Sleur

Het blijft een raar volk, die mensheid. Iedere dag maar weer op weg naar hetzelfde stomme werk in dezelfde iets minder volle coupé van dezelfde volle trein, omringd door steeds maar weer dezelfde mensen.

Toegegeven: Nederland werkt, en de NS profiteert mee.

Kuddedier als ik ben, doe ik er kritiekloos aan mee. Iedere dag een stukje doorlopen tot de coupé vlak na de eerste klasse – dat komt ook mooi uit bij het uitstappen in Amsterdam – en daar zitten ze allemaal al klaar: links meldt de kerel met de witte Mac op schoot per mail aan zijn baas dat hij weer op tijd zal zijn, ergens rechts leest de chagrijnige blonde krullenbol (welke van haar dertig jassen zou ze vandaag weer aan hebben?) haar Volkskrant, dan links en rechts wat types die het zitje direct aan het gangpad bezetten uit angst dat er iemand naast hen komt zitten (en die ik derhalve nog nooit een blik in de ogen heb gegund), daar probeert iemand nog voor de trein vertrekt voldoende mascara aan te brengen om indruk te maken op…, ehm, goede vraag, het lukt vooralsnog niet erg, en helemaal aan het eind zit het meisje met de neusbel van wie ik altijd denk dat ze een hele hoge berg gaat beklimmen. Ze blijft na Amsterdam zitten, dus wie weet is dat ook wel zo.

(Ja mensen, ik heb het over de 8 uur 41 uit Haarlem!)

Een postbode kan op een regenachtige werkdag rekenen op een bemoedigend knikje van iemand die aan zijn studentenbijbaantje bij de PTT een regenpak heeft overgehouden. Hardlopers, ik zei het al eerder, zien zich verplicht elkaar te groeten, bij gratie van het hardloper-zijn.

Forenzen daarentegen háten elkaar. Geen blik, geen woord wordt er gewisseld. De forens kent geen medeforenzen, althans, zo doet hij het graag voorkomen. De werkelijkheid zit weer eens ingewikkelder in elkaar.

Ik weet namelijk zeker dat wanneer een baard ooit zou besluiten om zich in mijn coupé op te blazen, wij allen bereid zouden zijn om elkaars leven te redden – wat mij betreft dan met uitzondering van degenen die zonodig aan het gangpad moeten zitten; hadden ze maar aan het raam moeten gaan zitten, waar het bovendien een stuk veiliger is. Maar voor al die anderen die ik dagelijks zie maar die iedere dag opnieuw geen enkele blijk van herkenning geven, zou ik direct klaarstaan, en zij voor mij.

En toch nog geen woord gewisseld.

Soms heeft vriendschap gewoon een zetje nodig.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.

Naam*

E-mailadres*