Gotspe

Het preken voor de eigen parochie van een gelijkgestemd lezerspubliek kan iets sneus hebben. Ik hoef hier dan ook niet in te gaan op de waanideeën van Geert Wilders, al begrijp ik donders goed waarom geestelijk wat minder bedeelde types hun hoop op die man gevestigd hebben.

Oprecht verbaasd ben ik wel over de steun die ogenschijnlijk weldenkende mensen nog altijd schijnen op te kunnen brengen voor Rita Verdonk, en zelfs de euvele moed hebben die sympathie op deze webzijde uit te spreken.

‘Rita doet gewoon wat haar gevraagd is’, heet het dan. Als iemand een argument vergezeld laat gaan van het woord ‘gewoon’, weet je dat er normaal gesproken geen kruid tegen gewassen is, maar laat ik toch een poging wagen.

Laten we bijvoorbeeld zeggen dat Rita Verdonk gevraagd is om 26.000 uitgeprocedeerde asielzoekers uit te zetten. Of je het daar nu mee eens bent of niet: inderdaad was een generaal pardon destijds van de baan (zouden alle Ritafans nog weten dat Pim Fortuyn er een verklaard voorstander van was?). Vier jaar later is van Rita’s heilige missie helemaal niets terechtgekomen, integendeel: de groep is gegroeid tot een kleine 40.000. Wat nou daadkrachtig?

Vier jaar later zijn er ook weer verkiezingen geweest, en blijkt dat er een kamermeerderheid vóór een generaal pardon is. Daar kun je het opnieuw mee eens of oneens zijn, maar het is een gegeven waar je niet omheen kan. Ik vraag me dan echt in alle ernst af wat je erop tegen kan hebben om in afwachting van de behandeling van die kwestie geen onomkeerbare besluiten voor de betreffende groep mensen te nemen en de uitzettingen dus stop te zetten – zeker als een kamermeerderheid daar opdracht toe heeft gegeven.

Het enige inhoudelijke wat ik onze onheilsprofeet heb horen inbrengen, is de aanzuigende werking waardoor we straks met wel 200.000 extra gelukszoekers zitten opgescheept. Afgezien van het feit dat ze daarmee blijk geeft van wel erg weinig vertrouwen in haar ambtenaren, die kennelijk geen onderscheid kunnen maken tussen 2006 en 2001, is het een volstrekt irrelevant geworden waarschuwing als het de wens van de kamer is om de poort voor die 200.000 wagenwijd open te zetten.

Welnu, we kunnen het telraam uit de kast halen, en we zullen zien hoe betrouwbaar de schatting van Rita is geweest.

Waar ik me na deze beschamende week nog het meest over verwonder, is hoe iemand anderhalve eeuw staatsrecht zo aan haar laars kan lappen en vervolgens de kamer uitstapt met een versterkt imago van standvastigheid.

Rita is standvastig.
Rita is rechtdoorzee.
Rita voert de wet uit.
Rita doet wat ze zegt.

Ook al licht Rita de kamer keer op keer verkeerd voor. Ook al verstrekt ze de Congolese regering informatie over Congolese asielzoekers. Ook al wordt ze bij herhaling door de rechter op de vingers getikt.

Ja, ze doet wat ze zegt; dat is nu juist het probleem. Als een kamermeerderheid van je vraagt om niet te doen wat je zegt te gaan doen, dan doe je dus een keer niet wat je zegt; zo hebben we dat in onze parlementaire democratie namelijk al een jaar of 160 geregeld. Regels waren toch regels?

Het enige mooie aan deze staatsrechtelijke wanvertoning is dat het woord ‘gotspe’ weer eens van toepassing is. Daar is dan ook meteen alles mee gezegd.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *