IJdel

Er kan een hoop veranderen in negentien jaar. Weet u nog, dat bankje in München waar in 1988 het ‘lekkere stel’ van Rinus Michels het zojuist behaalde Europese kampioenschap vierde? Zie ze daar zitten, de doorgewinterde profs als kinderen zo blij. Ze zingen ‘van je hela-hela-ho-lala’ of iets in die geest, en geef toe, als je dat als volwassen kerel doet, dan heb je niet in de gaten dat je ook wel eens gefilmd zou kunnen worden.

En wat zien we daar trouwens onder de benen van Van Breukelen hangen? Is dat nou echt… vet?

Hoe anders gaat het eraan toe bij het Europees kampioenschap van de kinderen van Foppe de Haan. Op een zorgvuldig geregisseerd moment nemen zij plaats op het veld en boem! – daar gaat het vuurwerk al de lucht in. Vervolgens vindt er een uitgebreide fotosessie plaats, waarbij vooral keeper Boy Waterman zich ontpopt als een volleerd poseur – dit in schril contrast met zijn eerder genoemde illustere voorganger, die je met de beste fantasie van de wereld hooguit een bijrolletje in Eigen huis en tuin zou toedichten.

‘Hans, ken jij me de nijptang effe aangeven?’
‘Komp voor de bakker, Nico.’

Foppes kids zijn daar allemaal veel te ijdel voor; ze richten de aandacht maar wat graag op zichzelf. Natuurlijk ook door die Surinaamse vlag om hun lichamen te draperen, maar daar zijn al te veel woorden aan vuilgemaakt – had Otman Bakkal en Ismaïl Aissatti met een Marokkaanse vlag het veld opgestuurd en iedereen was het er plotseling over eens geweest dat hier ongepast gedrag werd vertoond. Maar het was wel het enige moment op de hele avond waarop iets van kinderlijke naïviteit zichtbaar was in plaats van doordachte professionaliteit.

Het jammere is wel dat al die doordachtheid, die ijdelheid, een gouden toekomst belemmert. Zolang we geen spelers meer hebben die hun kont afvegen met het shirt van de tegenstander, zullen we nooit meer een echt grote prijs winnen.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.

Naam*

E-mailadres*