Mijn collega is een meisje. Een lief meisje, doorgaans opgewekt en ook uitermate consciëntieus, om niet te zeggen bijzonder professioneel, in haar werk. Maar bovenal: een meisje. Een modern meisje bovendien, want hoewel er geen grammetje vet te bespeuren valt, wordt er iedere week fanatiek gesport en dagelijks verantwoord gegeten – zonder vlees natuurlijk, maar welke Neanderthaler eet er nu nog vlees tegenwoordig?
(gaarne bevestiging)
Hoewel het collegameisje inmiddels een leeftijd heeft bereikt waarop sommige vrouwen al ernstige aftakelingsverschijnselen beginnen te vertonen (hiervan is in het onderhavige geval absoluut geen sprake), verbaasde ze vorig jaar vriend en vijand door te gaan trouwen. Tweeëndertig was ze, en ja, dan mag het officieel, maar meisjes trouwen niet, en zeker die van mijn generatie niet.
Gelukkig bleef het meisje ook na haar trouwen gewoon een meisje. Je zag er eigenlijk verdomd weinig van; het duurde bijvoorbeeld meer dan een half jaar voor ik haar er voor het eerst op kon betrappen dat ze het over ‘mijn echtgenoot’ had. Dat was met terugwerkende kracht ook meteen een veeg teken, want vandaag kwam het schokkende nieuws dat het meisje in oktober een kind verwacht.
(Volgens haar had ik dat al kunnen weten als ik goed had opgelet, omdat ze bij de laatste borrel alleen maar jus d’orange had gedronken. Nare eigenschap van zwangere vrouwen is dat, dat verontwaardigde vingertje. Ik had ooit een andere collega die me half uitfoeterde omdat ik nog steeds niks door had nadat ze een gepasteuriseerde kaas had besteld. Ja, weet ik veel.)
Dit verhaal klopt van geen kant. Wanneer je een kind krijgt, kun je jezelf (en anderen jou) niet meer met goed fatsoen een meisje noemen. Ik nam dan wel afscheid van mijn jeugd door mijn studieschuld af te betalen, maar dat drie dagen later mijn generatie zwanger moest zijn, was nou ook weer niet de bedoeling.
Kinderen, de gedachte alleen al. Dat is toch niks voor kinderen?
Ik sta, om maar weer eens iemand te citeren, voor de ruïnes van mijn wereldbeeld.
Gefeliciteerd! PW neem ik aan?
En Zero, de dertigers, nog een paar maanden en het is zover. Vraag ook collega TS er eens naar.
Ach, wij zijn niet zo prekerig.
Overigens maak je mij gelukkig met véél vlees en weinig groente 🙂
Mijn moeder zegt nog steeds kind te zijn, en heeft toch twee kinderen succesvol (?) grootgebracht. Het kan dus toch, denk ik. Toch kreeg ik ook de kriebels toen vriendin 1 zich ging verloven en vriendin 2 over kinderen begon.
VIC huivert van vegetarisme.
Ik heb pas nog een keer een plakje worst gekregen bij de slager. Zegt dat genoeg?
elke volwassene moet een beetje kind blijven hoor…
Haha, ik dacht dat het juist jou opviel dat ik opeens geen bier meer dronk. Je zei er in elk geval wel als enige wat van.
Dit meisje eet graag vlees of was dat niet de bevestiging die je zocht?