De rechtgeaarde aanhanger van Sparta Rotterdam heeft het de laatste jaren niet gemakkelijk. Hoewel ik de felicitaties altijd met genoegen in ontvangst neem, komt dat eigenlijk nog het meest pregnant naar voren wanneer een grootmacht verslagen is, zoals Ajax gisteren met 3-0 kansloos huiswaarts werd gestuurd.
Alsof dat zo opmerkelijk is! Alsof ik het er maar goed van moet nemen, omdat de eerstvolgende nederlaag ongetwijfeld niet lang op zich laat wachten!
Toegegeven, het Kasteel is inderdaad niet meer de onneembare vesting die het ooit was. Dat was het eigenlijk ook al niet meer toen ik er eind jaren tachtig voor het eerst kwam, maar de tegenstanders betraden het veld destijds wel zonder uitzondering met knikkende knieën.
Zo strijdlustig als het er op het veld aan toeging, zo ronduit meutig was de sfeer rondom de wedstrijd. In de rust, als de zogenaamd fanatieke aanhang doodleuk het stadion overstak om de tweede helft vanuit een ander perspectief te bekijken, deed de Koetjesreepverkoper uitstekende zaken. Op onze tribune zat een eenzame bejaarde met in een straal van tien meter niemand om hem heen, omdat hij zijn stem 90 minuten lang schor brulde (en daar vervolgens twee weken van moest herstellen). Ja, iedereen kende elkaar en ja, er was plek zat. Kaartjes kocht je aan het loket en werden afgescheurd door iemand die jaren later ‘suppoost’ of ‘steward’ zou heten, maar destijds als corrupte vrijwilliger door het leven ging. Op het laatst moest ik me iedere twee weken op zondagochtend scheren, maar daarmee kreeg mijn vader mij op mijn zestiende nog steeds mee naar binnen op een kinderkaartje, ook al gold die korting tot en met elf jaar.
Bij de wedstrijden tegen de toen nog onbetwiste Top 3 waren de kaarten niet alleen duurder (wel 25 gulden); er werden dan ook geen kinderkaartjes verkocht. Mijn vader, ik zei al eerder dat hij van de Club van Rita is, kon dat schoolvoorbeeld van vraag en aanbod niet waarderen, liet mij vast vooruitlopen en stak de corrupte vrijwilliger vijf gulden toe. Iedereen blij.
Enkele jaren later balanceerde de club weliswaar op de rand van de financiële én sportieve afgrond, maar ik beleefde toch mooi een onvergetelijke Sparta-Ajax, op 19 februari 1989. Het Plein van de Hemelse Vrede moest nog bezet worden, de Muur stond nog. Ron van den Berg, de überkluns uit de Sparta-verdediging, krulde de bal fraai over het Ajax-muurtje om de gelijkmaker aan te tekenen, nadat Ajax al na vijf minuten op voorsprong was gekomen via een meedogenloze penalty van nummer 4 Mark Verkuyl. Het werd uiteindelijk een 3-2 overwinning, behaald op pure sportieve vechtlust zoals je die tegenwoordig nog maar zelden ziet. Om het te vieren mocht ik een Mars.
De wedstrijd gisteren werd beslist door een over het paard getilde wannabe-vedette die de scheidsrechter uitmaakte voor ‘blinde tyfushond’. Er is een hoop veranderd.
Nou, da’s grappig dat je dat zegt Maat. Onderzoek schijnt uit te wijzen dat honden wel tyfus kunnen krijgen, maar dat ze er alles van worden behalve blind. Dus het was nog een domme opmerking ook.
Is hij niet blind dan, die tyfushond?
Het was mooi, net zo mooi als de jaren waar zero over schrijft. We (als we verliezen schrijf ik ook we)winnen dan wel wat minder, als het dan een keer lukt is de voldoening groter.
Hoi Zero,
Je oompje (als rasechte Spartaan) heeft van jouw verhaaltje genoten; hij herkende bijna alles waar je het over had.
Groetjes schoonzus van moekel
Jammer dat dit zo moet, het is geen sportief iets meer vind ik.