Tussen Haarlem en Amsterdam, en trouwens ook tussen Haarlem en Leiden, voer ooit de trekschuit. Bootje in het water, paard ernaast, touwtje ertussen en lopen maar. Erg vlot (wat een woordspeling weer) ging het allemaal niet, van enige vaart (en nog maar een) was nauwelijks sprake. De vaarten moesten ook altijd in een rechte lijn gegraven worden, omdat de schuiten anders alle kanten op zouden slingeren. Het zou Abel Tasman een paar eeuwen kosten om Nieuw-Zeeland te ontdekken, maar het had wel een zekere charme, die hele trekschuit.
Tegenwoordig zijn ze goeddeels uit het straatbeeld verdwenen (ik heb er althans al een tijdje geen meer gezien), overbodig gemaakt als ze zijn door treinen, auto’s en vliegtuigen. De uitvinding van de bocht heeft het landschap een stuk gevarieerder gemaakt, en onze vervoermiddelen zijn zo snel geworden zijn dat we die omwegen graag op de koop toenemen. Vooruitgang, heet dat dan.
De oudere lezers van iamzero.nl hebben in hun kinderjaren wellicht nog partijtjes bijgewoond die strak door de ouders (lees: moeder) van de jarige werden geregisseerd, en waarin het koekhappen, sjoelen en zaklopen de absolute hoogtepunten vormden. In de eenentwintigste eeuw kun je karten en paintballen, en mogen de ouders blij zijn als ze ook worden uitgenodigd. Vooruitgang.
(Ik liep gisteren door de stad en hoorde twee verschillende moeders hun respectievelijke kinderen aanspreken met ‘Heren’ en ‘Dames’, en dan nog in de quasi-reprimanderende sfeer ook: ‘Nee heren, we gaan hiernaartoe!’, ‘Nee dames, dat mag niet!’. Ja, dan vraag je er ook om natuurlijk.)
En van recenter datum herinnert u zich misschien wel dat het niet eens zo lang geleden nog op prijs werd gesteld wanneer een kennis onaangekondigd langskwam om bijvoorbeeld een biertje te drinken. Sinds de uitvinding van de mobiele telefoon ondenkbaar geworden: vooruitgang.
Wat tot voor kort ook heel leuk was, is meezingen dan wel -blèren (afhankelijk van het zangtalent) met muziek, zonder gehinderd te worden door enige kennis van de songteksten. Je deed maar wat, en zolang de melodie klopte, klonk alles goed. Maar nu is daar Lyricwiki, voor al uw (popuploze en spywarevrije) songteksten. En zie, in Shout van Tears for Fears is het dus inderdaad niet ‘Teringzakken teringzakken do without’, wat ik ergens al vermoedde, maar ‘These are the things I can do without’. En het klopt dat in Living Colours Cult of Personality het niet ‘I’m a klootzak’ is, maar ‘I’m the cult of’.
Dankzij Lyricwiki behoort de mondegreen definitief tot het verleden. Vooruitgang? U mag het zeggen.
zero goes Mak?
“Vroeger, jongen, vroeger zongen we nog wel eens kloot- of teringzak. Maar de jeugd van tegenwoordig? Die kennen alleen de juiste tekst!”
(Maar effe serieus. De kracht van een Wiki is dat je hem zelf kunt aanpassen/manipuleren/saboteren!)
Spacecake happen, ezeltje pik, snoepjes zonder handen uit de rosé: mijn achttienjarige nichtje wist toch een nostalgisch tintje aan haar fuif te geven.
Ik weet nog goed dat mijn buurjongen, wanneer ik één van mijn eerste singletjes ‘De Bom’ van Doe Maar draaide, altijd ‘de boerenbond bam’ zong in plaats van ‘voordat de bom valt’. Het zou werkelijk zonde zijn als dit soort improvisaties tot het verleden behoren.
Overigens is niet alle vooruitgang slecht. Ik vind de haarspeldbocht toch wel een van de mooiste uitvindingen van de mensheid.