Luchtje

Alsof het dreigende zwaard van de dood nog niet voldoende was, kregen de paria’s van onze samenleving, u begrijpt dat ik het over het uitstervende ras van de rokers heb, in de Spits van gisteren een bericht voor hun vergeelde kiezen dat zij tot wel 50% meer kans hebben op Alzheimer. Ik had juist altijd begrepen dat rokers veel minder kans hebben op Alzheimer en Parkinson, en als je de haatcampagnes van de vreugdeloze stivorofascisten mag geloven, is dat ook wel zo logisch: het zou godsonmogelijk zijn om als roker de gelukzalige leeftijd te bereiken waarop je überhaupt bevattelijk bent voor deze aandoeningen met een incubatietijd van een jaar of tachtig.

Maar misschien heb ik het verkeerd onthouden omdat ik zelf nooit gerookt heb en inmiddels ook de jongste niet meer ben.

Hoe dan ook: aan dit soort onderzoeken kleeft wat mij betreft een al te zwaar anti-rokersluchtje. Nu hebben we het nog over een doelgroep van vijftig-plussers die de stuipen op het vergeetachtige lijf worden gejaagd, maar straks worden de pubers gewaarschuwd dat roken puistjes veroorzaakt en dat de zuigkracht van baby’s ernstig negatief wordt beïnvloed door ieder trekje van een peuk.

En dat terwijl rokers een zegen zijn voor de economie. Zo verkleint roken de kans op een heupoperatie met wel 800%, aangezien de roker zich al lang en breed de pijp uit heeft gerookt voor hij er een nodig heeft – maar dat telt natuurlijk niet mee in de statistieken, net zo min als het feit dat hij karrenvrachten vol accijnzen binnen brengt, niet in de laatste plaats door het borreltje waar hij niet in spuugt en dat zijn toch al wisse dood nog verder bespoedigt.

In plaats van het enige probate middel in de strijd tegen de vergrijzing te promoten – dat langere doorwerken gaat er natuurlijk nooit van komen – kiest de overheid voor een totaalverbod voor al die duizenden mensen, dit is cynisch bedoeld, die nu gebruikmaken van de vrijheid die er voor eenieder bestaat om een rookvrije horecagelegenheid te starten – een vrijheid die straks om onbegrijpelijke redenen de rokers niet meer gegund is. Waarom zouden er geen cafés kunnen bestaan waarvan iedereen (bezoekers en medewerkers) weet dat er gerookt wordt en zelf kan kiezen of hij erheen wil of niet?

Laat die mensen toch lekker. We gaan er nog spijt van krijgen, met al die hoogbejaarden straks.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

3 gedachtes over “Luchtje”

  1. tis denial. Moest aan gedicht van Max Dendermonde denken
    ’toch wilde ik (als ’s nachts haar sigaret aangloort en zij zo hoest) haar wel woest met stokken of stangen tot andere gewoonten brengen, omdat bange gevoelens mij doen vrezen voor haar vroege dood’

  2. Volgens mij is longemfyseem best duur qua behandeling, duurt ook zo lang…
    Maar inderdaad: laten we een rokerscafé beginnen. Ik ging vroeger ook vaak in de rokerscoupé van de trein zitten, daar zaten de leuke mensen. En mijn oom, gepensioneerd buschauffeur voor een touringcarbedrijf, wordt nu nog wel eens zwetend wakker als hij gedroomd heeft over de mensen die meegingen met speciale niet-rokersvakanties…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *