De mensen deden wel een partij moeilijk over die anderhalve minuut zonsverduistering van een paar jaar geleden, maar het buitje dat zojuist de Haarlemse binnenlanden teisterde was pas echt leipe shit. Inmiddels zijn we er wel aan gewend dat we midden op de dag de lichten moeten ontsteken, maar als je de schuur niet meer kunt zien waarvan een aantal trouwe lezers inmiddels kan bevestigen dat-ie niet verder weg staat dan een meter of zes, is er meer aan de hand.
Geen inspirerender moment voor de talentvolle schrijver dan de mysterieuze stilte voorafgaand aan een huiveringwekkend onweer, wanneer de vogels een veilig heenkomen zoeken in de oprukkende duisternis. Was het niet Kafka die zijn Verwandlung op weg naar huis bedacht, nadat hij een vriend had bezocht wiens huis tien minuten later na blikseminslag zou afbranden?
(Nee joh.)
Hoe dan ook, Zero boog zich vanavond over het stuk dat zijn definitieve doorbraak in de wereldliteratuur zou betekenen. Het onderwerp was groots, misschien iets te groots voor menselijke maatstaven, maar de zinnen vloeiden als het regenwater in een zomers Nederland. Terwijl buiten het tumult in alle hevigheid losbarstte en de omineuze stilte plaatsmaakte voor weinig aan de verbeelding overlatende chaos, zette ik mij aan de compositie van mijn magnum opus so far.
Slechts eenmaal werd de concentratie hinderlijk verstoord toen het behalve buiten ook binnen begon te regenen. De lekkage, die zich normaal gesproken druppelsgewijs aankondigt, had ook wel door dat het een gedenkwaardige dag zou worden en diende zich voor de gelegenheid in de gedaante van een viervoudige waterval aan. Aangezien de ex-collega’s die bij mijn afscheid nog in de rij hadden gestaan om mij te mogen helpen bij de eerstvolgende lekkende dakgoot nu ineens niet thuis gaven, moest ik gans alleen de ladder bestijgen en mij op het dak een weg banen in het mijnenveld van bliksemschichten.
Dapper ende vakkundig kweet ik mij van mijn taak, de lekkage hield pardoes op en ik maakte mij op voor de vervolmaking van mijn meesterwerk.
Maar toen.
Flits.
Boem.
Donker.
Nog donkerder dan het al was.
Weg licht, weg muziek, weg tv.
Weg stukje.
gelukkig hebben we de foto’s nog…..of ook niet?
Ach, ik ben vandaag door een ICT storing drie uur werk kwijt geraakt, allemaal fraaie berekeningen, dat is veel erger.
@moedol: ja, zelfs die IP-ban die ik je laatst had uitgedeeld, heb ik onbegrijpelijkerwijs ook weer gerepareerd.
Nooit geweten dat jij iets kan repareren. Nu maar afwachten of het goed gedaan is.