Stella, haar naam is om privacyredenen en wegens onbekendheid gefingeerd, nam tegenover mij plaats vijf minuten nadat ze de drie lege plaatsen in mijn vierzitje op hooghartige wijze had genegeerd. Met dat merkwaardige gedrag bracht ze me in grote vertwijfeling. Normaal gesproken is het volkomen laakbaar wanneer iemand je eerst afwimpelt en vervolgens, als blijkt dat de stank van de rest van de passagiers echt op de luchtwegen slaat, in arren moede toch maar bij je aanschuift. Maar het was zondag, en misschien wilde Stella niets liever dan plaatsnemen tegenover de goddelijke zero maar zag zij zich genoodzaakt om eerst de hele trein door te lopen om er zeker van te zijn dat ze daarmee het heilige gebod “Gij zult geen onbezette vierzitjes onbezet laten” niet zou overtreden.
Je weet het niet, je weet het niet.
Uit Stella’s tas kwam zo’n hardcover blanco aantekenboekje tevoorschijn dat eigenlijk voorbehouden is aan kunstenaars maar heden ten dage ook toegeëigend wordt door de talentlozen dezer aarde, en dat zijn er nogal wat. Uit Stella’s Bic-pen kwam in ieder geval weinig verheffends tevoorschijn.
‘Stel’, schreef ze (ik zei toch dat gefingeerde namen nooit willekeurig gekozen worden), en ze zette er een dubbele punt achter en een dikke streep onder.
Stel:
Er ontstonden twee kolommen. Aan de ene kant (rechts voor de tegenover zittende observant, links voor de inmiddels eveneens geïnteresseerde medepassagier aan de andere kant van het gangpad) werd een onleesbaar wensenlijstje samengesteld, aan de andere kant de bijbehorende bedragen.
Onder het laatste getal kwam een streep. Stella’s gezicht betrok. Uit de tas (wat hebben vrouwen tegenwoordig allemaal bij zich dat ze handtasjes van weekendkofferformaat nodig hebben?) kwam nu ook Stella’s mobieltje tevoorschijn; hoofdrekenen is er niet meer bij tegenwoordig. Hoofdschudden des te meer, nadat de berekening gemaakt was.
Stella sloeg de bladzijde om. Stel:, schreef ze opnieuw, al iets terughoudender. Een nieuwe berekening volgde, nu met minder maar hogere bedragen. De hulp van de calculator was er niet minder nodig om, het hoofdschudden om de uitkomst evenmin.
Terwijl de trein station Haarlem binnenrolde, was berekening nummer 3 in alle hevigheid aan de gang. Ik stond op en stapte uit, maar bleef met mijn vragen zitten. Wat bezielde Stella om ondanks de eerdere afwijzing toch tegenover me plaats te nemen? En wat in godesnaam was Stella aan het berekenen?
Nu hoop ik natuurlijk vurig dat Stella een fanatieke lezeres van www.iamzero.nl is. Bent u Stella of heeft u Stella na zondagmiddag 20 mei rond 4 uur nog gezien? Neemt u dan per omgaande contact op. U kunt ook anoniem reageren.
Stel dat ze echt Stella heet, kun je die naam dan nog steeds als gefingeerd gebruiken?
Helaas, ik ben Stella niet…
Stella, natuurlijk…Het is al laat en bovendien is het duister, dan zijn typfouten snel gemaakt…:-)
De kosten van haar op handen zijnde huwelijk! Zou zij weten dat het huwelijk op het stadsdeelkantoor/gemeentehuis op woensdagmorgen vaak gratis is? Wat kost de band, de catering, de jurk, de bloemen, de uitnodigingen? Syella. Dat was overigens de naam van mijn middelbare-school “crush”. Zou zij dan…?