‘Urgent – Jan Wolkers overleden’, mailde de Volkskrant me eerder vandaag.
Dat vond ik vreemd. ‘Urgent – Jan Wolkers heeft nog een paar uur te leven’ had ik nog kunnen begrijpen, maar ‘Urgent – hij is dood’, dat was nergens voor nodig. Urgent is het nieuws dat zich nog aan het ontrafelen is maar niet kan wachten tot het zijn weg tot de onwetende menigte vindt. Urgent is het excuus voor de onvolledig geïnformeerde journalist die zich voor één keer mag vergrijpen aan spelfouten en speculaties omdat de tijd voor zorgvuldigheid ontbreekt.
Maar over de dood vált niets te speculeren. Je bent geïnformeerd of niet; niets zo definitief, zo volledig kraakhelder, zo onomkeerbaar en vooral zo onurgent als de dood.
Hoewel.
Vannacht droomde ik over mijn eigen dood, en als er een psycholoog in de zaal is die het onderstaande kan verklaren, dan houd ik mij aanbevolen, mits u dat verstandig acht.
Het was een vage oude kennis (vraag me niet wie, dat soort details vergeet ik altijd) die eerst een naaste van me (vraag wederom niet wie) overhoop knalde, en vervolgens was ik zelf aan de beurt. Het deed geen pijn hoor, het was uiteindelijk een droom, en in dromen schijn je volgens mij nooit pijn te hebben, maar ik legde dus wel mooi het loodje. En ergens was ik daar wel blij mee, want ik heb altijd al willen weten wat er daarna eigenlijk gaat gebeuren.
Urgent – zero tot niets gereduceerd.
Welnu, mijn leven bleek even later gewoon door te gaan, maar dan in de wetenschap dat ik dood was. Alle acteurs die tijdens mijn leven hun best hadden gedaan om voor mij verborgen te houden dat ze één groot toneelstuk opvoerden (en daar met uitzondering van de foute oom met verve in waren geslaagd), speelden vrolijk verder rondom mijn aangepaste rol. Mijn collega’s kwamen me bijvoorbeeld opzoeken om te vertellen hoe vervelend ze het vonden dat ik niet meer kwam werken. Maar een dode werkt niet, dat begrepen zij ook wel.
Toch klopte er iets niet. De twijfels over de dood na het leven groeiden, en uiteindelijk vielen alle stukjes op hun plaats toen ik bedacht dat ik helemaal niet dood maar aan het dromen was. Vervolgens moest ik alleen nog bedenken wat ik gedroomd had en wat echt was gebeurd.
Maar daar liep mijn processor vast; ik had immers alles gedroomd, er was helemaal geen onderscheid tussen werkelijkheid en droom. En toen werd ik wakker.
U kunt zich voorstellen dat ik even een beetje in verwarring was toen ik in leven en welzijn moest concluderen dat ik gedroomd had dat ik gedroomd had dat ik dood was.
En nu is ook Jan Wolkers nog eens urgent en onherstelbaar overleden.
Het is dat ik hier een weblog te onderhouden heb.
@Zoot en Baarsje: ik vind het een prettige verklaring, vooral door het gebruik van de woorden “zou kunnen”.
@Baarsje: ik begrijp het geloof ik!
@Zero: en lees wel graag je reactie op deze begrijpelijke ontleding.
Ik heb ooit gedroomd dat ik in de vriezer van de buren, die op de katten pasten, de katten vond. Krijg er nog de rillingen van.
Zo droom ik ooit dat ik droomde dat ik droomde dat ik rijk was. Erg vervelend als je eerst wakker wordt in de wetenschap dat je veel geld hebt om daarna écht (en in relatieve armoede) wakker te worden.
Voor U lijkt er echter hoop te zijn: Het leven geeft U nog een kans.
Zo, Zero. Gaat u maar even liggen. Ik ben dan wel slechts sociaal psycholoog en dus niet echt opgeleid voor het betere ontleedwerk, maar zou het kunnen zijn dat uw dood niet uw dood, maar een nieuwe start betekent (als in, doe eens gek, een nieuwe baan) en dat die ontdekking dat u gewoon naar het rijk der levenden kon terugkeren, betekent dat u ook gewoon, mocht u dat willen, zou kunnen terugkeren naar uw vorige baan (in dit verband ook wel uw échte baan), waar men u zo mist?
Het is maar een ideetje.
Ik droom dat trouwens ook weleens, dat ik droom dat het eerste deel van mijn droom een droom was en dat ik toen wakker werd, en dat ik daarna nog een keer wakker werd. Ik denk dat je steeds wakkerder wordt en langzaam tot het besef komt dat je gedroomd hebt. Andersom gebeurt ook: steeds verder wegzakken in een droom. Ik vind het wel grappig.
Een droom, is dat niet iets wat je te binnen schiet als je lekker ligt te slapen?
Het is natuurlijk maar de vraag of jij wilt dat ik (psycholoog in opleiding, dus neem het niet te serieus) mijn visie op jouw interessante droomleven hier neerknal 🙂