Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik mijn herkomst verloochende en uit mijn studentenflat in Rotterdam vertrok. Althans, daar ging ik van uit, tot ik vorige maand plotseling verrast werd door een mailtje van TTG Studententelefonie met als bijlage een kostenoverzicht van mijn telefoongebruik.
Dat zit zo: inbegrepen in de huur zat een telefoonlijn met daarop een beltegoed dat ik in de hele periode dat ik er woonde niet op kreeg omdat ik al gebruikmaakte van een KPN-lijn voor mijn internetverbinding. Kennelijk kreeg iedereen maandelijks een overzicht van de gesprekskosten en het resterende tegoed, behalve ik, want ik belde nooit.
Maar in november 2006, bijna een jaar na mijn verhuizing, had ik op mijn oude adres ineens 1 gesprek binnen en 7 gesprekken buiten de regio gevoerd. Een bedrag van € 3,71 werd van mijn tegoed afgeschreven. Verbaasd nam ik kennis van het feit dat de nieuwe bewoner al na een krappe elf maanden de telefoonaansluiting ontdekt had in de kamer van 30 vierkante meter. Maar vooral was ik verheugd over de ontdekking dat ik bij een vergeten instantie zowaar nog een microkrediet had uitstaan – en we weten allemaal waar dat toe kan leiden.
Ik besloot er dus maar een mailtje aan te wagen.
Maar natuurlijk, geachte heer Zero, luidde al binnen een dag de reactie, kunnen wij u uitschrijven. U had zich even bij ons moeten afmelden toen u verhuisde, maar dat regelen wij nu direct voor u. U kunt het resterende beltegoed in de loop van de maand tegemoet zien.
Tevreden over mijn actie, hoewel enigszins wantrouwend tegenover zoveel voortvarende service, bouwde ik in de dure decembermaand een reserve van zeven euro in. Helaas: het geld werd niet gestort, ik ging langs de rand van de hongerdood en tot overmaat van ramp ontving ik gisteren opnieuw een kostenoverzicht, waaruit bleek dat in december een bedrag van zegge en schrijve zeven eurocenten van mijn tegoed was opgetelefoneerd (en zegt u nu niet dat dat een contaminatie is).
Op mijn laatste krachten benaderde ik opnieuw de helpdesk. Dat het me echt niet om die paar rotcenten ging, maar dat mij toch was toegezegd dat ik in de toekomst van deze overzichten verschoond zou blijven. De wederom razendsnelle reactie wil ik u niet onthouden:
Geachte heer Zero,
Wij ontvingen uw mail op 6-12-2006 om 21:15. Hierna heeft mijn collega G. uw telefoonnummer, zoals toegezegd, onmiddellijk geblokkeerd. Wat zij op dat moment waarschijnlijk (nog) niet heeft kunnen zien was dat er uitgerekend die ochtend om 9:31 nog een gesprek was geweest. Een gesprek wat [sic] wij niet hadden kunnen verhinderen omdat wij uw mail pas zo’n 12 uur later ontvingen. Uw melding had dus waarschijnlijk ook geen dag later moeten komen anders waren er misschien nog wel meer gesprekken bij gekomen.
En nu ben ik dus verliefd. Dit moet voorwaar de perfecte vrouw zijn! Die onderdanigheid! Dat oprechte verdriet! Door het vuur gaat ze!
Als ze de kans had gehad, had ze de onverlaat die de euvele moed had om op 6 december 2006 om 9.31 uur in de ochtend gedurende 21 seconden een telefoongesprek te voeren via mijn heilige telefoonaansluiting, persoonlijk zijn telefoon door de strot gedouwd en hem opgeknoopt aan de draad, om vervolgens zijn pincode te kraken en al zijn tegoeden over te sluizen naar mijn rekening. Maar helaas, ze ontving mijn mailtje pas 12 uur later, wat overigens nog maar net op tijd was om het gevaar van een factuur van astronomische omvang af te wenden.
Met enige spijt stel ik vast dat het verhaal hier waarschijnlijk eindigt, omdat gedaan wordt waar ik om vroeg: ik word afgesloten en zal nooit meer te maken krijgen met deze unieke instelling waar klantgerichtheid nog hoog in het vaandel staat.
Dus Vera, als je dit leest: je hebt mijn nummer! Maar daar woon ik dus al een tijdje niet meer.
Ik zal jullie `ns iets vertellen over UPC maar ga eerst even rustig zitten want ik wil niet verantwoordelijk zijn voor het van pure zinsverbijstering in elkaar zakken met de dood tot gevolg van nietsvermoedende loglezers.
welnu. ik had dus storing op mijn digitale upc-televisie. dus ik belde tegen beter weten in de helpdesk. die gingen het probleem oppakken. yeah right dacht ik. en toen. toen. toen werd ik gebeld (u leest het goed, upc ondernam spontane actie)door UPC. sterker nog, ik werd gebeld door een technieker van UPC die de volgende onsterfelijke woorden sprak “Meneer, hebt u er nog last van? Ja? Bent u thuis? Ja? Ik ben binnen 10 minuten bij u.“
En toen. toen. toen stond 10 minuten later een UPC-medewerker bij mij voor de deur en die heeft het hele boeltje GRATIS opnieuw geinstalleerd inclusief het aan de muur bevestigen van zo`n kek kastje. En toen. toen. toen werd ik een paar dagen later opnieuw spontaan gebeld door dezelfde vriendelijke technieker om te dubbelchecken of het wel goed werkte nu. En toen dat nog niet helemaaaaaaal het geval bleek, stond hij een half uur later weer bij mij in de woonkamer om het te `finetunen`. Dat woord heeft hij echt gebruikt, ik zweer het u. En toen. toen. toen werkte alles perfect en dat doet het nog steeds tot op de dag van vandaag.
Bent u nog bij bewustzijn? Dat dus met betrekking tot de volgens de overlevering slechtste helpdesk van Nederland. En verder natuurlijk ook geheel terzijde, dat spreekt – soms sta ik er zelf van te kijken dat ik dat er nog moet bij zeggen maar goed voor deze ene keer dan nog.
UPC kán niet leren Jordi, helaas…..
Ha, erg aandoenlijk inderdaad. Hier kan bijvoorbeeld UPC of een willekeurige overheidsinstantie nog wat van leren!