31-UH-76.
Ik denk dat de beste mensen amper nog weten wie ik ben, en ik zou ze zelf ook straal voorbijlopen, maar het nummerbord van hun donkerbruine Citroën die begin jaren tachtig al prehistorisch was, ken ik vijfentwintig jaar later nog altijd. Het is de oudste auto waarvan ik het kenteken nog moeiteloos kan reproduceren, maar zeker niet de enige. Zo zijn daar de eveneens donkerbruine Mitsubishi van mijn ouders, die werd gestolen en in Venlo weer opdook (GX-09-NK) en de daarop volgende Mazda (RD-70-HP). En dat ik hier geen onzin verkoop, zal de voormalige eigenaar van RR-93-NB vanuit Roemenië kunnen bevestigen. Over de YH-37-HL van zijn ouders twijfel ik, maar niet meer dan een beetje.
Deze volstrekt nutteloze kennis tors ik nu al jaren met mij mee, samen met de nodige nog nooit gedraaide telefoonnummers en het postcodeboek van half Rotterdam.
En ik heb er geen ene pepernoot aan. Sterker nog, de ochtendspits was vanochtend voor veel treinreizigers een stuk rustiger verlopen als ik in mijn plotselinge vlaag van nostalgie het album Faith van The Cure (1981) had opgezet en ik de teksten niet van begin tot eind had kunnen meeblèren.
Als ik vanaf mijn vierde alleen maar schaakzetten in mijn hoofd had opgeslagen, was ik nu grootmeester geweest; had ik me fanatiek in de genetica verdiept, dan was ik nu minister. In plaats daarvan zit mijn kop nu vol met nummercombinaties en deprimerende songteksten uit een grijs verleden. En intussen kost het steeds meer moeite om nieuwe informatie op te slaan; de processor wordt trager en trager.
Ik wil een format C:\! Of op zijn minst een defragmentatie.
En ruim een half jaar na dato heb je alweer iemand verblijd met dit (hoe kan het ook anders) herkenbare verhaal. GR-11-HB: de witte fiat-panda van mijn vader, jaren ’80. Maar ja – net zo min als het me lukt mijn pondjes aan een herindeling te onderwerpen met hetzelfde gemak waarmee je van outfit wisselt, lukt het me om naar believen gegevens op te slaan dan wel te vernietigen.
Handig om dat laatste er even bij te zeggen, moedol! En ik durf wel te zeggen dat je geen goed geheugen hebt.
Tsja, ik had hier gisteren ook last van bij de supermarkt. De kar had ik helemaal volgeladen en bij de kassa aangekomen toetste ik de verkeerde pincode in. Dacht toen dat de volgorde niet goed was dus probeerde een combinatie, Toen die het ook niet deed was ik van mening dat ik de eerste keer een foutje had gemaakt, dus probeerde ik het nogmaals en werd mijn pas geblokkeerd. Thuis gekomen wist ik natuurlijk de juiste code weer. De door mij ingetoetste code bleek van een oude girorekening te zijn die ik 10 jaar geleden had opgeheven. Eigenlijk durf ik niet te zeggen dat ik een goed geheugen heb. In ieder geval heeft de bank het probleem vandaag opgelost en kan er weer gekocht worden. (de pincode is nu echter in mijn mobieltje opgeslagen)
Hoe herkenbaar allemaal. Kentekens, telefoonnummers, namen, songteksten, flarden gedicht… alle nummers die ik in mijn leven gehad heb (bank, sofi, btw, studie…), en niet te vergeten al die Duitse rijtjes! Sommige dingen zijn zonder twijfel gewoon fijn om te weten, andere komen nog wel eens van pas op feestjes en partijen. Maar de grote rest? En toch zou ik geen ‘format c:’ willen…
@Jan: telefoonnummers uit je hoofd kennen is geen kunst… maar weet je ook nog welke namen erbij horen? 😉
Vroeger, toen ik nog wel eens te veel dronk, ging ik altijd heel veel telefoonnummers opnoemen om te bewijzen dat er niks aan de hand was. De telefoonnummers klopten wel maar ik kon niemand overtuigen van mijn nuchterheid.
023 – 310298 (1973 – 1981)
en zo ken ik er nog een paar 🙂
defragmentatie zou ik wel eens willen, even de gaten opvullen en alles herschikken.
Hahahaha ja die nummerborden kloppen, ontzettende autist.
Ik op mijn beurt weet weer andere dingetjes, veel geschiedenisfeitjes en hoofdsteden van landen en zo. Laat mij een plaatje uit welke ouwe Suske&Wiske dan ook zien en ik zeg feilloos ‘DE KONING DRINKT’ of ‘DE STERRENPLUKKERS’
Maar inderdaad, ik kan alleen alles reproduceren wat ik tussen zeg mijn zesde en mijn veertiende ofzo geleerd heb, terwijl de kennis van de zaken die ik een jaar geleden tot mij genomen heb al vrijwel verwelkt is.
Bah. En het wordt met het jaar erger.
70-TA-70, het nummerbord van de LADA van de ouders van Matthijs Vijverberg, 1980.
Alweer zo’n herkenning. De enige troost die ik te bieden heb kwam al van Rose: die nutteloze kennis wordt maar tot een bepaalde datum vergaard. Ik ken nog de schoolroosters van al mijn middelbare schoolklassen, inclusief leraren, de afkortingen van de leraren en de lokalen. Maar wie ik nu vanmiddag ook alweer aan de lijn had?
Och, wees gerust, het geheugen voor de lange termijn beschikt over onbeperkte opslag (helaas in tegenstelling tot mijn eeuwig te kleine C-schijf). Alleen het geheugen voor de korte termijn is beperkt. En het werkgeheugen natuurlijk, daarom kun je niet ‘honderd dingen tegelijk’, zoals men vaak zegt 🙂