Tag: barack obama

Foto

Als het aan de president van de Verenigde Staten ligt, belandt er in de mailbox van wijlen Bin Laden geen bericht met als onderwerp “You were tagged in a photo by Barack Obama”. Ik vind dat wel een mooi statement. Je kunt tegenwoordig geen glaasje bier meer drinken op Koninginnedag of een dag later kan de rest van de wereld zien dat je er veel te diep in hebt gekeken. Daar zit niemand (slachtoffer noch publiek) op te wachten, dus als je rustig een potje zit te klaverjassen met je buren en de Navy Seals komen op bezoek, dan wil je dat ook niet per se met iedereen delen. Meer nog dan dronkenschap is de dood een privé-aangelegenheid.

Met het (vooralsnog) niet publiceren van de foto’s van een doorzeefde Bin lost Obama een belangrijke verkiezingsbelofte in: change. Nu nog wat extra geld naar onderwijs om het volk ook zo volwassen te krijgen. De fanatici die in het holst van de nacht de straat op gingen om met vlaggen te wapperen en nationalistische leuzen te scanderen, zorgden er voor goed voor dat we nooit meer vervuld van afschuw kunnen kijken naar moslimfundamentalisten die westerse vlaggen verbranden. Sterker nog, in de Arabische wereld kun je je nog afvragen in welke supermarkt de demonstranten toch die Amerikaanse, of als het zo uitkomt Deense vlaggen – niet de meest populaire gebruiksvoorwerpen zou je zeggen – aangeschaft hebben; met andere woorden of de overheid niet een handje helpt. De Amerikanen stonden er vrijwel zeker uit vrije wil, en zijn wat dat betreft dus eigenlijk nog een slagje enger.

Het is jammer dat Obama, die net bezig was zijn herverkiezing veilig te stellen, dit primaire gedrag niet in de strengste bewoordingen kon veroordelen, met het oog op diezelfde herverkiezing.

De ironie wil nu dat het met name gelovigen zijn die vragen om het bewijs van de dood van Bin Laden. Dat bewijs zou dan moeten komen in de vorm van een foto, terwijl we enkele uren nadat het nieuws bekend werd gemaakt al hebben kunnen vaststellen dat een foto anno 2011 nooit meer iets onomstotelijk kan aantonen.

Ikzelf heb ooit een deskundoloog in 2003 of daaromtrent horen verkondigen dat Osama (staat er Osama en niet Obama? Ja, er staat Osama en niet Obama. Sure? Sure) op dat moment waarschijnlijk al zo plat was als een theezakje, na de bombardementen op het Tora Bora-gebergte. Zonder me al te veel in de materie te hebben verdiept, heb ik altijd veel geloof aan die theorie gehecht, te meer omdat de spaarzame zogenaamde boodschappen van Bin Laden nooit zo overtuigend waren qua actualiteit en authenticiteit.

De deskundoloog van weleer zal het misschien verkeerd hebben, maar veel verschil maakt het niet: Bin Laden is nu zeker dood. Osama is niet meer, hij is opgehouden te bestaan. Hij heeft de geest gegeven en is op weg gegaan naar zijn maker. Zijn metabole processen zijn geschiedenis. We hebben het hier over een ex-Bin.

Dood tot het tegendeel bewezen is toch op zijn minst, en dat zou een heel stuk minder lastig aan te tonen moeten zijn. Maar ik voorspel u: uit de mond van die hele Osama gaan we weinig meer horen. Die heeft zijn beste tijd gehad; die gaat echt het huwelijk van William en Kate niet meer op dvd terugzien. We kunnen hem met een gerust hart schrappen van de lijst met 6.916.653.983 wereldburgers die we op het moment van schrijven hebben. Geen complottheorie die daar iets aan verandert.

En tegen de gelovige sceptici zou ik willen zeggen: geloof pas dat God en Allah leven als je een foto hebt gezien.

Belofte

Wie de stukken van iamzero een tijdje leest, ontdekt dat de vergelijking met Barack Obama zich vanzelf een keertje opdringt. Beiden zijn charismatische persoonlijkheden, die met hun ongeëvenaarde eloquentie bruggen weten te slaan waar het fundament lijkt te ontbreken; die vriend en vijand bij elkaar weten te brengen, ja zelfs bij elkaar in de armen doen vallen, met de tranen biggelend over de wangen, nadat zij ademloos kennis hebben genomen van wederom een onberispelijk betoog, waarin de woorden zo zorgvuldig gewogen leken maar tegelijkertijd zo natuurlijk tot één geheel versmolten, terwijl alle toehoorders overmand worden door heftige emoties van liefde en hoop op een betere toekomst. Nimmer kwetsend, nimmer cynisch, nimmer kort door de bocht, altijd oprecht en vooral altijd zo bescheiden: dat zijn zero en Obama ten voeten uit.

Tegelijkertijd betreft het talenten, om niet het verleidelijke woord ‘genieën’ te gebruiken, die weliswaar hun waarde voor de mensheid al dubbel en dwars bewezen hebben, maar die hun ware belofte nog lang niet hebben ingelost. Het is wel zo chic om hier bij de verdeling van de jaarlijkse prijzen rekenschap van te geven, zoals Usain Bolt na zijn fenomenale 100 meter de dubbele afstand ook nog echt moest lopen voordat hij zijn tweede gouden medaille omgehangen kreeg – terwijl iedereen natuurlijk al wist dat hij ook op de 200 een nieuw wereldrecord zou neerzetten.

Als je een dermate begenadigd figuur bent als Obama kan het verkeren dat je zonder noemenswaardige verdiensten belandt op een longlist van 205 kandidaten voor de Nobelprijs voor de Vrede, en dan nu al de meest geschikte kandidaat bent. Heb je dan terecht gewonnen? Aan de ene kant wel, maar het kan nauwelijks een stimulans zijn voor grootse daden in de toekomst. De enige uitdaging voor Obama is nu nog om die Nobelprijs tien jaar op rij te winnen, en wellicht om zich in de tussentijd nog een Aziatisch en Europees uiterlijk aan te meten, zich eerst te bekeren tot jood en daarna (weer) tot moslim, en dan tot slot samen met drag queen Michel Obama uit de kast te komen. Meestal blijft het echter bij één prijs, en dan is het wat sneu dat die wordt uitgereikt op het moment waarop je nog maar een fractie van je kunnen hebt laten zien.

Iets soortgelijks geldt nu voor zero, die geheel tegen zijn wil beland is op de longlist voor een Dutch Bloggie. Allicht is hij de beste van de 300 genomineerden in de categorie Meest populaire blog, een prijs die hij sowieso pas in ontvangst zou nemen als die gewoon Populairste blog zou heten, maar die hij zomaar zou kunnen krijgen omdat iedereen die nu nog niet in katzwijm gevallen is gewoon kan stemmen.

Echter, de nominatie is bijzonder prematuur gezien alle kwaliteiten die zero uit complete minachting voor zijn publiek onbenut laat. Natuurlijk, bij winst zal hij comme il faut verklaren dat hij verrast is, dat de prijs geen erkenning is voor zijn prestaties maar een aansporing tot actie. Maar intussen is er dus wel iemand die vindt dat hij de prijs nu al verdient; er is ten minste één onverlaat die het in zijn botte hersens heeft gehaald om www.iamzero.nl al in 2009 op de longlist te doen belanden. Misschien is het wel dezelfde die ook zero’s twitter-account zo graag wilde reanimeren.

Diegene heeft dan nog een paar dagen om zich bekend te maken en te ontsnappen met een blauw oog in de vorm van een IP-ban.

Maan

Op dezelfde dag dat de Nobelprijs voor de Vrede werd toegekend aan Barack Obama, president der Amerikanen, voerden diezelfde Amerikanen een bombardement uit op de zich van de prins geen kwaad bewuste maan. Onze maan, de maan van alle mensen, zonder aanleiding aangevallen door twee kamikazetoestellen. Kortom: ik weet het zo net nog niet met die Nobelprijs. De enige vooruitgang die ik bespeur is dat waar men in Irak nog geheimzinnig deed over het feit dat men eigenlijk op zoek was naar olie, nu in het geval van de maan zonneklaar is dat men water zoekt.

Dat kun je nauwelijks een verdienste van Obama noemen. Op de maan geen brute dictator met een vermeende zucht naar massavernietigingswapens die als afleiding kan dienen – al moet ik nu oppassen dat ik de Amerikanen niet op ideeën breng; het zou niet voor het eerst zijn dat ze ergens een marionet neerzetten als excuus om een latere oorlog te kunnen rechtvaardigen. Misschien zijn ze nu wel zo naarstig op zoek naar een kleine hoeveelheid water om ervoor te zorgen dat die het nog net overleeft tot de eerste bommen vallen.

De kersverse Nobelprijswinnaar verdedigde het barbaarse geweld tegen het onschuldige hemellichaam door te verklaren dat ‘anders dan Bagdad, het Afghaanse volk of onze eigen troepen, de maan niet naar de maan kan’. Maar geeft dat een land het recht om de maan dan maar lukraak te bombarderen? Wat zegt de Conventie van Genève hierover? Van wie is de maan? Ligt er een mandaat van de Verenigde Naties ten grondslag aan deze anders onrechtmatige aanval? Welke resolutie heeft de maan naast zich neergelegd? Hebben de partijen zich wel voldoende ingespand ingespannen om tot een diplomatieke oplossing te komen? En wat is het standpunt van de Nederlandse regering? Verlenen we weer wel politieke, maar geen militaire steun?

Van een oorlog anno 2009 verwacht ik shock and awe. Infraroodbeelden met live afweergeschut en dan BOEM! – waarna je als kijker de toto kunt invullen: was het een bruiloft of een voedselkonvooi dat daar opgeblazen werd? De CNN-verslaggever op het dak van zijn hotel, naar wie we spoorslags overschakelen, weet het nog niet, maar kan wel vertellen dat de burgers van de hoofdstad hun best doen om overdag zo goed en zo kwaad als het gaat hun dagelijkse leven op te pakken alsof er niets – BOEM! – en daar gaat weer een school of een ministerie.

Niets van dat al op de maan. Spannend gaat het echt niet meer worden, dus kom er maar in met die grondtroepen en let’s get it over with.

Het had Obama gesierd als hij de aanval een puntbombardement had laten zijn op die Amerikaanse vlag die daar nog steeds ergens moet staan te wapperen.

O drama

Dit hier heet een blog en dus word ik geacht vandaag iets over de uitverkiezing van Barack Obama te zeggen. Dat valt me zwaar. Toen ik gisteren Aart Zeeman, de vogelverschrikker van Een Vandaag, voor een verlaten bouwkeet annex buurtkroeg in een buitenwijk van Chicago zag staan in een dappere poging de liefde van de gewone man voor Obama ook vanuit de minst interessante invalshoek te belichten, wist ik zeker dat we in Nederland veel te veel aandacht aan dat hele circus besteedden. Het zou wel chic van CNN zijn om bij wijze van tegenprestatie Wolf Blitzer volgende week bij een brievenbus in Zutphen te posteren om verslag te doen van de drommen mensen die daar hun stem voor de waterschapsverkiezingen op de bus willen doen, maar ik vrees toch dat ze dit wereldnieuws aan zich voorbij laten gaan.

De dijken verhogen? Yes, we can!

Amerikanen, dat zijn voor mij toeristen. Ze zijn dik, dom en smakeloos, ze weten nooit de weg, ze lazeren continu van hun rent-a-bikes, en ondanks dat hebben ze de grootste muil. Oorlog, schulden en andersoortige crises zijn hun belangrijkste exportproduct. Ze verafschuwen het homohuwelijk, voeren een war on drugs, walgen van euthanasie of abortus maar hebben geen moeite met het executeren van gevangenen. We kunnen er lang of kort over praten, maar feitelijk hebben we een hartgrondige hekel aan Amerika.

De afgelopen acht jaar konden we alles wat we aan Amerika verfoeiden toeschrijven op het conto van George W. Bush. Dat gebeurde wat al te makkelijk, want ook vóór Bush jr. waren de Amerikanen al dik, dom en smakeloos, wisten ze nooit de weg en lazerden ze continu van hun rent-a-bikes. En ik kan u verklappen dat ook na Obama de Amerikanen nog steeds dik, dom en smakeloos zullen zijn, dat ze nog steeds de weg niet weten en dat ze nog altijd van hun rent-a-bikes zullen lazeren.

We krijgen het zwaar de komende jaren, wij Amerika-haters. We zijn euforisch nu een man voor wiens halfbroer het begrip centrale verwarming nog bestaat uit twee steentjes en een paar takjes hout het machtigste ambt ter wereld heeft weten te bereiken. Dat is ook mooi, al waren wij iets eerder met onze Marokkaanse burgemeester. Maar straks hebben we nog steeds een hekel aan dat achterlijke volk. Dat was ons een stuk makkelijker afgegaan als we weer vier jaar een fanatieke oorlogsfetisjist in het Witte Huis hadden gehad. Nu wordt het diep slikken als onze Obama extra troepen naar Afghanistan stuurt en hier en daar een executie gedoogt.

En toch.

Toch valt niet te ontkennen dat de man, o drama, emoties losmaakt met zijn weergaloze retoriek. Ik had vandaag niet de indruk dat het een historische dag was, de koffie op het werk was net zo smerig als iedere andere dag, maar toch heb je het gevoel dat er iets bijzonders gebeurt als Obama spreekt. Zou hij dan toch…?

Maybe he can.

Stemwiser

De gemiddelde fysieke omvang van de Amerikaan in ogenschouw nemend kan ik me al weinig voorstellen bij het begrip ‘zwevende kiezer’ aan de andere kant van de oceaan, maar als ik dan bedenk dat de keuze straks beperkt is tot welgeteld één Democraat en één Republikein (hoe bedoel je ‘land van de onbegrensde mogelijkheden’?), dan lijkt het me helemaal godsonmogelijk dat daar ook maar iemand in het stemhokje overmand wordt door twijfel. Ik bedoel: BZN of Led Zeppelin, smaken verschillen natuurlijk, en ik wil degenen die voor Led Zeppelin zouden kiezen echt niet tegen het zere been schoppen, maar als je te horen krijgt dat je de rest van je leven naar een van de twee bands moet luisteren, dan hoef je toch echt niet eerst een half jaar iedere dag naar een concert te luisteren om erachter te komen waar je voorkeur ongeveer ligt.

Toch schijnen ze er te zijn, de mensachtigen die gevraagd naar hun stemgedrag niet verder komen dan ‘Yeah, I mean, like, I dunno, you know?’. En daarom is er ook voor deze verkiezingen een speciale Stemwijzer USA ontwikkeld. En dat doen ze dan weer lekker handig, daar bij de publieke omroep: de Engelstalige versie doet het niet, dus daar hebben die Amerikanen geen modderfokking peppernut aan. Ik heb hem daarom zelf maar ingevuld, maar daar werd ik ook niet veel wijzer van.

Sowieso blijkt direct na het invullen dat je echt niet op een Republikein gaat stemmen als je favoriete Democraat de voorverkiezingen niet weet te winnen. Een vluchtige analyse wijst uit dat dit alleen zin heeft voor mensen die van plan zijn op Clinton te stemmen en die koste wat kost willen voorkomen dat illegalen een rijbewijs kunnen halen, iets wat Obama nog wel oogluikend zou kunnen toestaan (maar wat natuurlijk geen issue is omdat illegalen de facto niet bestaan).

Vooral was ik teleurgesteld over de irrelevantie van de stellingen waarop mijn mening met die van de kandidaten werd vergeleken. Ik wilde weten of Mitt Romney ook voor de Europese Grondwet had gestemd. Of de A73 wat Mike Huckabee betreft langs Beuningen over de Waal naar de A15 moet worden doorgetrokken. Of Hillary ook denkt dat Joran het gedaan heeft. Of John McCain ook vóór een vettax op de patat is. En of Barack Obama, zonder nu meteen weer grappen te gaan maken over fysieke omvangen, ook vindt dat de uitzending van Deep Throat gewoon door moet gaan.

Niets van dat al!

Of de inval in Irak juist was, en of er een tijdschema voor terugtrekking moet komen, wilden ze weten. Ja hallo, ik heb me al eens uitgesproken voor een parlementair onderzoek naar de Irak-oorlog, en daar kwam toen ook niks van terecht. En ook hier lijkt er weinig kans op succes, want alle overgebleven kandidaten zijn tegen zo’n tijdschema. Het zal je levensdoel maar zijn, om die troepen zo snel mogelijk terug te halen; in Nederland blijven er dan minstens veertig partijen over om op te stemmen, in Amerika ben je gewoon uitgeluld.

Er werd me ook gevraagd of de ouderdomsuitkering omlaag mocht, en of de topinkomens zwaarder belast moesten worden om het stelsel van sociale zekerheid (huh, hebben ze dat dan?) in stand te houden. Ik had de hoogte van die uitkering en het belastingtarief even niet paraat en gaf dus aan dat ik het niet wist. Daardoor kreeg ik uiteindelijk het advies om op Hillary Clinton te stemmen, want die wist dat ook allemaal niet. Een vrouw als president, ik blijf zo mijn twijfels houden.

(Overigens denk ik dat als er ook een kolom George W. Bush was geweest, er in iedere rij ‘weet niet’ had gestaan.)

Hoe dan ook, ik ben vastberaden om het advies in de wind te slaan en niet op Hillary te stemmen.