Engeltjes

Onwillekeurig duikel je toch even de verzekeringspapieren op uit de kluis als je boven op het muurtje achter in de tuin een gelederde Hell’s Angel ontwaart die bezig is een spandoek ter verwelkoming van zijn vriendjes en vriendinnetjes op te hangen aan een lantaarnpaal. Zeker wanneer je de achterdeur op een kiertje zet, opvangt dat de buurvrouw die wél zo dapper is geweest om erop af te stappen te verstaan krijgt dat ‘we om 12 uur beginnen’ terwijl de klok op dat moment half 1 aanwijst, en je dus niet anders kan dan concluderen dat de apocalyps rond middernacht een aanvang zal nemen, waarna je nog eens in dat vermoeden gesterkt wordt wanneer blijkt dat auto’s de gebarricadeerde en door ZZ Top-achtigen bewaakte straat niet meer inkomen.

We hadden dus een evenement in onze achtertuin.

Even was ik gerustgesteld toen ik op internet ontdekte dat de Bike Show (met drinks & foods, live muziek én braderie) pas op zondagmiddag tussen 12 en 7 zou plaatsvinden, maar toen ik me ging afvragen waarom ze dan al een dag van tevoren de straat aan het afsluiten waren, werd het me opnieuw angstig te moede. Drinks en foods en dan op 7 uur ophouden, ja, ammehoela.

Maar goed, ook Hell’s Angels moet je het voordeel van de twijfel geven, al was het maar bij gebrek aan alternatieven.

Op de dag des oordeels moest ik de slaap goed uit de ogen wrijven toen ik meende een springkussen voor kinderen te zien op de plek waar de wildwesttaferelen op het punt van uitbreken stonden. Maar iets na twaalven brak conform afspraak toch de pleuris uit: de straat stond al zwart van de Harleys en de lucht was al zo blauw van de uitlaatgassen dat met drie teugen adem het jaarlijkse quotum fijne deeltjes alweer binnen was. Met Angel of Harlem werd de muziek nog braafjes opgestart, maar het betrof hier natuurlijk het Haarlemse clublied, en weldra zouden snerpende gitaren een aangenaam verblijf in de buitenlucht definitief onmogelijk maken.

In plaats daarvan werd eerst Hotel California ten gehore gebracht, en daarna, houdt u zich even goed vast, Are you ready for loving me, u weet wel, van Do you wanna have a good time en We’ll let our hearts run free (just you and me). Evengoed een reden om op de vlucht te slaan natuurlijk, en nog een geluk dat het niet live was, maar René Froger was wel de laatste die ik had verwacht op een partijtje van de infernale cherubijnen.

Mijn eigen trouwe tweewieler bracht me na een meter of 200 aan de andere kant van de wereld, namelijk bij een schaaktoernooi. Hier heersten de stilte, de concentratie, de beschaafdheid, de intelligentie, de rust, de tattooloosheid. Het zweet, het autisme, de wereldvreemdheid. De mannen die ‘sssssssst!!’ sisten als iemand te diep adem had gehaald. En toch ook het bier.

Mijn trouwe tweewieler bracht me om half 7 ook weer terug. Het feestje bleek al voorbij. De boel werd afgebroken. Stoere mannen met een bezem. Om 7 uur lag de straat erbij alsof er net een uitzending van de Schoonmaakpolitie was opgenomen. De mannen met het bord op schoot voor de buis, en morgen weer lekker werken.

Jongens waren het, maar aardige jongens. Engelachtig haast.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

8 gedachtes over “Engeltjes”

  1. Prachtig stukkie.

    Ik ken die nummers niet, maar ik begrijp dat ze van René Froger zijn (anders had ik het misschien wel geweten).

    Overigens kan zijn stem meer trauma’s veroorzaken dan welke snerpende gitaren dan ook.

  2. Met zo’n muzieksmaak lieten ze zichzelf ook al wel kennen he. Ik bedoel: eerst Rene Froger draaien en dan nog even het achtertuintje van Zero slopen? Da past helegaar nie!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *