Arnon Grunberg sleept een stoel de tuin in van Huize Beekbergen, een statig optrekje van onze krijgsmacht in Huis ter Heide. Achter hem aan komen zeven ex-Uruzgangers, hun ogen gefixeerd op het gemaaide gras. De kopjes hangen, zogezegd, en dat is in militaire kringen geen goed teken.
Dacht je dat het zwaar was om uitgezonden te worden naar een gebied waar dood en verderf overheersen, blijkt bij terugkomst dat je ook altijd nog naar een literair trainingskamp met Arnon Grunberg gestuurd kan worden.
De mannen, of is die ene nu een vrouw, zijn op weg naar een oude boom, alwaar Arnon de fijne kneepjes van het vak uit de doeken zal doen. De militairen moeten namelijk leren om hun ervaringen op papier te zetten, en waar kun je dat beter dan onder een oude boom?
Zijn militairen verzot op bommen, schrijvers zijn dol op bomen. Het was een boom die ons de verboden vrucht schonk, het was een boom die ons hielp de zwaartekracht te ontdekken, en het is een boom die we opzetten wanneer we een verhaal vertellen.
Goed gekozen plek dus, van Arnon. Maar dan de tips:
‘Als de hoofdpersoon zich miserabel voelt, schrijf dan dat hij zich miserabel voelt.’
‘Maar hoe beschrijf ik dan het absurde van een verongelukte auto met het vel van het slachtoffer er nog aangeplakt?’
‘Als jij opschrijft dat er menselijk vel tegen die auto zit aangeplakt, begrijpt de lezer meteen hoe absurd de situatie is.’
Ik heb altijd gevonden dat schrijven iets is wat je met de beste wil van de wereld niet kunt leren, maar als het zó simpel blijkt te zijn, begrijp ik ineens wel waarom iedere boerenlul tegenwoordig een boek op de markt brengt. Alleen onze soldaten waren nog niet zo schrijfgraag. Drie keer raden waarom uitgerekend de Volkskrant, eerder al verantwoordelijk voor het naar buiten brengen van ons wangedrag in Irak, zo’n workshop organiseert met iemand die daarbij tips verstrekt zoals die hierboven?
‘Zeg Arnon, hoe ga ik om met het geheim dat we onze gevangenen aftuigden, stroomschokken gaven en dwongen tot seksuele handelingen?’
‘Als je opschrijft dat jullie de gevangenen aftuigden, stroomschokken gaven en dwongen tot seksuele handelingen, dan begrijpt de lezer meteen dat dat een geheim is.’
En gretig werden zijn tips verslonden, aldus het verslag.
Ik heb een hekel aan Arnon / ik weet niet waarom…
Een nieuwe Clavan is geboren!