Tag: europa

Bronnen

Op de middelbare school, en tijdens mijn studie Nederlands werd daar nog een schepje bovenop gedaan, werd mij heb ik altijd geleerd om lijdende zinnen zo veel mogelijk te vermijden. Daarom is het ook nooit iets geworden tussen de journalistiek en mij; koppen als Balkenende genoemd als EU-president zou ik rücksichtslos van een vette rode streep voorzien. Wie noemt immers Balkenende als EU-president?

Niet in alle gevallen is een lijdende vorm even erg. Als Barack Obama genoemd wordt als winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, dan is dat zo’n weinig opzienbarend gerucht dat het ook niet relevant is om te vermelden wie er de aanstichter van is; dat had immers de halve wereld kunnen bedenken. Wanneer iamzero.nl genoemd wordt als best geschreven Nederlandstalige blog idem dito. Maar wanneer de naam van Jan Peter Balkenende circuleert in verband met het presidentschap van de almachtige Europese Unie, dan wil je toch weten welke onverlaat dergelijke waanzin de wereld in geslingerd heeft.

‘Bronnen’, lees je dan vaak. Ja, dat lijkt me persoonlijk nogal wiedes. In wat voor wereld zouden we leven als geruchten niet afkomstig zijn van bronnen?

Bronnen zijn er in vele soorten en maten. Zo kunnen bronnen een sluimerend bestaan leiden, maar zijn zij soms in staat om dingen nadrukkelijk te noemen en toch gewoon bron te blijven. In een enkel geval kunnen ze zelfs zaken doen rondzoemen – in dat geval spreekt men eerder van brommen. In dit laatste voorbeeld is tevens te zien dat bronnen met enige regelmaat ‘welingelicht’ of ‘goed ingevoerd’ zijn. Ook dat lijkt mij in de meeste gevallen een open deur. Als je, bron zijnde, iets de wereld in brengt, mag ik hopen dat je weet dat je iets de wereld in brengt; alleen terminale alzheimerpatiënten zijn slecht ingelichte bronnen.

Minstens zo pleonastisch: de anonieme bron. I mean, like, duh!

Betrouwbaar, dat hoor je ook vaak over bronnen gezegd worden. Je hoort eigenlijk zelden iets over onbetrouwbare bronnen. Maar juist betrouwbare bronnen vertrouw ik voor geen cent. Wat mij betreft zijn betrouwbare bronnen juist enorme lafbekken, die zogenaamd de waarheid in pacht hebben maar die zich intussen wel angstvallig in een nikab hullen. Ook als ze complete onzin verkopen, worden ze de eerstvolgende keer gewoon weer als betrouwbare bron opgevoerd – terwijl de onbetrouwbare bronnen geen enkele kans op rehabilitatie wordt gegund.

Opvallend aan bronnen is voorts dat zij zelden alleen komen. Dat heeft vermoedelijk weinig te maken met het feit dat geruchten, en daarmee de bronnen, betrouwbaarder worden naarmate ze vaker genoemd worden, maar veeleer met het besmettelijke karakter van het bronschap. Vanmiddag vertelde ik aan iemand die het nog niet wist dat Jan Peter Balkenende genoemd werd als eerste EU-president – en verdomd, plotseling was ik ook een bron, een welingelichte en betrouwbare nog wel. En inderdaad, ook ik had Jan Peter weliswaar onbedoeld maar toch nadrukkelijk genoemd, net als de Nederlandse en Brusselse bronnen uit het bericht in de krant.

Wonderlijk toch hoe dat kan gaan. Helemaal als je bedenkt dat de hoofdpersoon in kwestie glashard ontkent dat hij genoemd wordt, terwijl iedereen inmiddels weet dat het wel zo is. Leest die man nooit een krant of zo?

Nee, dan prof. dr. ir. Akkermans. Zou hij al genoemd zijn? Nou, hierbij dan.

Zelfmoord

De Nederlandse voetbalvrouwen damesvoetballers lukte het net niet, maar op het gebied van zelfmoord op het spoor zijn we toch maar mooi onbetwist Europees kampioen geworden. Een postuum woord van dank aan al degenen die zich hier vol overgave voor hebben ingezet, lijkt me op zijn plaats.

Bij deze.

Met bijna tweehonderd per jaar werpen we ons hier te lande succesvol voor de trein, en relatief gezien gebeurt dat elders in Europa nergens zo vaak, zo becijferde de European Railway Agency. Die vergelijking was nog niet zo eenvoudig te maken: Duitsland heeft met 82 miljoen inwoners het hoogste aantal potentiële zelfmoordenaars en bovendien een traumatische treintraditie; Groot-Brittannië en Frankrijk hebben beduidend meer spoor dan wij, en op Malta had er maar één dronken passagier van een perron hoeven struikelen om de rest van Europa kansloos te laten.

Uiteindelijk werd ervoor gekozen om het aantal suïcidesuccessen af te zetten tegen het aantal verreden kilometers op het spoor, waardoor we kunnen concluderen dat onze zege te danken is aan de vele treinen die ook in de afgelopen jaren weer niet reden. De overwinning had nog eclatanter kunnen zijn als de NS ook zijn punctualiteitsdoelstellingen had gehaald – nu nog staken levensmoeie types regelmatig hun poging als de trein te lang op zich laat wachten, door hongerklop overmand. Net als ze zich bij de kiosk laven aan een bekertje Douwe Egberts en een sprits wegknabbelen, raast de intercity voorbij.

Zoals er geteld is, kunnen alleen de Belgen zich enigszins met ons meten, maar ja, die wonen in België. De Nederlandse Inspectie Verkeer en Waterstaat, uiteraard in verlegenheid gebracht met de onaangename uitslag, heeft een opvallende verklaring: er springen hier meer mensen voor de trein omdat we een fijnmazig spoornetwerk hebben. Je trekt de deur achter je dicht en vijf minuten later lig je op een biels – het is niet zo dat je daar eerst een uur voor in de trein hoeft te zitten of zo.

Maar dan komt het, en ik citeer nu de woordvoerster van de Inspectie: “In landen met minder rails kiezen zelfmoordenaars voor een flatgebouw om vanaf te springen.”

Dat is natuurlijk wel erg kort door de bocht van de Inspectie voor Verkeer en Waterstaat. Heeft de Inspectie voor Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieu naar aanleiding van een rapport van de European Apartment Block Agency soms geconcludeerd dat in landen met minder flatgebouwen zelfmoordenaars kiezen voor een trein om voor te springen? Zegt Ab Klink dat zelfmoordenaars vaker een overdosis drank en pillen nemen als de trein niet langs hun flatgebouw rijdt? Kiezen suïcidalen die zich willen ophangen in landen waar weinig touw te koop is voor een steen om hun middel, waarna ze erachter komen dat daar ook touw voor nodig is, zodat ze nog wanhopiger worden en zich met een scheermesje van een flatgebouw op een spoorweg gooien?

Nou werken we al zestig jaar samen in Europa, en dan zijn we niet eens in staat om in zo’n onderzoekje even de koppen bij elkaar te steken. Schande! Maar natuurlijk wel weer meteen in een Pavlov-reactie schieten en een hele reeks symptoombestrijdende maatregelen afkondigen: “De Nederlandse Spoorwegen proberen met hekwerken, struiken, lampen en camera’s langs het spoor de zelfmoorden tegen te gaan.”

Wij maar denken dat al die poortjes alleen maar vanwege de invoering van de OV-chipkaart neergezet worden. Zoveel gedoe om van tweehonderd ingecheckte zelfmoordenaars per jaar nog even 4 euro te kunnen aftroggelen.

Duiden

Gutteguttegut, wat waren we met zijn allen verbaasd over de overwinning van de PVV bij de Europese verkiezingen afgelopen donderdag, na slechts drie jaren van peilingen en een maatschappelijke ontwikkeling van een jaar of acht die al in die richting wezen. En dan te bedenken dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn – of: zal worden – wanneer Geert ook de echte anti-Europastemmer, die bij Europese verkiezingen wijselijk thuisblijft, had weten te mobiliseren.

De dagen na zo’n politieke aardverschuiving staan altijd in het teken van het grote duiden. De meest kolderieke analyse kwam nog wel van de grote winnaar zelf, die in de uitslag van verkiezingen over Europa, waarin amper een derde van de bevolking de moeite had genomen zijn stem uit te brengen, een duidelijke boodschap aan het nationale kabinet las om zijn biezen te pakken. Het is toch ook een democraat in hart en nieren, onze Geert.

In de tsunami aan speculaties durf ik ook nog wel een duid in het zakje te doen: deze uitslag toont, helaas, voor de zoveelste keer het failliet van onze meerpartijendemocratie. De afgelopen decennia zijn we vrijwel onafgebroken bestuurd door christenen, sociaal-democraten en liberalen, in wisselende samenstelling. De ene keer boog het beleid wat meer naar links, de andere keer wat meer naar rechts en de afgelopen jaren wat meer naar boven, naar de Heer, die eigenlijk continu zag dat het Goed was. Natuurlijk was het niet leuk als de partijen die de regering vormden niet helemaal vasthielden aan hun verkiezingsprogramma en in plaats daarvan compromissen sloten, maar dan stemden we ergens anders op, verschoof de balans en kwamen we erachter dat regeringen nu eenmaal per definitie compromissen moeten sluiten.

Waren we teleurgesteld? Welnee. Het kon misschien beter, maar het ging ontzettend goed. Tot het te goed ging en de mensen verwend raakten. Met een partij die in minder dan 100% van de gevallen verkondigde wat men vond, nam men geen genoegen meer.

Intussen spelen de gevestigde partijen nog steeds hetzelfde kluitjesvoetbal dat ze altijd al speelden, met zijn allen rond de middencirkel. De verschillen tussen veel partijen, hoe dik  ze ook aangezet kunnen worden en feitelijk ook kunnen zijn, zijn welbeschouwd nuanceverschillen, en dat vereist een ingewikkeld verhaal.Waar men vroeger meneer de politicus op zijn blauwe ogen geloofde omdat hij ongetwijfeld wist waar hij het over had, eist de moderne burger tekst en uitleg die hem in veel gevallen ver boven de pet gaat. Boodschappen die voor elke amoebe nog redelijk te behappen zijn, zoals ‘Tegen!’, ‘Brr!’ en ‘Eng!’, beklijven daarentegen een stuk beter.

In navolging van PvdA-fractieleider Mariëtte Hamer, die overigens een debat tegen een gemiddeld wassen beeld in Madame Tussaud’s nog zou verliezen, zie ik in de verkiezingsuitslag ook een aansporing: een aansporing om het standpunt dat veel mensen te dom zijn om hun democratisch recht uit te oefenen, waarmee ik mezelf altijd zo populair maak, nog krachtiger uit te dragen. De gevestigde politiek zou er verstandig aan doen zich rekenschap te geven van dit feit. Niet door het hardop te verkondigen, want dat jaagt de mensen alleen maar tegen je in het harnas, weet ik toevallig, maar wel door de nuance te verlaten en je tot platitudes te beperken. Laat ze hun stem maar baseren op algemeenheden, en breng de nuance dan maar weer aan zodra je het vertrouwen hebt gekregen en aan de slag gaat. Afdwingen, dat respect! En wie zich dan nergens in kan vinden, blijft maar lekker thuis; ik heb nooit begrepen wat het probleem kan zijn van een lage opkomst bij verkiezingen.

Zo’n cordon sanitaire, dat Wilders als men het weigert op te richten nog het liefst eigenhandig metselt, is, zoals de naam al aangeeft, op zich een hele gezonde oplossing. Femke Halsema wees er in een overigens hemeltergend debat al op dat de partijen die een uitgesproken pro-Europese campagne hebben gevoerd bij elkaar veel meer zetels hebben gehaald dan de PVV. Ze zijn er dus wel, en zelfs in ruime meerderheid, maar zolang men elkaar in een onnavolgbaar gevecht blijft bestrijden op de vierkante centimeter zal dit potentieel steeds moeilijker te gelde gemaakt kunnen worden.

Zeventien procent voor de PVV: dat betekent dat waarschijnlijk zo’n zeventig procent fel gekant is tegen Wilders en de zijnen. Als je het zo bekijkt staat D66 er op dit moment waarschijnlijk het meest rooskleurig voor. Maar zelfs in de hoogtijdagen van een anti-partij is antipathie kennelijk geen democratisch gegeven.

Europa TSJA

Ik moet u iets opbiechten: ik heb de afgelopen weken serieus met de gedachte gespeeld om morgen bij de Europese verkiezingen op D66 te stemmen. Eigenlijk.

Kijk, er is weinig waar ik zo’n enorme hekel aan heb als aan welgestelde Nederlanders met een vermeende hekel aan Europa. Europa, dat is synoniem voor alles waardoor ons leven hier tof is en elders kut: vrede, vrijheid, vrij vrvoer, vreten en vrouwen – althans dan toch die van de soort die niet van boven tot onder bedekt zijn door textiel dan wel ongewenste lichaamsbeharing – en daar anders wel iets op bedenken. Honger, dat zijn vliegen op een donker kinderlichaam op een plasmascherm; oorlog voer je op een Playstation.

Wie daar een hekel aan heeft, maakt op zijn minst een nogal verwende indruk, als het geen verwarde is. Toch werden het er in de afgelopen jaren steeds meer, en nog meer en toen nog meer, tot er in dit chagrijnige verwende ooit zo tolerante boze godvergeten geborneerde egoïstische verziekte kloteland welgeteld nog maar één fatsoenlijke partij was die zich in het kabaal van anti-geluiden en ander sceptisch gemopper überhaupt nog openlijk voor Europese samenwerking durfde uit te spreken met de slogan Europa JA.

En dat was dan D66. Tsja.

“Ja, nogal wiedes”, had ik als campagneleider nog aan de slogan toegevoegd, maar dat zou waarschijnlijk olie op het vuur geweest zijn, zeker bij een partij die eerder stiekem ook al niet zo gelukkig was met zijn slogan, eigenlijk.

Niettemin lopen er in Nederland politici rond die beweren dat Europa ons ‘alleen maar geld kost’. Het zijn liegebeesten van de ergste soort, zonder tussen-n want het gaat hier om het werkwoord, LIEGEN, en dat is wat ze doen: ze begaan een flagrante historische leugen, en daarom zou je ze ook leugenbeesten kunnen noemen, mét tussen-n, als dat woord tenminste had bestaan. Ze maken de mensen wijs dat ons land in de Noordzee zal verdwijnen wanneer we afspraken die al tijden van kracht zijn eindelijk eens op papier vastleggen, en brengen hun politieke tegenstanders zodanig in de war dat zij waarschuwen dat het licht uit zal vallen als we het niet doen.

In gesprek met polofoben en andere europsceptici kan ik mijn verbolgenheid over het hierboven samengevatte grondwetdebatdrama altijd moeilijk verbergen. Als onze volksvertegenwoordigers, die toch worden ingehuurd om slim te zijn, al met zulke aantoonbaar domme argumenten aankomen, dan zal het volk, mijzelf incluis, toch zeker wel veel te dom zijn om over zulk een ingewikkelde materie een zinnig oordeel te vellen?

En zo kwam ik in het Guinness Book of Records als eerste man die elitair was omdat hij zichzelf ergens te dom voor vond.

En zo kwam ik dus ook even bij D66 uit, maar dat was gelukkig van korte duur. Een stem voor D66, tsja, wat moet je ermee. In Europees verband is dat net zo goed een stem voor de VVD, en hoewel dat een argument van het type stem-voor-of-het-licht-valt-uit lijkt, zit er helaas wel een kern van waarheid in. De SP zit bij allerhande communisten in een fractie en het CDA doet het met Berlusconi: het zijn gewoon de feiten.

Het is precies dat ogenschijnlijk frustrerende aspect dat me zo hoopvol stemt en doet stemmen. Vergeet al die onzinnige interne schaduwdebatjes in de marge die hier gevoerd worden: we stemmen morgen Europees. Wat zo’n Europese fractie allemaal wil? Geen flauw idee. We worden daardoor gedwongen om ons vast te klampen aan de dichtsbijzijnde zuil, en er min of meer blind op te vertrouwen dat de vertegenwoordigers daarvan ongeveer gaan doen wat we willen. The return of the Zuilen – bigger and meaner than ever! Of je nu van planten houdt of van God, van de vrije markt of van Mao: feitelijk heb je geen keus.

In die 26 andere landen zullen toch wel genoeg getalenteerde en bevlogen sociaal-democraten te vinden zijn die onze Hollandse prutsers voor hun karretje weten te spannen?

Berlijn

Het leek van tevoren nog zo’n leuk idee, om op 4 mei om 20.00 uur in een willekeurige Kneipe of Stube met een oorverdovend MAUL HALTEN!!! alle aanwezige Duitsers tot stilte te manen, om twee minuten later een woedende tirade af te steken over het stuitende gebrek aan respect dat men hier tentoonspreidde, uitgerekend hier, waar het na alles wat men ons heeft aangedaan kennelijk te veel gevraagd was om even twee minuten de grote waffel waar men hier beroemd om stond, gesloten te houden.
Den Großwaffel geschlossen zu halten: wekenlang had ik ernaar uitgekeken om mijn vlammende betoog met die woorden te besluiten; ik had al heimelijk afscheid genomen van het speeksel dat bij het uitspreken ervan in grote hoeveelheden mijn eigen bescheiden mond zou verlaten.

Helaas bleken de mensen bij aankomst in Berlijn helemaal niet in bruine uniformen met lange laarzen door de straten te marcheren, links en rechts commando’s uitblaffend. Integendeel: in vergelijking met onze eigen grote steden, if any, leken we wel terechtgekomen in een oase van vriendelijkheid, kalmte en, was dat eigenlijk niet juist ons ding, tolerantie. Geen chagrijnige blikken wanneer een irritante toerist, een Nederlander nota bene, vraagt of de Kurfürstendamm naar links of naar rechts is. Geen woedende burgers in het openbaar vervoer als ze net hun metro hebben gemist of als de deur niet open gaat – al kan dat ook aan de kwaliteit van het openbaar vervoer liggen natuurlijk.

Uberhaupt, of moet ik zeggen sowieso, heb ik vrijwel geen boze, cynische of rancuneuze mensen gezien. In de campagne voor de Europese verkiezingen wordt hier niet gewezen op het feit dat 61 komma zoveel procent van de mensen minder Brussel wil, voornamelijk omdat het niet zo is. De Europese vlag hangt hier op diverse plaatsen fier in top. Ja mensen, uitgerekend Duitsland is wel blij dat het al bijna zeventig jaar vrede is in Europa.

Misschien zijn de Duitsers een stuk sympathieker geworden na de Wende van 1989. Het zou zomaar kunnen. De oorlog en veertig jaar ellende hebben diepe sporen achtergelaten in Berlijn, maar in de rap commercialiserende stad staan Karl Marx en Friedrich Engels de boel gewoon nog altijd gade te slaan. Links en rechts zien ze de Starbucks-ketens als paddenstoelen uit de grond verrijzen, hele hordes mensen laten zich voor een middelmatig bakje koffie met open ogen door de slimme marketing verblinden, maar er zijn ook nog altijd prachtige traditionele zaken als café Einstein waar je echt goede koffie kunt drinken, en dat één kopje dan meer kost dan een ‘puntje’ Sachertorte, nou, dat nemen ze dan maar voor lief, ieder zijn ding, zie je ze denken, de mannen die door 150 jaar ervaring nog een heel stuk wijzer zijn geworden, hun baarden lijken ook aan gewicht te hebben gewonnen, en ze aanschouwen alles ogenschijnlijk onaangedaan, of ze nu op de foto worden gezet met iemand die trots is op zijn speciaal voor de gelegenheid meegenomen boekjes van Marx en Lenin, of met een stomme Hollander die al sinds zijn geboorte op de VVD stemt.

Mochten onze oosterburen voor die tijd ook al best vriendelijk geweest zijn, dan was dat opgefokte gebeuren tijdens het EK van 1988 met terugwerkende kracht eigenlijk een bijzonder gênante vertoning, waardoor we het stiekem verdienen om door de Duitsers verguisd te worden. Maar zelfs daar zijn ze te vriendelijk voor.

Eén klein dingetje: ze zeggen wel eens van de joden dat ze zuinig zijn, maar als je in Duitsland een biertje bestelt, krijg je ook maar een half litertje. Is dat nog op een of andere wijze historisch verklaarbaar?

Bierland

U (61,5% tegenstemmer) kent het vast, het verhaal van dat varken (of misschien was het er meer dan één) dat in zijn hele leven nooit meer van de wereld had gezien dan de krappe vierkante meter op een Zeeuwse boerderij die het moest delen met vijf soortgenoten maar dat postuum helemaal (of misschien ook wel gedeeltelijk), naar Italië vervoerd moest worden vooraleer (mooi woord) het zichzelf van de Europese Unie parmaham mocht noemen.

Behalve de champagne, de cheddar, de cognac, de camembert, de parmezaanse kaas en de parmaham (waarom eigenlijk niet parmakaas en parmezaanse ham?) moet nu ook de Ierse pub eraan geloven: zonder Ierse oorsprong geen Ierse pub buiten Ierland. De ondertitelaar van onderstaand filmpje nam het er nog even van, en liet zich de Guinness welgevallen voordat hij (we hebben het over een medewerker van ons gerespecteerde NOS spatie Journaal) Jean-Claude Hulot de voorzitter noemde van de E punt U punt spatie commissie aanhalingstekens openen Irsh (sic) Pubs aanhalingstekens sluiten (waarna hij ook nog ‘pub spatie eigenaar’ en een heleboel overbodige Hoofdletters presteerde):

(advertentie!)

Ja, de EU spatie regels zijn duidelijk op dit punt. Nog even en Anky van Grunsven wordt van haar paard geschopt omdat zij niet op de plaats van het vroegere, bij de Sint-Elisabethsvloed van 1404 verzwolgen gehucht Grunsven ter aarde is gebracht. Frans de Nerée tot Babberich wordt uit de Tweede Kamer gezet omdat zijn moeder zich ten tijde van de eerste weeën niet in het Franse plaatsje Nerée bevond om vervolgens als de sodemieter naar Huis te Babberich vervoerd te worden, waarbij persen gedurende driekwart van de reis ten strengste verboden was vanwege een hardnekkige file op de Périférique.

De Pekingeend bij de Chinees komt nu nog gewoon uit Nederland, maar het is natuurlijk slechts een kwestie van tijd tot China tot de EU toetreedt. En is uw Maltezer Leeuwtje na de toetreding tot de EU 2004 geboren? Laat de voorzitter van de E.U. commissie Maltezer Leeuwen het niet horen!

Laten we het erop houden dat de EU de strijd tegen het impopulaire imago niet heel handig aanpakt. In het geval van de cheddarkaas kan ik me nog voorstellen dat oude zure Engelsen die zo langzamerhand de smaak van de kaas hebben aangenomen zich in hun eer getast voelen als cheddar van buiten Cheddar komt, maar de Ieren spoeden zich in het buitenland gearriveerd altijd maar wat snel naar de dichtstbijzijnde Ierse pub, dus op hun uitdrukkelijke verzoek zal de EU dit niet doen.

Misschien doen ze het vanwege die hysterische Chinees, die natuurlijk niet de ideale pleitbezolgel van de publobby is. En begrijp me niet verkeerd, ook wat mij betreft mogen alle Ierse pubs in Nederland tegen de vlakte. Maar dan wel gewoon omdat het overbodige lokaliteiten zijn, en niet omdat ze ‘Ierse pub’ heten terwijl ze dat volgens de regeltjes niet zijn. En waarom is eigenlijk alleen een pub op Iers grondgebied een Ierse pub, en bijvoorbeeld niet, laten we zeggen, een pub ontworpen door een Ierse architect of gebouwd door Ierse bouwvakkers?

Charlatans zijn van alle tijden, en belazerd worden we altijd wel. Of die fabrikant uit een naburig dorpje zijn kaas nu wel of niet cheddar mag noemen, het blijft niet te vreten, en bovendien: tegen de productie van het nepproduct wordt helemaal niet opgetreden, alleen de naamgeving wordt als probleem gezien. ‘Cheddarachtige kaas’, ‘parmaëske kaas’ en ‘sjampie’: het mag allemaal.

Zo bezien moeten de liefhebbers van fish and chips zich ook weer niet al te druk maken; met een kleine naamswijziging is de Ierse pub gered. ‘Bierse pub’ lijkt me een aardig substituut, en niet geheel irrelevant ten opzichte van de core business. Of anders in het Engels simpelweg ‘Irishy pub’. Al is het de vraag of het gebruik van die i-grec niet op hellenistisch verzet stuit.

Billenkoek

In de immer voortdurende reeks Van jonge mensen, de dingen die voorbijgaan, waarin u eerder een vriend trouwplannen zag maken en een collegameisje zwanger zag raken, nemen wij vandaag afscheid van de billenkoek. Althans, als het aan de Raad van Europa ligt, die en passant ook de oorvijg in het zwarte gat van de geschiedenis wil doen verdwijnen. En dat allemaal dankzij Piet Hein Donner, onze Minister van Goede Zeden in Balkenende III die het goede voorbeeld gaf door eerst te vinden dat de corrigerende tik best door de beugel kon, vervolgens de discussie over die mening als pietheinluttig te bestempelen maar vervolgens wel een wettelijk verbod op Oud-Hollandsch praktijkgericht opvoeden door te zetten.

Het scheiden van de billenkoek valt mij zwaar. Niet alleen betekent het natuurlijk slecht nieuws voor mijn relatie, ik zie ook praktische bezwaren. Hoe bijvoorbeeld een kind te corrigeren dat over een jaar of tien een Koran heeft bemachtigd? Hoe krijgt Zwarte Piet de stoute kinderen nog in de zak naar Spanje? En wat betekent het billenkoekverbod voor de goede naam van Nederland op het gebied van homotolerantie, die nu al op het spel staat?

Billenkoek.
Zouden die andere 46 landen van de Raad van Europa beseffen welk een schitterend begrip zij in de ban dreigen te doen wanneer de voorzitter, toevallig een Nederlander, aankondigt dat we overgaan tot punt IV van de agenda: Buttock biscuit / Gâteau de la fesse / Arschkuche / Billenkoek / μπισκότο γλουτός?

Die mensen weten niet waar ze het over hebben! De billenkoek! Als Vincent van Gogh een Fransman was geweest had-ie in onze canon gestaan! En dat stuk cultureel erfgoed willen ze nu gaan verbieden!

Het zal ze overigens niet lukken, want na een weekje Spanje is wel weer duidelijk geworden dat men in zuidelijker contreien echt niet terugdeinst om bij het minste of geringste over te gaan tot een stevige portie pastel de la nalga; een ontbillenkoekt Spanje lijkt mij derhalve een utopie. Maar het meest van al zet ik mijn vraagtekens bij de democratische legitimiteit van het hele voorstel. Nu weet ik dat de Raad van Europa geen Europees Parlement is, maar ik kan mij niet herinneren dat er bij de laatste Europese verkiezingen ook maar één partij was die zich voor een billenkoekvrij Europa inzetten – de enige billenkoekpleidooien die ik me kan herinneren waren afkomstig van de pedopartij.

Dat is dus een verdacht staaltje totalitair handelen van de Raad van Europa, en daar past maar één straf bij.

Broek op de enkels, over de knie, billenkoek.