Komkommertijd

Komkommers zijn lekker, maar komkommernieuws is pas echt om van te smullen. Komkommertijd is de tijd van mannen met maden in hun hoofd, gratis toneelstukken voor maagden en dieven die een zwembad met vierduizend liter water erin stelen zonder een druppel water te morsen; kortom, de tijd waarin de gewone man in al zijn merkwaardige gedaantes in het middelpunt van de belangstelling staat.

De gewone man die het allemaal leest zou kunnen concluderen dat de politici waar de kranten de rest van het jaar vol van staan eigenlijk zo gek nog niet zijn, ware het niet dat de gewone man niet aan die gedachte toekomt omdat hij na een jaar geweeklaag over alles wat niet deugt voor een welverdiende vijfde keer met zijn luie reet in de zon ligt.

Komkommertijd is ook de tijd van uitgerangeerde artiesten die met wanhopige aandachttrekkerij proberen te profiteren van de mediastilte. Hans Kazans suïcidale neigingen zouden in oktober zelfs de Privé niet hebben gehaald; nu zijn ze wereldnieuws. En het kan natuurlijk geen toeval zijn, al was het maar omdat bij Hem niets toeval is, dat Harry Mulisch uitgerekend hartje komkommertijd tachtig wordt.

Alleen de groten der aarde halen buiten komkommertijd het nieuws – ik noem een Bassie en u begrijpt wat ik bedoel.

Samenvattend zou je kunnen stellen dat de hoofdrolspelers in komkommertijd handig gebruikmaken van de langdurige afwezigheid van de kritische geest van het journaille. In plaats van het luttele nieuws van enige importantie op een schamel A4’tje te proppen moet de krant ieder dag vol, en zo werd gisteren zelfs melding gemaakt van de plannen van Yvonne Kroonenberg om haar verzameld werk te hertalen voor zwakkere lezers.

Nu vraag ik je toch.

Er is iemand op deze wereld die dit bericht doelbewust heeft ingetypt. Die het heeft nagelezen. Die vervolgens ergens op ‘verzenden’ of ‘klaar’ of ‘akkoord’ of iets dergelijks van bevestigende aard heeft geklikt. Die daarmee de hele wereldgemeenschap deelgenoot heeft gemaakt van het vermeende feit dat Yvonne Kroonenberg, het vleesgeworden zuur waar iedere man mijlenver voor Opzij springt, haar boeken zodanig gaat bewerken zodat ze ‘makkelijk te lezen zijn door laaggeletterden’.

En diegene is waarschijnlijk nog voortvluchtig ook.

Yvonne Kroonenberg voor laaggeletterden, dat heet in hooggeletterd Nederlands ook wel een tautologie. Als jezelf respecterend journalist of bureauredacteur moet je jezelf toch op zijn minst afvragen wat je je bij een versimpelde Kroonenberg zou moeten voorstellen? Ze kan toch moeilijk bedoelen dat ze haar grappen nog makkelijker wil maken, of dat ze haar boodschap nog wat vaker gaat herhalen voor het geval we het nog niet begrepen hadden.

Ik zou wel De ontdekking van de hemel voor laaggeletterden willen lezen. Maar ik ben bang dat de tijd die Harry nodig zou hebben voor die 8400 pagina’s hem niet meer gegeven is.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

Een gedachte over “Komkommertijd”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *