kPod

Ondanks mijn veelgeroemde ziekelijke geheugen is er een kwartier uit mijn leven dat ik volledig kwijt ben, en voor het definitieve verlies waarvan gevreesd moet worden. Het was even voor middernacht op een zomerse avond in die goede oude tijd, begin jaren negentig, waarin broerlief op vrijdag de naschoolse opvang verzorgde in de vorm van uitgebreide schaaksessies in café De Oude Sluys, dat ik gezeten op de fiets ontwaakte met een gevoel van Huh-waar-ben-ik-nou-toch-in-godsnaam zoals iedereen dat wel kent van de betere B-film, terwijl het, zo ontdekte ik spoedig, gewoon de Ringdijk was waar ik reed. Ik voelde bloed aan mijn hoofd, en dat moest ook wel, want de hoofdpijn kon onmogelijk veroorzaakt zijn door de twee biertjes die ik aan het begin van de avond had genuttigd, waarna ik over was geschakeld op fris, zoals correct opgevoede adolescenten anno 1993 nog wel eens plachten te doen.

Toen de dokter me de volgende ochtend vroeg om als een Vitriviusman met de ogen dicht te gaan staan en vervolgens mijn wijsvinger naar het puntje van mijn neus te brengen, zat ik ergens in mijn ogen te priemen en kon de diagnose hersenschudding (licht) gesteld worden. ‘Ontkent bovenmatig alcoholgebruik’, meldt vol ongeloof het medisch dossier, dat hierdoor uit drie regels bestaat – de andere twee keren dat ik ooit met een dokter in aanraking kwam, was vanwege een snotneus en om als postbode een pakketje af te leveren.

Het zit me dwars dat ik er nooit achter ben gekomen of ik van mijn fiets gelazerd ben (de fiets was onbeschadigd en ook verder waren er geen schaafwonden), slachtoffer ben geworden van zinloos geweld (in welk geval ik met terugwerkende kracht een stille tocht eis), of vergeten ben te bukken bij een voor de gelegenheid gebouwd tunneltje. Maar nu is het me dus opnieuw overkomen.

’s Ochtends was mijn iPod nog kerngezond. Overdag rustte hij uit. ’s Avonds zag hij er ineens zo uit:

We weten allebei niet wat er gebeurd is. Hij is een tijdje buiten westen geweest, zou je met een subtiele verwijzing naar de iPod als toonbeeld van de westerse cultuur kunnen zeggen.

‘Mijn iPod is kPod geworden’, grapte ik in de immer klinische Apple Store tegen de iPoddokter op wie ik mijn hoop had gevestigd. De dokter negeerde de grap die hij natuurlijk iedere dag honderd keer hoorde, en trok een ernstig gezicht.
‘Ik zie inderdaad geen valschade’, gaf hij toe nadat ik plechtig had gezworen dat ik het apparaat uitsluitend had gebruikt voor het luisteren naar muziek, en niet om mee te voetballen of als schietschijf. ‘Maar het is altijd lastig bij schade aan het display. Ik houd hem even hier, dan nemen we maandag contact met u op.’

Op maandag werd ik natuurlijk niet gebeld. Op dinsdag ook niet. Op woensdag ook niet.

Op donderdag bleek dat het kleinood er een halve wereldreis op had zitten.
‘Hij ligt bij de reparatie, meneer.’
‘Daar heb ik anders geen opdracht voor gegeven. Maar ik neem aan dat de reparatie er is om dingen te repareren?’
‘Dat ligt eraan, meneer. Ik zal even voor u kijken. (..) Ja, hier heb ik hem… er staat hier Diagnose: Schade.’
‘Goh.’
‘…door invloeden van buitenaf.’
‘En wat betekent dat?’
‘Dat hij niet gerepareerd wordt en dat het niet onder de garantie valt. U kunt uw iPod morgen op komen halen, we geven u even een belletje als hij er is.’

Ook op vrijdag werd ik natuurlijk niet gebeld. Op zaterdag sleepte ik me uiteindelijk doodgemoedereerd maar weer naar de Apple Store, waar ik met mijn iPod werd herenigd onder dankzegging voor de uitmuntende service en de voortreffelijke analyse die onomstotelijk vast had gesteld dat ik in hoogsteigen persoon de schade had toegebracht aan het apparaat waarvan ik al die tijd had gedacht dat het stil in mijn tas had gelegen. Het gaat toch knagen, als je jarenlang vermoedt dat je in vlagen van verstandsverbijstering destructieve neigingen ontwikkelt, maar nooit het bewijs geleverd krijgt.

Enfin, ik heb nu dus een gehavend apparaat. Maar ik ben er trots op, zoals alternatieve tieners op hun eerste telefoon, formaat koelkast, die ze de rest van hun leven denken te blijven gebruiken en die ze inmiddels met plakband bijeen moeten houden.

En we noemen hem Icky.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

4 gedachtes over “kPod”

  1. Overmatig gebruik van je hersenen denk ik, eerst schaken en daarna de weg naar huis moeten vinden, pfoei.

    Of wellicht ben je in het donker tegen een medelander aangereden op de Nieuwe Binnenweg?

  2. Hir moet ik ook nog wel eens aan denken. Kan nog steeds niet begrijpen wat er gebeurd is. Alleen de dikke blauwe bult op je hoofd.

  3. Ik denk dat je in het eerste geval bent verkocht door je broer aan een enge pedo met GHB in zijn achterzak, en in het tweede geval je iPod misschien niet meer bestand is tegen de hardcore punkmetal die je pleegt af te spelen (?).
    Of je hebt een baksteen in je tas gemikt toen je iPod erin lag. Of je drinkt gewoon echt veel te veel…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *