Supporters

Dit stukje over supporters zou volgens een handvol lezers die het voor de rest verpesten en helemaal niet komen om te lezen geen ‘Supporters’ moeten heten, maar ‘Een handvol relschoppers die het voor de rest verpesten en helemaal niet voor het voetbal komen’, omdat de supporters over wie het gaat, in hun optiek geen supporters zijn maar, juist, een handvol relschoppers die het voor de rest verpesten en helemaal niet voor het voetbal komen.

Ik ben, om het overzichtelijk te houden, geen aanhanger van deze theorie.

Als ik een handvol relschoppers zou zijn die helemaal niet voor het voetbal komt, en u denkt misschien wat een gekke metafoor maar vergelijk het aantal IQ-punten en u piept wel anders, als ik dus een handvol relschoppers zou zijn die helemaal niet voor het voetbal kwam, dan zou ik me door een burgemeester of voetbalbond die een wedstrijd verbiedt of zonder publiek laat spelen in het geheel niet spreekwoordelijk uit het spreekwoordelijke veld laten slaan. Ik kwam dan namelijk niet voor het voetbal maar om te knokken, en dat kan het best buiten het stadion, waar de bakstenen voor het oprapen liggen en de ME’ers als het een beetje meezit ook.

Het is niet meer dan usance, traditie ende folklore waarom die rellen altijd rondom een voetbalwedstrijd plaatsvinden; welbeschouwd is er in het digitale tijdperk geen enkele aanleiding meer nodig om een veldslag te beleggen. Maar als de ongeschreven wetten dan toch voorschrijven dat supportersbloed ritueel geplengd dient te worden rondom een beladen duel op de grasmat, dan zou het besluit om de bekerfinale in tweeën te splitsen natuurlijk alleen maar fantastisch nieuws moeten zijn voor de supporter die ik geen supporter mag noemen.

De werkelijkheid is echter dat het dat niet is: bij wedstrijden waar publiek van de bezoekende partij niet welkom is, vinden geen rellen plaats. Wetenschappelijk onderzoek toont het aan! Dat kan maar één ding betekenen: de hooligans zijn wel degelijk supporters, want als ze niet welkom zijn, zitten ze thuis bij moeder de vrouw met een bord aardappelen op schoot voor de tv.

Of… zouden ze dan werkelijk zo dom zijn dat ze niet begrijpen dat ze ook gewoon kunnen knokken als ze het stadion niet in mogen? Weten ze niet (of verdringen ze) dat er op niet-wedstrijddagen ook wel eens een trein naar Amsterdam rijdt? Denken ze werkelijk dat ze 45 euro voor een kaartje moeten neertellen alvorens ze de politie voor kutwouten mogen uitschelden en hun collega-supporters in elkaar mogen timmeren?

Dat laatste zou dan nog op het begin van beschaving kunnen duiden, maar dan trek ik wel mijn vergelijking met die handvol supporters in.

O ja, binnenkort verkiezingen. Misschien moeten we het uitpubliek daar ook maar eens weren.

Fictie

Als ik bij een uitgeverij zou werken, zou ik het wel weten: die man (ca. 20 jaar, blank, normaal postuur, kaalgeschoren hoofd, last van acne, opvallend wijde pupillen, droeg die bewuste avond een shirt van het merk Lonsdale, witte sneakers van het merk Nike en hield in zijn rechterhand een lege fles van het merk Smirnoff) moeten we hebben. Wat hij daar presteerde op het strand van Hoek van Holland, zwaar onder invloed van drank en drugs, zoals een groot schrijver betaamt, is in één klap Nobelprijswaardig.

Allereerst had hij de scène al meesterlijk naar zijn hand gezet. Een woedende menigte die met schuim op de lippen zonder aanleiding een groep agenten te lijf gaat en alleen maar fanatieker wordt zodra de eerste waarschuwingsschoten gelost worden, is al weinig alledaags. Ook het taalgebruik is wonderschoon: ‘Kankerjoden! Kutwouten!’, roepen de relschoppers.

De poëzie! Die alliteratie! Wat een prachtwoord, ‘kutwouten’!

Maar dan gebeurt het: een van de relschoppers wordt door een politiekogel getroffen. Einde opstand, zou je zeggen: de hooligans zullen zich nu over hun gewonde kameraad ontfermen. Zo niet in dit geval: onze grote literaire belofte komt op het lumineuze idee om zijn maat op te tillen en voor de voeten van de kutwouten te werpen. Kutwouten moeten namelijk gewonden helpen en daardoor zullen ze afgeleid en verzwakt raken.

Zo’n wending maakt literatuur nou zo interessant: de schrijver draait aan de radertjes van het mechanisme van de werkelijkheid, je vraagt je af en toe af of het gebeurde fysiek eigenlijk wel mogelijk is, maar aangezien het fictie is komt de bedenker ermee weg. Het enige wat je ons jonge literaire talent nog zou kunnen verwijten, is dat de vergelijking met Andromeda, die geofferd werd aan het zeemonster Ceto om later weer gered te worden door Perseus, er wat al te dik bovenop ligt. Toch zal iemand als A.F.Th. met de nodige afgunst kennis genomen hebben van deze vondst.

In de echte wereld hangt intussen een zwaard van Damokles boven de hoofden van burgemeester, korpschef en andere eindverantwoordelijken. De autoriteiten hebben immers gefaald, terwijl de relschoppers een vlekkeloos optreden ten beste gaven – hun leider mag dan ook blijven.  Wat mij betreft hebben de autoriteiten inderdaad gefaald door al sinds jaar en dag te beweren dat het maar een paar relschoppers zijn die het voor de grote goedwillende massa verpesten. Als je je politie-inzet op die naïeve inschatting afstemt, kun je inderdaad wel eens in het nauw gedreven worden.

Gelukkig was er ook goed nieuws deze week: het tekort van Feyenoord bedroeg afgelopen seizoen een kleine 17 miljoen euro, en daarin zijn de kosten voor het gedrag van de supporters nog niet eens verwerkt, want die komen merkwaardig genoeg voor rekening van de belastingbetaler. Hier in Haarlem wordt onder de lokale bevolking gecollecteerd om het bestaan van de plaatselijke voetbalvereniging met een week te verlengen; in Rotterdam-Zuid staan ze veel dieper in het rood maar staat het voortbestaan kennelijk geen moment ter discussie.

Ik zou zeggen: opdoeken die handel en de wereld staat er weer een stuk florissanter bij.

Hinderlijk

Nu de politie de strijd om meer centjes definitief lijkt te hebben verloren – van een vrouw nog wel – kunnen we de bijnaam ‘de sterke arm’ wel gevoeglijk vervangen door ‘de slappe lul’. We weten allemaal dat een minister bij wie een glazen plafond ernstig tegen haar hersenpannetje drukt niet zo snel geneigd zal zijn om zonder meer extra geld op tafel te leggen, dus dan moet je met meer aankomen dan alleen maar praten, praten, praten en een beetje staken. Gooi zo’n mens in het cachot en zet haar op water en brood, ik bedoel: wie is hier nu de politie?

Deze week zou er dan toch eindelijk iets gaan gebeuren op het actiefront: oom agent ging ‘het verkeer hinderen’.

En ik vind ze normaal al zo irritant! Nu rijd ik zelf geen auto, maar het schijnt zo te zijn dat ze je in het holst van de nacht, als je snel naar huis wilt, in een fuik laten rijden, en als je dan al niet met je dronken kop alle pylonnetjes omver hebt gereden, moet je ook nog eens in een of ander apparaat blazen om te kijken of je niet uit je bek stinkt. Of als je een drukke winkelstraat op je fiets binnenrijdt en terwijl je al bezig bent met afstappen in je ooghoeken twee van die agentjes ontwaart die op hun mountainbikes in volle sprint door diezelfde drukke winkelstraat op je af komen racen zodat ze nog net voordat je ook je tweede voet van het pedaal hebt gehaald kunnen vragen waar of dat we soms mee bezig zijn en wat of dat er niet gebeuren zou als al die mensen hier zouden gaan fietsen.

(En die dan in staat zijn je een bekeuring te geven als je ze opdraagt om boeven te gaan vangen, wat hun baas die ochtend kennelijk in de dagbespreking vergeten is te vermelden.)

Als bovenstaande binnen de categorie ‘ongehinderde verkeersdeelname’ zou vallen, was ik wel eens benieuwd wat de politie dan wel onder verkeershinder zou verstaan, zeker nadat ik ergens had gelezen dat de agenten bij het etaleren van hun hinderingskunsten hun fantasie van de bonden vrijwel zonder enig voorbehoud mochten botvieren op de arme burger.

Die gaan bij het weeralarm de vangrails van de Afsluitdijk onklaar maken, dacht ik. Of ze laten alle stoplichten de hele dag op rood staan (of juist op groen). Straks steken ze me een gummiknuppel tussen mijn spaken, of gaan ze met scherp schieten op mijn achterwiel (nee, ze zullen je voorwiel kiezen, die is zo geplakt).

Ik zag voor me hoe ik door een strenge agente in de boeien werd geslagen en vervolgens met mijn handen werd vastgeketend aan mijn stuur, waarna ik altijd rechtdoor moest blijven fietsen omdat ik bij het afslaan mijn arm niet meer zou kunnen uitsteken.

En ik bedacht ten slotte dat het het Nederlandse volk enorm blij mocht zijn dat ik niet bij de politie werkte.

Hoe dan ook: ik was op alles voorbereid. En wat doen ze? Ze blazen de hele boel af.

Uitermate hinderlijk.

Klein

Het eerste wat ik deed toen ik vanochtend om vijf over elf op kantoor arriveerde, was een stevige joint opsteken. De directeur keek wel wat vreemd op, en hij kon nog niet eens bevroeden dat het mijn eerste ooit was, maar hij was zich er al snel van bewust dat het hier een kleine overtreding betrof die in het licht van de publieksvriendelijke politieacties niet anders dan onbestraft kon blijven.

Het werd een rustige werkdag. Na een middagje pornosurfen, muziek downloaden en comazuipen had ik het rond kwart voor vijf wel weer gezien. Zul je net zien: word ik, nadat ik al door drie rode lichten was gereden, en nee, dat was niet op de Wallen, aangehouden terwijl ik ladderzat zonder licht over de stoep fiets.

Wat of wij denken dat wij aan het doen zijn.

Ik stap van de fiets, trotseer de ijzige kou en pis tegen de agent zijn stoere mountainbike aan. Een machtig klettergeluid vult de straten terwijl de diender machteloos toekijkt. In een reflex gaat zijn arm nog naar de plek in de borstzak waar normaal gesproken de bonnen voor kleine vergrijpen voor het grijpen zijn, maar vergeefs: daar is tot de kerst niks te vinden.

‘Klein vergrijp, klootzak!’, voeg ik hem toe, en ik spuug hem in zijn gezicht. ‘En de koningin is ook een hoer!’

In de trein terug lach ik de meneer die om mijn plaatsbewijs vraagt vierkant uit in zijn smoelwerk, en ik steek er nog eentje op alvorens ik mijn modderschuiten op het tegenovergelegen zitje plant en verder lees in Mein Kampf. Thuisgekomen ontdek ik dat het kattenbeest zijn brokjes niet op heeft, en snijd ik het dier in stukken om vervolgens de kop aan een touw achter mijn wederom onverlichte fiets te binden en het door het ganse centrum van Haarlem te sleuren.

Waarmee ik maar wil aangeven dat ook de geringheid van overtredingen een relatief begrip is. In ieder geval zijn weinig vergrijpen zo laakbaar als de wijze waarop Jan Wolkers, tegenwoordig woonachtig in het koninkrijk der hemelen, zich heeft vergrepen aan de Nederlandse taal. Neemt u van deze neerlandicus aan dat u geen schriftgeleerde hoeft te zijn om te weten dat ‘schriftlezing’ gewoon met een kleine s hoort, of dat u geen bijbelkenner hoeft te zijn om een bijbels werk met een kleine b te schrijven. En dat ‘godsgezant’ met een hoofdletter zou zijn, is natuurlijk helemaal godgeklaagd.

Als ik die Hoofdletter morgen op straat tegenkom, maak ik hem af. Klein vergrijp, groot plezier.

Politie(k) (2)

Petje af voor de politie! In reactie op de ongevraagde bemoeienis van meneer Kesler met hun acties hadden ze natuurlijk de gummiknuppel en pepperspray uit de kast kunnen trekken, maar in plaats daarvan delen ze een koekje van eigen deeg uit door zich ongevraagd met Keslers voetbalcompetitie te gaan bemoeien:

Goeie actie! En het publiek is inderdaad de grote winnaar.

Politie(k)

De wedstrijden Feyenoord-AZ en Ajax-PSV zijn dit weekeinde afgelast in verband met acties van de politiebonden. Een vreemd besluit, omdat in confrontaties tussen supportersgroepen de wedstrijd zelf altijd de enige 2×45 minuten zijn waarin de politiemannen niet hoeven op te treden. Waarom de wedstrijden worden afgelast, en niet de rellen, is dan ook een raadsel, net zoals het een mysterie is waarom de supporters niet als de wiedeweerga een weiland langs de snelweg uitkiezen voor een stevige matpartij nu ze weten dat oom agent met zijn gezin weekend viert op Texel.

De KNVB maakt zich intussen niet populair door de actievoerders bij monde van directeur Henk Kesler als ‘verwende kereltjes’ en ‘gefrustreerde vakbondsbaasjes’ te diskwalificeren. Zo’n hautaine woordkeuze, die bovendien blijk geeft van een weerzinwekkende politieke opvatting die zich weinig gelegen laat liggen aan de meest basale grondrechten in onze samenleving, vraagt natuurlijk om een aframmeling met de wapenstok. Het is dus maar goed voor Kesler dat de agenten juist een rustig weekend hadden ingepland.

Maar goed, de politie is nu nog bozer dan zij al was, en dat doet bij mij de vraag rijzen wie de orde gaat handhaven als dit tot wilde acties gaat leiden.

Kesler heeft natuurlijk wel degelijk een punt. De sterke arm wil er netto 200 euro per maand bij, en omdat dat niet zonder slag of stoot gegeven wordt, gaan ze maar staken. Zo 1917 is dat. En dat terwijl de agenten iedere week gratis naar het voetbal mogen en tijdens de wedstrijd gewoon doorbetaald worden. Ik bedoel: waar vind je dat soort arbeidsvoorwaarden nog?

Het vuile werk opknappen, noemen ze dat dan. En volgens mij tekent zich daar het motivatieprobleem af dat uiteindelijk ten grondslag ligt aan de acties. Het is namelijk gewoon het normale werk van de politie om de orde te handhaven, en op televisiebeelden lijkt het ook altijd alsof ze er best schik in hebben om onruststokende amoebes (of spijbelende jongeren, for that matter) af te rossen. Maar als je dat vuil werk vindt, dan had je geen politieagent maar kantoorklerk moeten worden.

Alsof het dreigende reglementaire verlies en de twee ton schade voor Feyenoord nog niet vriendelijk genoeg waren, volgen er komende week ‘publieksvriendelijke’ acties die ten koste gaan van de schatkist van minister Bos. Ik vraag me af of de vakbonden beseffen van wie die schatkist uiteindelijk is, en hoe publieksvriendelijk de acties in dat licht dan nog zijn. Bovendien is het de vraag of die 200 euro netto via wat omwegen niet uit datzelfde kistje komen.

De politie moet gewoon boeven vangen en niet zelf voor dief gaan spelen, zelfs niet van de eigen portemonnee. Kortom, de KNVB tegen de politie was een dramatisch slecht duel dat geen winnaar verdiende: een bloedeloze 0-0. Volgende week de topper Politie-Ter Horst, vermoedelijk op neutraal terrein.