Tag: maxime verhagen

Blijven

President Obama heeft afgelopen week besloten dat de Nederlandse missie in Afghanistan ook na 2010 nog zal voortduren. Deze verrassende wending lijkt volkomen in strijd met eerdere afspraken van de Nederlandse regering, maar die dateren uit een tijd dat Obama nog niet de baas over ons was. We blijven dus gewoon nog even.

Verhagen en Balkenende zijn als kinderen zo blij dat ze weer iets voor de Amerikanen mogen doen. Dat kunnen ze nauwelijks verhullen, maar om hun vermeende geloofwaardigheid niet direct te verliezen, mogen ze natuurlijk niet al te gretig toehappen. Deze week wilde Verhagen niet eens ingaan op speculaasjes. Maar intussen zie je die twinkeling in hun ogen: dat wordt binnenkort weer tea for us two in Washington.

Defensieminister Van Middelkoop ergert zich zogenaamd groen en geel aan het enthousiasme van het CDA en hamert op zorgvuldigheid bij het nemen van een besluit. Dat klinkt al heel anders dan vorig jaar rond deze tijd, toen de missie nog in augustus 2010 zou eindigen, ook al zou Obama ’tien keer bellen’. Nu blijkt één televisietoespraak in de VS al voldoende. De adrenaline giert dus ook bij Van Middelkoop door het lijf, en zijn ergernis betreft natuurlijk vooral de PvdA. Want wat doet die ineens? Die houdt vast aan gemaakte afspraken! Het moet niet gekker worden.

Zo’n woordvoerder neemt dan plaats bij De wereld draait door en in plaats van Matthijs van Nieuwkerk direct te onderbreken zodra hij een vraag begint met ‘Dus na 2010…’ en geduldig uit te leggen ‘NEEEEEHEEEEEEEE! SJEZUS, HOE VAAK MOET IK NOU NOG ZEGGEN DAT DIE MISSIE IN AUGUSTUS 2010 EINDIGT? STEL EENS EEN NORMALE VRAAG MAN, TSJONGEJONGE, IK BEN TOCH GEEN POLITICUS OM ELKE KEER MAAR WEER TE HERHALEN WAT WE AL JAREN GELEDEN HEBBEN AFGESPROKEN? WE GINGEN WEG, WE GAAN WEG, WE ZULLEN WEGGAAN. KLAAR. FINITO. BASTA. SJEZUS, IK DACHT WE HET OVER MIJN NIEUWE BOEK ZOUDEN HEBBEN’ laat zo iemand Matthijs zijn vraag formuleren en volgt er een wollig antwoord waaruit naar voren zou moeten komen dat de PvdA heel standvastig tegen is, maar intussen zie je diegene al nadenken: hoe ga ik me hier volgend jaar in vredesnaam weer uitlullen?

Kortom: we blijven dus gewoon nog even.

Het meest hilarisch is nog wel: er is helemaal niemand die durft te zeggen dat Obama een fantastisch plan heeft ontvouwen en dat het met deze nieuwe informatie slechts een eer is om de Afghanen te mogen dienen. Feitelijk is dat de enige uitweg om een verlenging van de missie te rechtvaardigen: ruiterlijk erkennen dat we door de grootsheid van Obama niet anders kunnen. Maar nee, nu we gevraagd worden, moeten we ook onze eigen argumenten hebben om te blijven.

Om te beginnen is er dan natuurlijk het argument dat ook bij de eerdere verlenging werd gebruikt, en dat komende kabinetten tot sint-juttemis kunnen gebruiken: de Afghanen hebben ons nodig. Dat zeiden we de vorige keer ook, en toen zeiden we erbij dat Nederland na vier jaar wel zijn steentje had bijgedragen. Nieuw is deze keer dat we bij een verlenging van de missie eindelijk kunnen gaan oogsten wat we gezaaid hebben. Kennelijk was de opzet van de eerdere missies slechts dat we de weg zouden plaveien, waarna Luxemburg nog tien troepen zou sturen die dan alle lof zouden gaan opstrijken. Die eer komt ons toe en dus moeten we blijven.

Daarom stuurt Obama ook nog 30.000 troepen: om te oogsten. We kunnen maar beter flink wat extra manschappen sturen voordat de Amerikanen weer alle oogst inpikken.

En wat denken Balkenende en Verhagen eigenlijk precies te gaan oogsten? Ik zou zeggen: hoon. Hoon, heel veel hoon.

Nederig land

Maxime Verhagen van de week op het Journaal gezien toen Morgan Tsvangirai zich even daarvoor op de Nederlandse ambassade in Zimbabwe had gemeld? Wat was-ie streng he! Helaas was de camera uitsluitend op de geniepige glimlach van onze minister gericht, maar ik weet zeker dat hij zijn bokshandschoenen al had aangetrokken om op ieder moment met Robert Mugabe op de vuist te kunnen gaan als het erop aankwam. Hij, Maxime Verhagen, groot staatsman, verdediger van democratische waarden, stond persoonlijk garant voor de veiligheid van de geplaagde Zimbabwaanse oppositieleider.

Het zijn van die momenten waarop je ToN in je maag voelt opborrelen. De hele wereld heeft op veilige afstand een grote mond, maar bij welk land klopt Tsvangirai aan? Juist. Verhagen was er ook zichtbaar mee in zijn nopjes: hij glimde zo van oor tot oor dat de cameralampen op zijn knoestige neus reflecteerden.

Het vraaggesprekje met de interviewster werd gelardeerd met fragmenten van donkere, vervaarlijk uitziende mannen die voorzien van kapmessen, spiezen en pijl en boog, én met ontbloot bovenlijf, over een steppe-achtig landschap aan het hollen waren. Een beetje merkwaardige montage van de NOS, maar wel sympathiek ten opzichte van het overgrote deel van het Nederlandse volk dat de tronie van Verhagen niet langer dan een halve minuut kan velen. Hoe dan ook, het leken me geen congresgangers van het CDA met een mening over embryoselectie die daar door het beeld renden.

Eerder deden de aanhangers van Mugabe, zij waren het, denken aan het Turkse voetbalelftal: met de inzet zat het allemaal wel snor, maar tegen een geoliede vechtmachine uit een welvarend land als Nederland zou je normaal gesproken geen cent voor hun kansen geven. Zet de meest gedemotiveerde piloten in een Apache, laat ze de hele dag met twee vingers uit hun neus eten tot de dienst er om klokslag 4 uur weer op zit, en dan nog hakken we ze de pan in. En vandaar dus ook de zelfverzekerdheid van Verhagen. Kun je wel, tegen een tegenstander die zijn wapenarsenaal bij een tweedehands Gamma bij elkaar scharrelt?

In hetzelfde bulletin werd gewag gemaakt van de ten hemel schreiende aanklacht tegen Geert Wilders en de daarmee samenhangende boycot waartoe vanuit Jordanië is opgeroepen. Dit alles omdat de Nederlandse regering niet voldoende juridische stappen tegen Wilders zou hebben ondernomen – lees: omdat we hem niet, zoals de bedoeling was, hebben opgehangen.

Sindsdien wacht ik op een ferme repliek van onze minister van Buitenlandse zaken, die grote staatsman, die verdediger van democratische waarden. Maar er is nog geen ambassadeur op het matje geroepen, we hebben nog geen diplomatieke banden verbroken, we hebben zelfs niet eens ons beklag gedaan. Het enige wat we hebben vernomen, is dat Friesland Foods en Zwanenburg met de staart tussen de benen paginagroot hebben geadverteerd in de Jordaanse kranten. Boodschap: wij hebben niks met politiek te maken, maar we distantiëren ons natuurlijk wel van de inhoud van Fitna.

Ik denk dat we hier eindelijk die VOC-mentaliteit op het spoor zijn die Balkenende een paar jaar geleden zo propageerde: zorg er vóór alles voor dat je je centjes veiligstelt. Met Marco van Basten die in de kleedkamer van de Russen de tegenstanders complimenteert kunnen we inmiddels wel stellen dat Nederland vooral een prettig land is voor wie de handdoek in de ring heeft moeten gooien.

School

Maxime Verhagen voor de klas: ik kan zo snel geen beter pleidooi voor hogere lerarensalarissen bedenken. Te vrezen valt dan ook dat zijn klasje van dertig ambassadeurs uit islamitische landen, wier resultaten bij de Cito-toets reeds als erbarmelijk bestempeld moeten worden, straks ook bij het eindexamen genadeloos door het ijs zal zakken.

Het rekenen ging nog aardig, althans, nadat Verhagen nederig zijn excuses had aangeboden voor de rekensom ‘Hoeveel is 3 varkens plus 2 varkens?’, en ook de anatomie van de geit werd feilloos blootgelegd. Op het onderdeel staatsinrichting gingen de scholieren echter opzichtig de mist in.

‘Hoe wordt Wilders straks eigenlijk geëxecuteerd?’, wilde een leergierige pupil uit Pakistan weten.
‘Nou,’ antwoordde Verhagen, ‘ik begrijp je vraag, maar helaas is dat nogal lastig in Nederland. Wij, ehh, kennen geen doodstraf’, voegde hij er licht blozend aan toe.
‘Maar hij kan toch op zijn minst gestenigd worden?’
‘Nou [Verhagen begint altijd al zijn antwoorden met ‘nou’] nee, zelfs dat niet: de heer Wilders mag volgens de Nederlandse wet zijn film maken, omdat hier vrijheid van meningsuiting is.’

Zestig glazige ogen in de richting van de meester.

‘Nou, ehh, kijk,’ stamelde Verhagen, terwijl de eerste zweetdruppels richting wenkbrauwen parelden, ‘het is natuurlijk een onding, die vrijheid van meningsuiting, maar als je hem hebt, en wij hebben hem nu eenmaal, dan mag iedereen zeggen wat hij vindt.’
‘Maar dan kun je toch ook vinden dat hij geëxecuteerd moet worden?’, merkte het slimste jongetje van de klas scherp op.
‘Nou, dat dan weer niet. Want dat zou aanzetten tot geweld zijn, en dat mag dan weer niet.’
‘Huh?! Dus je mag alles vinden, behalve dat iemand dood moet? Ik snap er niks meer van, meester. Hij beledigt de profeet! En wat doen jullie daar zelf dan tegen? U bent toch de baas van het land, dan kunnen jullie de mensen toch vlaggen geven om te verbranden en dat soort dingen?’
‘Meester! Meester! Mag ik naar de w.c.?’
‘Nou, alleen als je twee vingers opsteekt. En wat wij doen? Nou, niks. Het enige wat je kunt doen, is naar de rechter stappen.’
‘Ah, de rechter! Maar die hebben wij ook. Dan zeg je toch gewoon tegen die rechter dat Wilders geëxecuteerd moet worden?’
‘Nou nee, dat zal niet gaan, want die rechters zijn bij ons onafhankelijk.’

Gelukkig heeft Verhagen nog even om zijn lessen wat overtuigender voor het voetlicht te brengen, en bijvoorbeeld eens te dreigen met wat strafwerk wanneer er niet geluisterd wordt; ik denk aan stopzetting van studiefinanciering of een algeheel verbod op apekooien op 11 september. Maar hoewel het eindexamen naar het zich laat aanzien verplaatst wordt tot 28 maart, zijn die drie weken lang niet genoeg, zo vrees ik, om aan de 1040-urennorm te voldoen.