Fieldlab Brazil

De vijfduizend mensen die afgelopen zaterdag in de ArenA getuige mochten zijn van Nederland-Letland zullen zich wel afgevraagd hebben of dit het nu was, dat oude normaal waar ze zo naar gehunkerd hadden. Daar zaten ze dan weer, op zo’n klotestoeltje in een koud sfeerloos stadion naar een draak van een wedstrijd te kijken, turend naar stipjes in de verte, met naast zich een complete imbeciel met oranje geschminkt gelaat die negentig minuten lang oerkreten uitstoot en op een trommel loopt te rammen.

Aan de andere kant: ze hadden wel tapbier. Tapbier, tapbier, mijn wereld voor een tapbier!

De grote vraag is nu natuurlijk of we straks met behulp van sneltesten weer veilig naar voetbalwedstrijden of festivals kunnen. Maar of de methode écht werkt, kan natuurlijk pas wetenschappelijk worden vastgesteld als er ook een controlegroep is die aan een tegenovergestelde aanpak wordt blootgesteld. Het is met andere woorden hoog tijd dat Fieldlab óók evenementen gaat organiseren waar in het geheel geen maatregelen getroffen worden, te meer omdat de roep hierom met de week luider wordt.

Verder lezen Fieldlab Brazil

Het goede voorbeeld

De koortszweetdruppeltjes van Kajsa Ollongren hadden de grond nog niet bereikt en de al dan niet positief geladen aerosolen van Annemarie Jorritsma waren nog niet opgelost, of de lijsttrekkers van de politieke partijen in de Tweede Kamer buitelden over elkaar heen om te verkondigen dat zij uiteraard een coronatest zouden doen en in quarantaine zouden blijven tot de uitslag bekend was. Zij waren immers bij de positief geteste Ollongren op bezoek geweest, en dan kun je maar beter voorzichtig zijn.

Mensen, dacht ik nog, campagnetijd is voorbij; het is echt niet meer nodig om je met dergelijke vanzelfsprekendheden te onderscheiden van je prutsende collega-politici. Lilianne Ploumen begon ermee, en de lof die zij oogstte met haar voor de hand liggende zelfquarantaine was eigenlijk veelzeggend: alsof ze iets opmerkelijks of bijzonders had gedaan. Niet verwonderlijk: met verkenners die gewoon doorwerken, Rutte die snotterend de Kamer te woord staat in afwachting van zijn testuitslag, treinen die weer overvol zijn, files op de wegen, elke week een Museumplein vol imbecielen en een half miljoen dwazen die in een konijnenhol zijn gedonderd, is allang duidelijk dat wij dit gewoon niet kunnen met zijn allen.

Verder lezen Het goede voorbeeld

Uitweg

Iedere week maar weer tolereren we het, dat almaar aanzwellende gezwel in onze samenleving, we zien het groeien en broeien, het borrelt en het stinkt, dat giftige mengsel van rechts-rabiaat tuig, knuffelgraag biodanzagebroed en knettergek complotrapaille op het Museumplein en elders, en iedere week maar weer weten we hoe het gaat, de regels worden van meet af aan met voeten getreden, ze weten het donders goed maar o wee als de politie haar taak van uitvoerende macht ten uitvoer brengt, want we staan hier toch vreedzaam met onze doodskist, wat is dit voor dictatuur, welnu stakker, je overtreedt de wet, en wel willens en wetens, dus waarom moeten we ons eigenlijk iedere week eerst tweeënhalf uur kapot ergeren aan dit egoïstisch uitschot voordat het waterQanon erop gezet wordt en gebeurt dit niet meteen, nou, de reden daarvoor is – o ironie! – dat we niet in een dictatuur leven en we het recht op demonstratievrijheid iets te hoog in ons vaandel hebben staan.

Verder lezen Uitweg

Dichter bij de kiezer (5)

Swier Copinga. Nur Icar. Christinemindel ten Napel. Glimina Chakor. Laurence Groot Bruinderink. Yu Mei O. Queeny-Aimée Rajkowski. Giovanni Angiolini Trapanese. Marco Vermin. Pascale Plusquin. Quintus Backhuys.

Het is weer zover: we mogen gaan stemmen, en met 37 partijen en meer dan duizend kandidaten op de kieslijst is het zoals traditioneel een feest voor de poëzieliefhebber. Opvallend is dat dit jaar veel partijen, hoewel dit ten strengste verboden is, hun campagneactiviteiten tot op het stembiljet voortzetten met kandidaten die het partijprogramma kernachtig samenvatten. Hier moet de Kiesraad dringend een onderzoek naar instellen. Dat verschillende partijen ook een tegengeluid op de lijst zetten, doet daar niets aan af.

De Partij voor de Dieren is van oudsher dominant aanwezig, en ook Europa is goed vertegenwoordigd. De terrassen moeten open, dat is evident. Maar als er één ding naar voren komt uit deze lijst, dan is het wel dat er prachtige samenwerkingen in het verschiet liggen. Welnu, daar gaan we:

Verder lezen Dichter bij de kiezer (5)

Proletenparadox

Zo moeilijk is het allemaal niet: het coronavirus verspreidt zich door menselijk contact, dus als je maatregelen treft om het menselijk contact te verminderen, zal het virus zich minder snel verspreiden. Als die maatregelen ook nog worden nageleefd, zou je de verspreiding uiteindelijk zelfs kunnen stoppen. Wanneer halfslachtige maatregelen matig worden nageleefd, kan het ook zijn dat er sprake is van een lichte daling, een stabilisering, of zelfs een stijging.

Onomstotelijk feit in al deze scenario’s is dat er met meer ontmoetingen en bewegingen ook (veel) meer besmettingen zouden zijn geweest. Slechts de simpelen van geest kunnen uit het feit dat het aantal besmettingen nu weer toeneemt, concluderen dat de maatregelen om verspreiding te beperken ‘dus’ niet helpen. Toch bestempelde Zondag met Lubach die laatste redenering laatst als de preventieparadox: als naderend onheil is afgewend, betekent dit niet dat de preventieve maatregelen om de rampspoed te voorkomen niet nodig waren.

Nee, natuurlijk niet, maar daar is ook helemaal niets paradoxaals aan. Wanneer de roep om gas te geven met versoepelingen aanzwelt terwijl het ravijn van exponentiële groei al in zicht is, is er iets anders aan de hand: dan is er sprake van een proletenparadox.

Verder lezen Proletenparadox

Vrijheidskaravaan

Nooit, maar dan ook werkelijk nooit zouden de elitaire kakkers Thierry Baudet en Wybren van Haga elkaar begroeten met een boks en een knuffel, als waren zij hangjongeren van niet-westerse afkomst. Maar nu doen ze het toch – Baudet dan ook nog getooid in een gewatteerde jas en met een achterlijk petje op zijn kop – want nu mag het niet van de overheid. En als iets verboden is door de overheid, nou, dan doen onze verzetshelden van Forum voor Democratie het juist – als het niet te veel moed vraagt tenminste. Kijk ze toch eens dapper handen schudden, kijk ze dicht bij elkaar staan, kijk ze om vijf over negen ’s avonds hun vuilniszak weggooien, en kijk ze geen mondkapje dragen. Welk een heroïek!

Dat constante zuigen, dat continue provoceren, dat almaar ondermijnen van de bestrijding van de crisis: het is inmiddels om kotsmisselijk van te worden, maar we gedogen het. De enige reden waarom dat gebeurt, is omdat we niet, zoals de heren ons willen doen geloven, in een dictatuur leven, maar in opperste vrijheid.

Verder lezen Vrijheidskaravaan

Hij

Als het aan een groep vrouwelijke theologen ligt, krijgt de Heere God onder geen beding Zijn eerbiedskapitaal terug in de nieuwe bijbelvertaling, die later dit jaar verschijnt. Typisch vrouwelijk gedrag weer: dat God weer ‘Hij’ wordt, is al sinds november 2017 bekend, maar pas nu de nieuwe vertaling daadwerkelijk bij de drukker ligt en er écht geen weg meer terug is, ineens moord en brand gaan schreeuwen.

‘Een klap in het gezicht van vrouwen’ zou het zijn, naar God verwijzen als ‘Hij’ met een hoofdletter. Of, nog erger, als ‘HEER’, met vier hoofdletters. (Hier ben ik het overigens wel eens met de klagers, die in dit geval pleiten voor ‘minder of geen hoofdletters’; ik zou prima kunnen leven met ‘heeR’ of ‘HeEr’.) Al die hoofdletters zouden het schadelijke patriarchale Godsbeeld maar versterken, want, zo is de gedachtegang, ‘als God mannelijk is, is het mannelijke God’.

Verder lezen Hij