laten we elkaar omhelzen en uit volle borst verder zingen want hierna zit het er alweer op voor deze week.
En we zaten er weer bij en we keken ernaar. Ademloos. Wat was het weer mooi.
ik dacht altijd al dat schakers stiekem heel erg van de drank, de drugs en de vrouwen waren; ik wist niet dat het met name om vrouwenkoren ging. toch een nuance, zonder daar een waardeoordeel aan te willen verbinden hoor, want zo ben ik niet.
Ik ben de anoniem hier boven.
Kijken naar zingenden… mooi beschreven, Zero.
@ Kees: ouwe gospel is prachtig, hoor! En ik vind dit lied wel erg uitgewoond. In ouwe gospel wordt tenminste nog geleden.
Ik ken wel “Oh Happy Day”, zonder S.
Mooi lied, hoewel gospel.
Mooi! Volgend jaar gewoon maar weer doen?
Ehm. Ooit zong ik in een koor. Ons repertoir bestond o.a. uit ‘O happy days’ en ‘Something inside so strong’. Ergens tijdens het koorlidmaatschap heb ik mijn schaamtegevoel heel diep begraven.
Al heb ik het volgend jaar drukker dan dit jaar: ik ben erbij. Dit klinkt te mooi om waar te zijn.
Ik vind een etmaal Wijk aan Zee helemaal geweldig! En daar houd ik het graag bij, op de laatste zondagmiddag bereik ik altijd wel mijn verzadigingspunt schurftige douchekopmijders, gesjeesde wereldverbeteraars, autistische puistenkoppen en ander werkschuw tuig.
Om het voorstellingsvermogen van de lezer nog wat extra te hulp te komen: deze mensen zijn ook allemaal erwtensoep aan het eten. Ik verzeker u, het is geen feest om op de laatste dag de zaal binnen te komen.
Tis weer voorbij, wat jammer! En hoe heb je het ervan afgebracht?
Ah, het Hoogovens Schaaktoernooi! Met ongetwijfeld Hans Bohm maar helaas al enige jaren zonder mijn tante Jeanne. Overigens staat Wijk aan Zee ook bekend om haar uitstekende Rummikub-faciliteiten. Maar dat wist U natuurlijk al.