Hoewel mijn Stemwijzer al mijn ganse stemgerechtigde leven in de richting van GroenLinks wijst, heb ik er nooit veel moeite mee om met een zweem van strategie PvdA te stemmen. Bij de komende verkiezingen ligt die keuze wel heel erg voor de hand. We slaan internationaal inmiddels al meer dan vier jaar een pleefiguur met onze minister-president; hoogste tijd om daar een eind aan te maken, en Femke Halsema gaat dat niet doen (wat gelet op die stem niet eens zo erg is). Maar ook inhoudelijk kwam ik voor het eerst ondubbelzinnig uit bij de PvdA; enerzijds dankzij hun dappere standpunten inzake AOW en hypotheekrenteaftrek, anderzijds omdat ik behoorlijk genezen ben van de fluwelen geitenwollen handschoen waarmee GroenLinks zekere problemen pleegt aan te pakken.
Ik overwoog de periode tot 22 november ver verwijderd van alle gedrukte en digitale media ergens in donker Afrika door te brengen. Die hele campagne was aan mij, rotsvaste kiezer, niet besteed.
Helaas ben ik niet alleen electoraal gezien nogal honkvast. Ik bleef dus thuis en werd al snel overvallen door de intensieve campagne, nota bene mede door mijn lidmaatschapsbijdrage gefinancierd, om mij van mijn stuk te brengen. Nebahat Albayrak, de gedoodverfde ontvanger van mijn stem, gaf het daverende startschot met een verbijsterende knieval richting haar Turkse broeders en zusters, door de Armeense genocide dan niet te ontkennen, maar toch zeker ook niet te bevestigen.
Dat werd dus uitwijken naar Aleid Wolfsen, ook geen ramp. Aleid is een oerdegelijke politicus van het type Klaas de Vries: charisma van een bloempot maar wel ieder weekend met een koffer vol dossiers naar huis. Zo zouden er meer moeten zijn.
In een opiniestuk in Trouw verklaarde Albayrak niet veel later dat het wel degelijk terecht is om de massamoord op de Armeniërs als ‘genocide’ aan te duiden, maar dat weerhield Wouter Bos er deze week niet van om de beladen term definitief in de doofpot op te bergen. We konden maar beter van de Armeense ‘kwestie’ spreken.
Alles wijst erop dat het Bos ernst was: nadat hij zijn voorkeur voor een coalitie met VVD en GroenLinks had uitgesproken (en mijn hart een klein vreugdesprongetje had gemaakt) voegde hij er immers ook enkele uren later expliciet aan toe dat het maar een grapje was geweest.
Wouter Bos vindt het waarschijnlijk ook voorbarig om nu al van een doodvonnis voor Saddam Hoessein te spreken; hij heeft het liever over een uitspraak. Ik zeg intussen niet meer dat ik op de PvdA ga stemmen; ik spreek liever van een mogelijkheid.
Femke is zo gek nog niet… 😉
Het Rotterdamse stadje R.?!
Ik was vandaag op de markt in het Rotterdamse stadje R., waar diverse politieke partijen met een standje aanwezig waren. Ik trof daar dus ook mijn eigen partij. De voorzitter van de locale PvdA te R., nogal prominent aanwezig, nog aangesproken op deze trieste knieval van onze lijsttrekker. Maar zij wist echt met droge ogen te beweren dat Bos zijn rug recht heeft gehouden, het ligt in Turkse kringen erg gevoelig en blablabla. En nu weet ik het eigenlijk ook niet meer.
Wow Petol, op de 11e van de 11e om 11 uur 11 een reactie plaatsen. Ik kan alleen niet achter de (eventueel opzettelijke) bedoeling komen. Is de PvdA (lees Wouter Bos) gek geworden? Word je zelf gek van het gedraai?
Ik denk dat – hoewel het idealistisch gezien een rare sprong van de zeepkist is – Bos nu wel weer een aantal Turkse Nederlanders (kort door de bocht geformuleerd) aan PvdA-zijde heeft weten te behouden. Dus deze knieval kent waarschijnlijk even veel strategie als dat van kiezers die strategisch stemmen.
Wederom een briljant stuk, moet jij niet eens bij een krant gaan werken ofzo?
Nu ik eindelijk redelijk zeker wist dat ik PvdA ging stemmen, kwam Wouter Bos met zijn inderdaad verbijsterende en doorzichtige knieval richting Turkije er door heen fietsen, hiermee mij perplex achterlatend. Maar zoals zero opmerkt: wat dan wel te stemmen?