Ik had u al verteld dat ik een haat-liefdeverhouding met het schaakspel heb. Schaken is het mooiste spel ter wereld (nou OK, op Stap Op na dan), maar er zijn zo verdomd veel schakers die het spelen.
De haat is vaak ook zelfhaat, want anders dan bij andere sporten kun je bij schaken nooit de schuld aan je teamgenoten, de scheidsrechter, de wind of het ijs geven. Je hebt het altijd helemaal zelf gedaan. Zoals zaterdag, toen ik in de eerste ronde met de nodige zelfdestructie een prachtstelling vakkundig om zeep hielp en nog geen tien zetten later kon opgeven.
De liefde is vaak ook zelfliefde, en wel om dezelfde reden. Gisteren speelde ik een partij tegen een op papier veel sterkere tegenstander, een internationaal meester zelfs. Ik had alweer een vette nul ingecalculeerd; nomen est omen uiteindelijk. Dat weerhield me er niet van om me nauwkeurig voor te bereiden, en een zet of vijftien volgden we een partij die mijn tegenstander drie weken eerder had verloren. Toen hij afweek, wist ik precies waar de strijd vervolgens om zou moeten gaan: de heerschappij over veld e5. Toen de eerste strijd gewonnen was – hij werd gedwongen met zijn pion terug te slaan – volgden enkele fijnzinnige manoeuvres om die zwakke broeder onder vuur te nemen. Paardje naar d3, lopertje naar c3, torentje naar g5, dametje naar h2, en dan nog even verdriedubbelen op de g-lijn: al mijn stukken vol in de aanval en de zijne krampachtig in de verdediging. Het duurde niet lang meer voor de boel instortte.
Op zo’n manier winnen (18+!) van een sterkere tegenstander geeft een welhaast orgastisch genoegen.
Neemt u dat van mij aan.
Het is dus weer aan, tussen mij en het schaken. Maar na vandaag kan alles weer anders zijn.
Netjes zero, mooi gedaan, als de partij niet zo lang duurt gaat het allemaal goed, zo blijkt maar weer. En ook vandaag weer een halfje!
gefeli, zero. Ik was na de eerste ronde een beetje bang dat je kannonnenvlees zou worden, maar je hebt je knap gerevancheerd. Nog meer goed nieuws: http://www.nrc.nl/sport/article431695.ece
HaRHARhaR