Drup.
Drup.
Drup drúp! Drup drúp!
Drup drup-DRUP!
Drupdrup DRUP drúp. DRUP! DRUP! Drup. Drúp!
Drup. Drupdrup-DRUP-drúp! Drup. Drupdrup-DRUP-drúp! Drup. Drupdrup-DRUP-drúp!
Drupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrup. DRUP. Drupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrup.
Drrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrúp!! Drrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrúp!! Drup. Drup. Drupdrup. Drrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrúp!! Drup. Drúp!! Drupdrup. Drrrrrrrrrrrrrrrup.
Zo klonk ongeveer de Tweede Symfonie van Lekkage die afgelopen nacht vanaf klokslag vier uur in casa zero te beluisteren viel.
Het was overduidelijk dat hier de Conventie van Genève met voeten getreden werd. Knet-ter-gek word je van een kwartiertje blootstelling aan druppelend water. ‘MAMALAATHETOPHOUDEN!’, gilde ik op een gegeven moment.
Maar wie, cruciale vraag, sleep ik nu voor het Internationaal Strafhof?
(Ter geruststelling: zero klauterde om half 7 ’s ochtends op het dak en herstelde de opstopping die het lekken veroorzaakte vakkundig. De onvermijdelijke opname in het gesticht lijkt daarmee vooralsnog afgewend.)
’s Morgens vroeg het dak opklimmen? Gewoon een spons neerleggen waar de druppel valt en de volgende dag profesionele hulp inschakelen. Zowel voor de psyche alsook voor het dak.
Je wordt steeds handiger
Een lekkende kraan is al erg. Laat staan hoe het klinkt als druppels die van een hoger punt komen op een harde ondergrond vallen. Argh.
Waarom lees ik terwijl ik dit blog lees in mijn rechterooghoek ‘raw stark sex’ als titel van je huidige leesboek? ’n Klauterpartij naar mijn geestelijke dak lijkt me nuttig.
jij bent ook snel het dak op te krijgen, hahahahaa