Grunberg

Het grootste en daarmee hinderlijkste cliché dat bestaat, is wel dat je iets gezien, gehoord of gelezen moet hebben voor je er een mening over mag hebben. Grotere flauwekul is in de geschiedenis van de mensheid zelden opgetekend.

Ik zweer, zeker na het vertrek van Donner, bij mijn recht op vrije ongefundeerdemeningsuiting. Ik hoef echt niet zo nodig naar de platenwinkel om de nieuwste BZN aan te schaffen alvorens ik verkondig dat ik het niks vind, en ik bedenk liever meteen dat de categorische imperatief bij Kant niet aan mij besteed is dan dat ik daar eerst drie jaar studie aan wijd.

Uitermate efficiënt om zo te redeneren, en het maakt de wereld een stuk overzichtelijker. Bovendien kun je in de tijd die je bespaart nog een heleboel andere ongefundeerde standpunten innemen.

Zo had ik ook ooit aan een halve minuut voldoende om de pennenvruchten van Arnon Grunberg voorgoed uit mijn leven te verbannen. Het zal een jaar of twaalf geleden geweest zijn, Arnon was nog een Arnonnetje, toen een bezoek aan de Rotterdamse boekenwinkel Donner op wat in mijn herinnering een van de eerste koopzondagen was danig werd vergald door een signeersessie van de heer Grunberg. Dat wil zeggen, Arnonneke kwam eigenlijk helemaal niet signeren, maar wel tekenen. Omringd door dames die weinig kleren droegen maar des te meer onzin uitkraamden, schilderde hij kunstwerken die kunst waren omdat ze geschilderd waren door Arnon Grunberg. Dat boek, dat was natuurlijk maar bijzaak; had de 23-jarige niet al alles op literair vlak bewezen?

Kunst-omdat-het-moet-minnend Rotterdam lag aan Grunbergs voeten, en ik had alleen maar medelijden om zoveel aanstelleritis. Maar ik besloot wel om nooit (maar dan ook nooit) een boek van deze dit jongen man minne wezen te verwaardigen met de aandacht van mijn leesgierige ogen. Hoewel ik voor de wet nog wilsonbekwaam was, koester ik dit voornemen tot op de dag van vandaag.

Ik kan dan ook zonder enig spoor van twijfel melden dat Grunbergs nieuwe werk Tirza mij opnieuw met afgrijzen heeft vervuld. Helemaal irritant was wel die weblog die Grunberg startte (of liet starten) om dit boek te promoten. Gelukkig viel een en ander een beetje in het water (doordat ruim een maand van tevoren uitlekte wie erachter zat) en door de mand (door de log waarin papa en Tirza in bed lagen te kroelen).

Toch blijft het vervelend wanneer zo’n afschuwelijk boek als Tirza dan een positieve recensie in de Volkskrant krijgt. Zou die recensent het soms niet gelezen hebben of zo?

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

6 gedachtes over “Grunberg”

  1. Nadat ik Figuranten gelezen had, heb ik een tijd om Grunberg heengelopen. Vorig jaar de Asielzoeker gelezen, en vervolgens de Joodse Messias en overtuigd dat schrijvers kunnen groeien.

  2. Onzin! Gaat lezen dat boek en er zal een wereld voor u open gaan. (of liever: lees De Joodse messias, Tirza heb ik nog niet gelezen dus of dat net zo’n meesterwerk is weet ik niet)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *