Anders dan bij de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten, die voor ons wellicht heel wat minder ingrijpende gevolgen heeft gehad, was er in aanloop naar de verkiezingen in Iran niet zoiets als www.stemwijzeriran.nl, met interessante stellingen als
- “Israel moet van de kaart geveegd worden” (eens of neutraal);
- “Vrouwen zijn minderwaardig” (eens of eens); of
- “Homoseksualiteit moet kunnen” (stenigen of van een flatgebouw gooien).
Wat weten we daarom van oppositiekandidaat Mir-Hoessein Mousavi, behalve bijvoorbeeld dat hij ook al een baard en iets met de kleur groen heeft? Vrij weinig. Wie enige moeite doet, maar waarom zou je, komt er hooguit achter dat Mousavi in 1981 door ayatollah Khomeini, u weet wel, die tolerante vriend van Salman Rushdie, benoemd werd tot premier van Iran, en die functie bekleedde tot 1989. Nou, dat waren nog eens vreedzame tijden! Afgezien van dat ene conflictje met buurland Irak kunnen we spreken van een vrijwel rimpelloze periode in de geschiedenis van Iran.
Ondanks dat we dus weinig van Mousavi weten, is hij in Nederland en de rest van de westerse wereld ongekend populair. Dat zal dan voornamelijk te maken hebben met zijn tegenstrever Mahmoud Ahmadinejad, die ruim drie jaar geleden overigens de twijfelachtige eer had dit weblog te openen.
Tsja, als je op een onbewoond eiland alleen boeken van Yvonne Kroonenberg en Arnon Grunberg aantreft, ga je in arren moede ook maar Grunberg lezen. Maar dat is nog geen reden om bij wijze van steunverklaring plotseling allerlei lelijke megakrullen in je haar te laten zetten – al was het maar omdat in dit uitermate onzorgvuldig gekozen voorbeeld Yvonne Kroonenberg zich al een vergelijkbaar en zo mogelijk nog afzichtelijker haardracht aangemeten heeft.
Toch is dat wat nu wereldwijd min of meer gebeurt op Twitter: duizenden twitterazzi, tweeps of met welke twenenkrommende twypering ik ze ook moet aanduiden mensen hebben hun persoonlijke afbeelding daar voorzien van een felgroen laagje, volgens de bijbehorende website om hun steun voor de Iraanse democratie (!) te tonen. Nog hilarischer is de oproep om je tijdzone aan te passen aan de lokale tijd in Teheran, ‘want de veiligheidsdiensten struinen het web af op zoek naar subversieve webloggers en twitteraars in die tijdzone.’ Daar ben je dan ook klaar mee: als je dat braaf doet in combinatie met zo’n groen plaatje staat er morgen zo’n motormuis van de Revolutionaire Garde op de stoep, terwijl de sluwe subversieveling in het Teheraanse uiteraard gewoon zelf zijn tijdinstelling heeft aangepast.
Nu moet ik er onmiddellijk bij zeggen dat ik ernstig bevooroordeeld ben omdat ik zowat liever op een onbewoond eiland beland met Mahmoud Ahmadinejad dan met Twitter, maar de solidariteitsmentaliteit vanuit de luie stoel die uit deze acties spreekt, is werkelijk stuitend te noemen. Achteroverleunend op een terrasje, nippend aan je roseetje of genietend van alle langsparaderende schaars geklede dames via je iPhone steun betuigen aan een man die van dergelijke westerse geneugten waarschijnlijk intens walgt: het moet niet gekker worden. Een groen laagje over je avatar, nee, daar zullen de autoriteiten van inbinden! Daar zullen de demonstranten, die jouw Nederlandstalige scheten natuurlijk massaal volgen vanaf de barricades, zich door gesterkt voelen!
‘Het is allicht beter dan helemaal niets doen’, hoor je de kuddedieren die denken dat ze een bijdrage leveren aan een betere wereld zichzelf dan vaak verdedigen. Ik betwijfel het ten zeerste.
Ik ben benieuwd of men straks ook bereid is een rood laagje toe te voegen indien uiteindelijk blijkt dat militair ingrijpen de enig overgebleven manier is om het Iraanse volk en de rest van de wereld te verlossen van een misdadig regime.