Vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven een tandartsassistente gezien. Dat komt doordat ik voor het eerst in mijn leven van tandarts ben geswitcht, en de oude er geen had. Het was maar een merkwaardige tandarts, die oude, met zijn humeur onder continue hoogspanning, zijn assistentloze praktijk waar gedurende die twintig jaar dat ik er kwam helemaal niets veranderde, en zijn barbaarse methoden in zijn War on Tandsteen.
Voordat de nieuwe me pijn ging doen, lichtte hij eerst even de regels van het huis toe. Een afspraak moet maximaal 24 uur van tevoren geannuleerd worden, anders wordt het consult hoe dan ook in rekening gebracht, klonk het streng. Hoewel ik altijd heel stipt ben in afspraken, stelde de opmerking me weinig gerust, zo vlak voor de eerste blik in wat nu ongetwijfeld een ivoren kerkhof zou blijken.
Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen, en kon ook deze tandarts geen enkel gaatje ontdekken. Wel een hoop tandsteen natuurlijk. Hij was nog maar net begonnen met het altijd prettige wiiiiiiiieeeeeeuuu-wiiiiiiieeeeeuuu-wieltje toen de assistente boven het gepiep uitriep dat Richard van kwart voor drie aan de telefoon hing. Richard van kwart voor drie had om kwart voor drie een afspraak, zo zei de computer, maar Richard zelf dacht daar, het was inmiddels half vier, anders over: zijn vriendin had hem laten weten dat de stoel pas om vier uur voor hem klaarstond.
Dit soort misverstanden had mijn oude tandarts met zijn papieren administratie nou nooit aan de hand, dacht ik nog. Maar deze tandarts rook zijn kans en gebood de assistente een nieuwe afspraak te maken en voor de niet nagekomen afspraak een gepeperde rekening te sturen. Geconcentreerd wijdde hij zich weer aan het verwijderen van mijn tandsteen.
“Karel?”, klonk het even later uit het assistentenhok. “Richard gaat die rekening niet betalen.”
Karel moest er zelf aan te pas komen om Richard te overtuigen. Geduldig legde hij uit dat hij nu een halfuur had zitten duimendraaien, dat tijd sinds de Romeinen ook wel synoniem stond voor geld, geld dat op zijn beurt geen onwelgevallige geur verspreidt, en, om kort te gaan, dat er toch echt kwart voor drie in de computer stond, hij zag het hier met eigen ogen.
Toen Richard in zijn onschuld bleef volharden, suggereerde Karel dat Richards vriendin misschien wel iets verkeerd had doorgegeven. Vanaf dat moment werd het gesprek grimmiger en Karel steeds geïrriteerder. Af en toe keek hij om of te controleren of zijn bebloede nieuwe patiënt er niet stilletjes tussenuit was geknepen. Maar natuurlijk zat ik er nog; ik was wel benieuwd op welke verdonkiaanse wijze hier naleving van de huisregels werd afgedwongen.
“Kijk Richard, het kan natuurlijk ook zo zijn,” insinueerde Karel met enig venijn, en vermoedelijk had hij het bij het rechte eind, “dat je er om kwart over drie achter kwam dat je je afspraak was vergeten, en nu beweert dat die afspraak om vier uur is.”
Van die rechtse directe had Richard natuurlijk niet van terug. Acht tellen later, tegenstander groggy op de grond, volgde de verrassende ontknoping: “Weet je wat, Richard, ik strijk deze keer met mijn hand over mijn hart en scheld die rekening kwijt, maar laten we dan voortaan onze afspraken zwart op wit vastleggen, OK?”
Het is altijd lente in de ogen van de tandarts. Maar die assistentes, dat was niet veel soeps.
Laden ...