“Wil ik jaren toevoegen aan m’n leven, of wil ik leven toevoegen aan m’n jaren?” Die razend interessante kwestie legde de vermaarde filosoof Guido Weijers onlangs voor aan een zaal vol toehoorders – vermoedelijk een groep onvrije burgers die fysiek en/of geestelijk gemarteld in een quarantainekamp waren geplaatst vanwege een positieve PCR-test, althans, een andere reden om je in groten getale in dezelfde ruimte als Guido Weijers op te houden kan ik zo snel niet verzinnen.
De erudiete redenaar bediende zich hier van de stijlfiguur van de retorische vraag, want hoewel hij in al zijn eloquentie toevoegde dat het “een fokking moeilijk dilemma” betrof, was het gewenste antwoord overduidelijk: natuurlijk, wijsgeer Weijers, willen wij leven toevoegen aan onze jaren! Laat ons desnoods vanavond nog sterven als dat betekent dat wij ons nog kunnen laven aan uw wijsheden! Alles liever dan nog een dag langer geknecht worden door de beulen van het Binnenhof!
Als eeuwige optimist – altijd hoopvol, altijd het zonnetje in huis – begint dit chagrijn over het huidige tijdsgewricht mij danig de keel uit te hangen. Niemand lijkt zich te realiseren hoe gelukkig wij ons mogen prijzen dat deze pandemie ons in het heden treft, en niet een paar decennia geleden.
Verder lezen Guido
