De ellende van een groter huis is dat het zich prima leent voor een logeerpartijtje tijdens de grote zomervakantie. Nu wil het toeval dat mijn broeder het gepresteerd heeft (met de nodige moeite, dat wel) om in het tijdperk-Verdonk zijn Russische vriendin met haar twee kinderen naar Nederland te krijgen, en ook in Rusland is 1+1 twee.
Net als de kinderen in kwestie vroeg ik mezelf de afgelopen week continu af hoeveel nachtjes het nog slapen was, maar vandaag was het dan zover. We gingen ze ophalen met de trein, en de mening over die dienstverlening was snel gevormd: “dit ding gaat 1 centimeter per uur”, “we kunnen nog beter gaan lopen”, “pff, wat heet zeg” en, over de airco, “wat een hoop herrie, en hij doet het niet eens”. Hoezo niet ingeburgerd?
Eenmaal thuisgekomen bleek de rentree van het immers uitermate snoezige poezenbeest een gouden greep, ook bij het hyperallergische jongetje dat vervolgens de hele avond moest snotteren. Maar niet alleen de kat compenseerde voor het schromelijke gebrek aan speelgoed in ons bastion van kindonvriendelijkheid: de kinderen waren niet meer van het bed te slaan toen bleek dat er twee afstandsbedieningen bij hoorden: afstandsbediening 1 voor het bed zelf, en afstandsbediening 2 voor de tv (mét Boomerang!), waar het bed uitzicht op biedt als je afstandsbediening 1 goed gebruikt.
Inmiddels liggen ze in hun eigen krakkemikkige bedje in de vrieskou van de kinderkamer, die we speciaal voor de gelegenheid (en alleen voor de gelegenheid) intact hebben gelaten. Het keten lijkt voorbij. En dat na het verlies van slechts één hoektand van het meisje, gevolg van een linkse directe van het jongetje.
Valt reuze mee hoor, dat oppassen.