Duiden

Nadat de meeste stemmen geteld waren, mochten de lijsttrekkers die meer dan drie zetels in de wacht hadden gesleept – Pechtold, eerder al verwezen naar het smurfendebat, had wederom pech – direct aanschuiven bij Paul Witteman om de uitslag te duiden.

Evenals voor de winnaars was het duiden voor Mark Rutte niet zo moeilijk. Zijn partij had, hoe je het ook wendde of keerde, fors op de broek gekregen; daar kon geen onduidelijkheid over bestaan.

Jan Peter Balkenende had drie zetels verloren, maar constateerde met instemming dat zijn CDA veruit de grootste partij was gebleven met een fors zetelaantal – en duidde dat als ‘goud’.

Maar toen ontkwam ook Wouter Bos niet aan zijn duidplicht. Hoewel zijn PvdA het grootste verlies van allemaal had geleden, noteerde Wouter een grote winst voor links en constateerde hij dat de Nederlandse kiezer genoeg had van diezelfde Balkenende die zichzelf even tevoren de gouden medaille had omgehangen.

Wouter Bos heeft de hele campagne vergeefs gevochten tegen het hardnekkige imago van draaikont. Tegen iedereen die dat vindt, begin ik altijd met de vraag ‘Noem mij nou eens drie voorbeelden van draaikonterij’, om uiteindelijk te besluiten met ‘Eén voorbeeld, dan ben ik tevreden’; tot op heden heb ik nog geen enkel bevredigend antwoord kunnen optekenen. Maar hier verdraaide Bos de verkiezingsuitslag wel heel opzichtig.

Links heeft namelijk helemaal niet gewonnen; protest heeft gewonnen. SP wint, Wilders wint en, het is toch bij de beesten af, de Faunapartij wint. De rest verliest. Kortom, het moet weer eens helemaal anders. Weg met de oude politiek!

Ik weet niet precies tot wanneer de oude politiek teruggaat, misschien verwijst ‘oude’ wel naar de Oude Grieken, maar laten we nu als populair ijkpunt gewoon eens het jaar 1945 nemen; toen hadden we immers net een paar jaar politiek achter de rug die ik in de huidige betekenis niet zo snel als oude politiek zou willen duiden. Het land lag behoorlijk op zijn gat, en toen moesten uitgerekend de vertegenwoordigers van de oude politiek het land opbouwen. Wat heeft ons dat opgeleverd?

Zo rond de start van dit millennium leefden we al 55 jaar in vrede en volledige vrijheid. We waren wereldwijd een baken van tolerantie en verdraagzaamheid. We waren een van de initiatoren geweest van een Europese samenwerking die ons niets dan goeds bracht. We waren gewend geraakt aan een verzorgingsstaat waarin we geen omkijken meer hadden naar onze vaders en moeders en dus op basis van ons gemiddelde inkomen met een gerust hart drie keer per jaar de wereld rond konden reizen. En dan nog hielden we genoeg geld over om de tandsteen van onze hond of kat te laten behandelen. En de achterkamertjes? Die leverden ons burgemeesters waar niemand over te klagen had.

Ja, Mark Rutte, Nederland was zo goed als af. Natuurlijk, die ongebreidelde welvaart kon wat eerlijker verdeeld worden. Wat meer geld naar onderwijs kon geen kwaad om ons ook in de toekomst te verzekeren van een toppositie in het klassement Landen waar je het best kunt wonen.

Maar in plaats van gelukkig, trots, blij, dankbaar of op zijn minst toch tevreden maakte het succes van de oude politiek ons bovenal ontevreden en hongerig naar meer. En dus moest het allemaal anders. En het wérd anders: vrede en vrijheid staan onder druk, tolerantie en verdraagzaamheid zijn termen uit een grijs verleden en Europa kotsen we massaal uit.

Kan iemand me uitleggen waarom er in al die tijd geen enkele politicus is opgestaan die hardop gevraagd heeft om drie redenen waarom het nu werkelijk allemaal zo anders moet, om zich vervolgens tevreden te stellen met één, omdat er simpelweg geen reden is?

Als ik deze verkiezingsuitslag mag duiden, dan zou ik zeggen dat de oude politiek zich niet zo geforceerd moet gaan omvormen tot nieuwe politiek, maar zich moet inzetten om van al die nieuwe burgers met hun grote bek weer gewoon bescheiden, brave oude burgers te maken.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.

Naam*

E-mailadres*