Ter afsluiting van een mail kreeg ik van een collega niet een vriendelijke of hartelijke, maar een ‘digitale groet’. Niet bij wijze van grap van Iemand, maar van een serieuze collega die iets van me gedaan wilde krijgen. Ik werd er een beetje kriegel van, zoals van vakantiekaarten uit Spanje met ‘zonnige groetjes’. I mean, like, duh!
Sowieso vraag ik me altijd af wanneer een groet klein genoeg is om een groetje te worden, en waarom zou je ook meerdere groetjes doen als het ook met één normale groet kan? Helemaal het spoor bijster raak ik van mensen die ‘veel groeten’ doen; wat moet ik me daar in vredesnaam bij voorstellen? Hoe veel dan? En vind je mij dan aardiger dan mensen die je een enkele groet doet?
De digitale groet bleef gelukkig beperkt tot het enkelvoud, maar ik zat wel een beetje in mijn maag met mijn reactie. Een digitale groet terug kon ik in geen geval over mijn hart verkrijgen. Even speelde ik met de gedachte om de ganzenveer van zolder te halen en per postduif een ‘analoge groet’ te retourneren, maar uiteindelijk werd het een traditionele, prozaïsche, saaie, zakelijke, kale ‘groet’.