En toen was daar het Afscheid. Het Afscheid van de Collega’s. De collega’s waren altijd met veel, en ze kwamen ook met veel. Op het Afscheid.
Mensen zeggen wel eens van zichzelf dat ze slecht zijn in afscheid nemen. Nooit zegt iemand dat hij er goed in is, maar zeggen dat je ergens slecht in bent, impliceert dat je er ook goed in kan zijn, anders is het een waardeloze uitspraak.
Ik ben dus enorm goed in afscheid nemen.
Er is ook niks moeilijks aan. Je gaat erheen, zonder dat je je hoeft te bekommeren om gebrek aan gesprekspartners, want ze komen allemaal voor jou. Je laat je de excessieve (maar natuurlijk volkomen terechte) loftuitingen welgevallen (ook, of juist vooral die waarvan je zelf geen enkele weet hebt en die waarschijnlijk ten onrechte aan jou worden toegeschreven om de simpele reden dat als er iets Goeds is gebeurd, zero het wel gedaan zal hebben); je zegt in je dankwoord iets volslagen onbegrijpelijks terug; je drinkt wat bier (want zero houdt niet van bloemen maar des te meer van bier) en je ontvangt het met Liefde samengestelde afscheidscadeau.
(Men had een fanzine getiteld ‘iamZero’ samengesteld, helaas wel met hoofdletter, maar verder vol met slijmerige bijdragen van een aan verafgoding grenzende idolatie voor de tot mythische proporties gegroeide zero. Dat zouden de lezers van dit log ook eens moeten doen – tip: ik ben vrijdag jarig)
Je drinkt nog wat bier, je staat de mensen te woord die je te woord wilt staan, je drinkt nog wat meer bier en je zegt uiteindelijk tegen iedereen die laveloos vertrekt dat je hem of haar ongetwijfeld snel weer gaat zien, terwijl je weet dat dat in zeker de helft van de gevallen niet zal gebeuren, behalve, ja, ho, behalve natuurlijk in het geval van de mensen die dit hier lezen.
En dan een dag later, als je ontwaakt met een kater van hier tot Kyoto Tokyo, denk je bijzelf Kut. En/of godverdomme. In de zin van: waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?
En: zijn de mensen die gisteren op mijn feestje waren nu Ex-Collega’s of Vrienden?
De tijd zal het allemaal leren.
Hoe dan ook, het was Mooi, en daar is geen hoofdletter te veel aan gespendeerd.
Een afscheid is pas goed als er tranen vloeien, als er zo’n knoop in je maag aanwezig is, of als het afscheid twijfels oproept.
Ik ben daarom ook heel goed in afscheid nemen.
@Sien Dat kan ik me voorstellen. Zulke collega’s in de steek laten !
@moedol: Ik denk dat hij nu van spijt stilletjes aan het schreien is.
hahaha… tssss… Weet ik ook weer waarom ik dus meestal niet reageer op weblogs.
laat je het fanzine nou ook lezen aan je nieuwe collega’s? weten ze gelijk met wie ze van doen hebben! beter nog: kunnen ze gelijk aan hun exemplaar beginnen, mocht je daar (ook/toch) ooit weggaan!
@Ramja: sorry, kon het niet laten… dat zal je leren om hier te reageren!
@Thea: klopt, ik heb gezegd “Ik weet nu al wat ik ga krijgen”, maar in de speech was het “Ik weet nu al wat ik wil krijgen”. En ik wilde natuurlijk liever een fanzine.
Het moet op het nieuwe werk wel heel leuk zijn als je van deze mensen gewoon afscheid kunt nemen
Even voor de goede orde, Zero heet Zero, die andere naam heb ik nooit gehoord. Ik heb nooit geweten hoe hij heet, maar het was wel een leuk afscheid.
Overigens (achteraf zeker, nu ik zijn stukkie heb gelezen) een grote eer dat Zero op mij afkwam…
Cadeau volgt, vergezeld van een opdracht, waar de zerolezers dan hopelijk ook van mogen genieten. Verder groeten aan mejuffrouw Zero.
P.S. niet met je rode pennetje op het beeldscherm krassen he…
Meestal reageer ik niet op weblogs, maar lees ze wel. Nu dus maar eens een uitzondering (die de regel
bevestigdbevestigt).Ben druk aan het lezen in een van m´n afscheidscadeaus (Ja, zo hoort het! Als een collega afscheid van je neemt hoort die natuurlijk voor de cadeaus te zorgen…)
Bart/zero bedankt voor de boeken… Ga binnenkort maar eens van iedereen statistieken/grafieken bijhouden van het alcoholgebruik (in grammen zuivere alcohol) op UvA-afscheidsfeestjes…
Tot snel op de vrijmibo!
Eh… Of was die verbouwde naam van het fanzine bedoeld als verhulling dat je niet echt Zero heet…?
IamBart! IamBart heette dat ding! Iets met zoveel Liefde gemaakt mag ook wel met wat Liefde gelezen worden hoor… (Zeker mijn briljante fotostrip, maar dat geheel terzijde.)
Maar eigenlijk ging ik hetzelfde zeggen als Sien. Vriendjes worden?
Ik wil nog even refereren aan je afscheidswoorden, die inderdaad heel goed waren maar toch een foutje bevatten. Jij beweert namelijk dat je nooit de uitspraak hebt gedaan: “Ik weet nu al wat ik ga krijgen als ik hier ooit wegga: een mensenzoeker.” Niet alleen heb je dat echt gezegd (ik heb getuigen) maar je hebt er ook nog aan toegevoegd: “Maar ik ga toch nooit weg.”
!! Dat is wel heel wrang, hoor. Osira zit trouwens op je plek. Zo vervangbaar zijn mensen nou.
Ik wil best wel vriendjes worden hoor.
Da’s MOOI!!