“Je moet er willen wonen”, vond de makelaar destijds, en dat was geen cliché maar een verwijzing naar het nogal drukke verkeer dat op enkele passen van de voordeur voorbijraast. Naar nu blijkt zorgt dat verkeer behalve voor waardevermindering ook voor het nodige vertier. Dat is vooral te danken aan het stoplicht, enkele meters verderop. Zeker met deze tropische temperaturen (én niet ver van Zandvoort) kijk je je ogen uit.
Onschuldig en in groten getale zijn degenen die uit volle borst meezingen met wat de radio hun te bieden heeft. Schuldiger en in niet eens zoveel minder groten getale zijn degenen die hun wijsvinger tot voorbij het tweede kootje in het reukorgaan doen verdwijnen. Vooroordeelbevestigend zijn degenen die een cabrio besturen, alsmede de blondines die hen vergezellen. Zonder uitzondering getuigend van slechte smaak is de weinige muziek die door het vierdubbele glas hoorbaar is. In overtreding zijn degenen die bellen met hun mobieltje in de hand. Stiekem is de forens die mij, als ik om half zes ’s ochtends éventjes niet oplet, berooft van mijn ochtendkrant.
Allen hebben met elkaar gemeen dat zij zich onzichtbaar wanen, een prettige gedachte die op ruwe wijze verstoord wordt zodra zij de man achter het raam ontwaren. De reacties lopen uiteen. De een (zelfs een enkele neuspeuteraar) gaat onverstoord verder waar hij mee bezig was, de ander concentreert zich plotseling bovenmatig op het rode licht in de ijdele hoop dat ik niets gezien heb, en slechts een enkeling geeft zich over aan een besmuikte glimlach en een blik van “dit blijft tussen jou en mij, afgesproken?”.
Nog niet tegengekomen, maar dat is ongetwijfeld een kwestie van tijd, is de brede Harry die de snotneus die het waagt een blik in zijn auto te werpen een kopje kleiner komt maken. Uit voorzorg zit de knip er vast stevig op.
Ja, of voorbijganger kijkt bij het verkeerde huis naar binnen…
Of stel je de omgekeerde situatie eens voor: bewoner waant zich onbespied tijdens het ophangen van een lamp, voorbijganger bespiedt de nieuwe bewoners en klopt dan maar op het raam, om niet slechts een naarbinnenspiekend hoofd te willen zijn. Uiteindelijk is niemand onzichtbaar.