De schoonmaker op het werk heeft een merkwaardige taakopvatting. Tientallen minuten, en ik overdrijf geenszins, kan hij dagelijks spenderen aan het oppoetsen van het espressoapparaat. Het rooster, de warmhoudplaat, de percolatorkoppen, het stoompijpje voor de cappuccino: geen vierkante centimeter van de machine ontkomt aan de gepassioneerde beroering van de schoonmaker.
Nu hebben wij ook een jaloersmakend apparaat dat het consciën- en minutieus schoonmaken meer dan waard is, maar om dat nu om half tien ’s ochtends te doen, wanneer het ganse lijf schreeuwt om cafeïne, getuigt van weinig medemenselijkheid. De man erop aanspreken is gedoemd te mislukken. Zo liefdevol als hij omgaat met zijn Pavoni, zo volslagen immuun lijkt hij voor iedere vorm van menselijk contact – nog afgezien van de onoverbrugbare taalbarrière.
Ik druip dus meestal maar af, terug naar mijn werkplek. Daar gaat de telefoon, en net als ik verwikkeld ben in een lastig gesprek gaat de stekker in het stopcontact en komt híj de kamer weer binnen met zijn oorverdovende stofzuiger. Ik hang op en sprint naar de koffie. Terug achter de computer merk ik dat ik niet alles goed meer kan lezen. Resten geel schoonmaakdoekje beletten me het zicht – mijn scherm is schoongemaakt.
Bij loggers die lijden aan de Ziekte van Blogster zou er nu een sonnetachtige wending optreden. Dat die arme schoonmaker in zijn land van herkomst misschien wel met de dood bedreigd werd. Dat hij zwaar aan de drugs was maar nu weer een bestaan probeert op te bouwen met vervelend maar eerlijk werk. Dat hij het espressoapparaat zo gepassioneerd behandelt omdat zijn vrouw hem verlaten heeft en zijn kind heeft meegenomen waardoor hij nu niemand meer heeft om van te houden.
Dat een oppervlakkige observatie nooit voldoende is om de rijkdom van iemands bestaan te doorgronden.
Nou, ik doe niet zo moeilijk. Niks geen chute of volta voor mij. Deze man is gewoon irritant.
Dit is toch niet de Portugese vriend, mag ik aannemen? Of Willem?
Want dan ben ik het er niet mee eens.
Indien het een mij onbekende schoonmaker is, wel natuurlijk (want dat is makkelijk).
Maar Zero, het is zeer de moeite waard om even op die superkoffie te moeten wachten… Weet je wat ze elders drinken? DE-modder! Echt! Te Smerig! Maar net zoals ‘de’ koffie daar op nr. 25 is ook deze troep verslavend, helaas.
En hij jaagt me ook altijd uit de keuken als ik thee wil zetten. Als hij aan het boenen is, moet iedereen uit de buurt blijven. Maar zelf uit de buurt blijven als wij werken? Ho maar.
Dat apparaat ziet er inderdaad jaloersmakend uit… zoiets moet natuurlijk goed onderhouden worden. Staan de kopjes bij jullie ook zo strak en glanzend in het gelid als op de foto? Dan drinken jullie vast uit de mokken in de kast ernaast… 😉
Ik ken er ook zo één. Een zingende! Hoe cliché. Gelukkig lust ik geen koffie. Maar zij staat wel altijd de wc schoon te maken als ík moet. Hrmpf.