Zo zie je maar. Bij de Booker Prize hebben de boekbeoordelaars een stuk meer te zeggen dan de bookmakers. Maandenlang was On Chesil Beach van Ian McEwan torenhoog favoriet voor de eindzege, maar uiteindelijk ging Anne Enright met de eer strijken dankzij haar The Gathering.
Dat On Chesil Beach niet heeft gewonnen, verbaast mij na lezing eigenlijk helemaal niet. Het is een niemendalletje van amper 150 bladzijden over een maagd en een knaap, maar in het Engels zijn ze allebei nog virgin, die hun huwelijksnacht tegemoet gaan. Vanaf de allereerste zin (“They were young, educated and both virgins on this, their wedding night, and they lived in a time when a conversation about sexual difficulties was plainly impossible”) weet je als lezer al dat dat natuurlijk uit zal lopen op een hopeloos drama, en het is alleen aan de schrijver te danken dat het moment suprême nog zo lang wordt uitgesteld, dankzij enkele terugblikken in de levens van Edward en Florence, die, toegegeven, wederom zijn opgeschreven in de onberispelijke stijl die McEwan kennelijk eigen is. Maar als het fatale zaad dan uiteindelijk toch nog veel te snel gevloeid heeft, is het verhaal eigenlijk klaar. Aan het eind volgt nog een plotselinge sprong in de tijd voorwaarts, waarvan het doel mij eerlijk gezegd is ontgaan.
Prima boek voor een zondagmiddag, maar een Booker Prize? Mwoah.
Geen wonder dus dat ook de bookmakers een tweede favoriet hadden aangewezen: Mister Pip van Lloyd Jones. Dit is wel een leuk en bijzonder boek, over een meisje op het door burgeroorlog verscheurde eiland Bougainville. Naar school kan ze niet meer, maar gelukkig is daar meneer Watts, de enige blanke uit het dorp, die de kinderen les geeft. Iedere dag leest hij een stukje voor uit Great Expectations van Dickens, een kinderhand is gauw gevuld moeten we maar denken, en als het boek uit en verdwenen is, proberen de kinderen het samen met meneer Watts zo gedetailleerd mogelijk te reconstrueren. Vooral Matilda raakt in de ban van het verhaal, maar als de rebellen ook te horen krijgen over ene Mister Pip, onwetend dat het hier een literair personage betreft, zit het dorp met de gebakken peren.
Ook hier aan het eind een onbegrijpelijke sprong in de toekomst, maar daarvoor al wordt het zorgvuldig opgebouwde verhaal helaas nogal vlot afgeraffeld. Je hebt wel eens van die momenten dat je bij het lezen de woorden als een spons opneemt, maar dat niet doordringt wat je nu eigenlijk aan het lezen bent. Dat had ik hier op een vrij essentieel moment in het verhaal. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om even terug te bladeren, om te ontdekken dat in de tussentijd twee belangrijke figuren in mootjes waren gehakt en aan de varkens gevoerd.
Beetje jammer dus, en daarom ook voor dit boek het officiële zero-keurmerk “Booker Prize-onwaardig”. Misschien was ik van de genomineerden dan nog het meest te spreken over The Reluctant Fundamentalist, maar dat boek heeft ook al niet gewonnen. In alle opzichten verkeerd gegokt dit jaar. Moet ik dan toch The Gathering ook nog maar proberen?
Heb dit jaar de Bookerprize totaal gemist. Afgeleid door het gezeik van AFTH en Grunberg zeker. Ben wel Darkmans van Nicola Barker aan het lezen. Ook shortlisted voor The Man B. Ben pas op p.95 van de 800 ofzo maar volgens mij nu al zwaar aan te raden voor op het nachtkastje. Vrij raar boek met veel opmerkingen tussen haakjes (wat tussen haakjes bijzonder leuk is) en nog steeds geen idee waar het over gaat en wie de hoofdpersoon is.