Ik moet nodig eens voortmaken (zijn er ergere germanismen mogelijk?) met het uitlezen van Anna Karenina. Op 1 maart verschijnt namelijk het eerste deel van de Homo Duplex-cyclus van A.F.Th. (van der Heijden), en dat zijn zo van die momenten waar je als literatuurliefhebber naar uitkijkt in een land waar talent zo dungezaaid is. Het blijft een kwal natuurlijk, die hele Van der Heijden (en hij heeft nogal een omvang), maar in Nederland geldt nu eenmaal: hoe groter het ego, hoe groter de schrijver. Hoe denkt u anders dat Arnon Grunberg ooit een boek gepubliceerd heeft gekregen?
Mijn aanvankelijke idee was om vóór verschijning van Het Schervengericht nog even snel het mij uiteraard bijzonder aansprekende nuldeel, De Movo Tapes, te lezen. Dat plan heb ik moeten laten varen omdat februari de onhebbelijke neiging heeft er vroegtijdig de brui aan te geven. Een paar dagen geleden was het de twintigste en dacht ik nog een week of twee te hebben; nu blijkt 1 maart gewoon aanstaande donderdag te zijn.
In het huidige mediatijdperk zou een website verdomd handig zijn voor een korte samenvatting van waar we gebleven waren – uiteindelijk kunnen wij er als lezers ook niks aan doen dat A.F.Th. wat moeite heeft met het zetten van de laatste punt achter zijn werken. In plaats daarvan is www.hetschervengericht.nl ingezet als ‘experiment met online-advertising’. De uitgever is vol trots:
De site laat zich lezen als een boek. De openings- en slotpagina van de website fungeren als boekomslag. ‘Binnenin’ wordt een impressie gegeven van de toon en de sfeer van de roman.
Nou! Het is al snel duidelijk: www.hetschervengericht.nl biedt kunst met een hoofdletter K. Een paar vage beelden met wat onsamenhangende citaten, meer is het niet. Kunst. Die overigens bepaald niet uniek is, want Harry Mulisch had jaren geleden al zo’n onbegrijpelijk interactief labyrinth.
Ik kan hier echt helemaal niets mee. Een boek heeft een omslag, waarvan een oude wijsheid overigens zegt dat je het boek er niet op moet beoordelen, en binnenin papier met letters, heel veel letters. En als je het uit hebt, zet je het terug in de kast. Noem me conservatief, maar een boek beluister je niet op je iPod en een boek lees je niet van een beeldscherm. En een boek koop je al helemaal niet vanwege zo’n belachelijke site.
Het ergste is nog wel dat er zo dik bovenop ligt dat er geld moet worden verdiend aan dit boek. En was dat niet volstrekt irrelevant voor echte Kunst?
Dat is correct verondersteld.
vorige week stond er enkel nog “hello world”. ben benieuwd, exemplaar besteld. Drijfzand koloniseren heb je ook gelezen neem ik aan?
“Zijn er ergere germanismen mogelijk?”
Wat dacht je van slagroom?
http://tinyurl.com/2j3qxm
Kunst is voor mij pas kunst als het me raakt, op een positieve óf negatieve manier. De site doet me niets, misschien dat het boek me nog iets kan doen.
Een boek moet je beleven, zonder ‘hippe’ (?) marketingfoefjes. Het boek oppakken in je favoriete boekhandel, het wegen, bekijken, het liefst eraan ruiken (ja, bij oude boeken dan natuurlijk ;)), bladeren, kopen, lezen en overdenken.