Iedereen die weleens een sudoku maakt, kent dat euforische moment waarop je een deel van de puzzel ontrafelt, en de rest vervolgens als bij toverslag op zijn plek valt. Ik had dat laatst bij de bruiloft van Ferd Grapperhaus. Of beter gezegd: toen ik die trouwerij in verband bracht met de podcast waarin Lange Frans op overtuigende wijze blootlegt dat onze regering in feite een pedofielennetwerk is. Ineens zie je dan ook hoe uitgekookt zo’n man werkelijk is, door voor het oog van de camera in het huwelijk te treden met een vrouw van middelbare leeftijd, en te knuffelen met zijn zogenaamde schoonmoeder, terwijl hij zich ’s ochtends nog gelaafd heeft aan het bloed van een net misbruikte peuter om zijn jeugdigheid te behouden. Walgelijk! Oordeel zelf: wie herkent geen babyfoto van zichzelf in Ferd Grapperhaus?
Verder lezen Wakker
Meedoen
Tussen alle ellende door mogen we ons toch maar mooi gelukkig prijzen dat deze pandemie zich afspeelt in 2020 en niet, pak hem beet, in 1970. Stel je toch voor, iedere avond alleen maar actualiteiten van de Staatsomroep, op één zender met steeds die ene expert aan het woord die gewoon zegt hoe het in elkaar zit. Iedereen blijft thuis, want er is geen andere informatie, en alles wat je als wakker persoon kunt doen, is eens per week met het schuim op de lippen (geen symptoom) een ingezonden brief naar de krant sturen en koortsachtig (geen symptoom) afwachten of deze geplaatst wordt. En bij succes weer een week wachten of misschien iemand de moeite neemt om erop te reageren.
Nee, nu hebben we gelukkig Twitter, en kunnen we ons tenminste nog laven aan de wijsheden van kritische virologen als Maurice de Hond, Robert Jensen en Willem Engel. Wat een geluk!
De nieuwste loot aan de stam der waanzinnigen luistert naar de naam Famke Louise. Nadat zij zich samen met een stel andere opportunistische bn’ers al volkomen onsterfelijk had gemaakt door haar miljoenenpubliek op te roepen toch vooral niet langer mee te werken aan de knechting door onze Spartaanse overheid, achtte zij het raadzaam om vrijwillig plaats te nemen aan tafel bij Jinek om nog even lekker in de inmiddels ontstane vlek te wrijven. Is dat wat mensen bedoelen die vinden dat artiesten maatschappelijk geëngageerd moeten zijn?
Verder lezen MeedoenZiek
Zijn handen zoeken steun bij een kastje en mijn arm, en met een ultieme krachtsinspanning lukt het hem om overeind te komen. Dan volgt onvermijdelijk het trillen. Het zoeken naar evenwicht, het zoeken naar een restje spierkracht, en de onzekerheid of de benen, die alweer een tijdje niets hebben gedaan, nog wel zullen gehoorzamen aan de opdrachten van boven. Voor de toeschouwer lijkt het alsof hij is vergeten hoe het ook alweer moet, lopen.
Het lukt om een pasje opzij te schuifelen, en dan nog een en dan nog een. Eenmaal in beweging gaat het altijd wat beter.
‘Waar wil je heen, pap? Wil je naar de badkamer?’
‘Nee, gewoon een paar stapjes zetten.’
De drie pasjes opzij worden teruggezet, en dan laat hij zich weer op het bed zakken. Dat was het dan, de workout voor vandaag. Hij moet ervan bijkomen alsof hij zojuist de marathon heeft volbracht.
Zwartepiet
Goedenavond. We hoopten allemaal op een zorgeloze zomer, maar zo’n zomer is het helaas niet aan het worden. En dan denk ik vandaag natuurlijk aan zwartepiet, maar ook aan die afschuwelijke explosie van corona. Een vreselijke ramp die de wereld in het hart heeft getroffen. We leven mee met de slachtoffers, waarbij we ook denken aan de Nederlanders die getroffen zijn.
En dan zwartepiet. Het virus is weer bezig aan een gevaarlijke opmars. De cijfers liegen er niet om. Het aantal besmettingen neemt hand over hand toe, en het is nog maar augustus. We dreigen de grote veranderingen te verspelen die ik persoonlijk, en wij met zijn allen, in de afgelopen jaren hebben doorgemaakt. Onze boodschap vandaag is dan ook simpel: een nieuwe intocht willen we niet en die hoeft er ook niet te komen. Maar dat gaat niet vanzelf.
Verder lezen Zwartepiet
Dictatuur
Zodra de leider van een land gaat verkondigen dat hij geen dictator is, weet je pas echt zeker dat het foute boel is. Wat dat betreft viel Mark Rutte afgelopen donderdag tijdens een knullige, inderhaast ingelaste persconferentie opzichtig door de mand. Oerstom, zou je zijn herhaaldelijke ontkenning van het evidente kunnen noemen.
We kunnen alleen maar gissen naar hoe de werkelijkheid precies in elkaar zit. Vast staat dat net als in veel andere dictaturen om ons heen een fictieve ziekte geïntroduceerd is om het volk bang te houden. Kritische vrijdenkers vind je alleen op Twitter, en ook daar nog maar sporadisch; in de door de staat gedicteerde media lees je tot vervelens toe dat dor hout verwijderd moet worden, en journalisten als Özcan Akyol worden betaald om een stukje te schrijven waar ze zelf niet achter staan. Er is er niet één die durft te schrijven hoe het er werkelijk aan toegaat in het ooit zo vrije Nederland, uit angst om opgepakt en vervolgens gemarteld te worden door de alom gevreesde AIVD.
Verder lezen Dictatuur
Oerstom
Toen Mark Rutte aan het begin van de coronacrisis de jongeren opriep een revolutie te ontketenen, stond hem vast niet voor ogen dat zij ergens in de bossen een militie zouden starten om te trainen voor het omleggen van de minister-president, de koning en Geert Wilders, daartoe aangezet door een rapper en een graancirkelexpert. Ook zal hij met zijn oproep tot burgerlijke ongehoorzaamheid niet beoogd hebben dat de jeugd nu alle coronamaatregelen collectief aan de spreekwoordelijke laars lapt.
Hoogste tijd dus om de jongelui op niet mis te verstane wijze aan te spreken op hun onverantwoordelijke gedrag. Dat deed de premier dan ook in zijn laatste persconferentie: ‘oerstom’ noemde hij mensen die doen alsof corona niet bestaat of al voorbij is. Niet van die slappe teksten zoals op pakjes sigaretten, maar gewoon: oerstom! Je moet maar durven tegen iemand die zich aan het bewapenen is en bezweert dat hij niet mis zal schieten. En ook: ‘Je hebt wel heel erg onder een steen gelegen als je niet wist dat je alleen maar voor noodzakelijke reizen naar een oranje land mocht.’ Baf!
Verder lezen Oerstom
Engel
Alsof Covid-19 zelf nog niet erg genoeg was, heeft het virus ook Willem Engel met zich meegebracht. En ik weet het, het is niet chic om iemand een ziekte toe te wensen, maar wanneer Willem Engel een hardnekkig kuchje begint te ontwikkelen, vrees ik toch dat ik een besmuikt gegniffel moeilijk zal kunnen onderdrukken, als het geen bulderende schaterlach wordt. Zodra Willem Engel milde keelklachten krijgt, trommel ik al mijn vrienden op om op anderhalve meter afstand met een mondkapje op en een spatscherm voor dit heuglijke feit op het Malieveld te vieren alsof we het wereldkampioenschap voetbal hebben gewonnen.
Mocht hij het zwaar te pakken hebben, stel ik voor dat we hem – mits er capaciteit is – gewoon toelaten op de intensive care, maar dan op een eenvoudig veldbedje en niet aangesloten op welke apparatuur dan ook, zodat de artsen en verplegers kunnen genieten van een welverdiende pauze (of desnoods met enig leedvermaak de bijwerkingen van hydroxychloroquine aanschouwen) in de tijd dat ze anders patiënt Willem Engel hadden kunnen behandelen.
Verder lezen Engel