De

Toen de pleegdochter nog maar net bij ons was ingetrokken, verwees ik wanneer ik over haar sprak regelmatig naar haar als ‘het kind’. Dat was vooral uit ongemakkelijkheid: ik kon moeilijk zeggen dat het mijn kind was, en iedere keer benadrukken dat het mijn pleegkind betrof, zou rieken naar dikdoenerij met een stortvloed aan complimenten en bewondering als onvermijdelijk gevolg. Dit terwijl het hele idee nu juist was dat het niet om ons, maar om ‘het kind’ draaide.

Tegenwoordig heb je twitteraars van in de dertig die naar hun partner of kroost verwijzen als ‘de man’ of ‘de zoon’. Het is mij onduidelijk welke miskleun in de ontwikkeling van ons lager onderwijs hiervoor verantwoordelijk is.

‘De’ is een lidwoord: om precies te zijn een bepaald lidwoord. Dat betekent dat verwezen wordt naar iets wat eerder is vastgesteld of geïntroduceerd. Je kunt bijvoorbeeld zeggen: ‘Ik heb twee kinderen. De dochter is dyslectisch en heeft een glutenallergie, de zoon heeft PDD-NOS.’

Kom je daarentegen bij de bakker en zeg je vanuit het niets ‘De man heeft trek in croissantjes’, dan is dat raar. Heel raar, mag ik er wel aan toevoegen. Bezoek je als bezorgde ouder je huisarts, dan begin je ook niet met ‘De zoon heeft al een paar dagen last van zijn luchtwegen; het is een mysterie hoe dit komt’ – tenzij je misschien heel zeker weet dat je huisarts niet van literaire thrillers houdt.

Op Twitter is het echter bon ton: de zoon heeft zijn chipkaart in de trein laten liggen, de dochter heeft een moeilijk momentje, de man gaat vanavond whisky drinken, de moeder heeft sinds vandaag ook een smartphone, of nee: de mama heeft sinds vandaag ook een smartphone en de husband heeft een lampje gekocht.

‘Mijn’, mensen, ‘mijn’! Hoe moeilijk is het?

Ach, maar zero, zult u zeggen, gun deze mensen toch hun literaire vrijheid! Voor hen bestaat er maar één zoon, mama of husband, dus kunnen ze er ook met ‘de’ naar verwijzen.

Juist, en dat is precies wat er mis mee is. Ik ken al die mensen niet, en dan hoor je ze fatsoenlijk te introduceren. Welke graad van narcisme in welk egocentristisch wereldbeeld heb je bereikt als je er kennelijk niet alleen van uitgaat dat mensen überhaupt geïnteresseerd zijn in de wederwaardigheden van je kinderen of partner, maar zelfs het idee hebt dat zij een kaartje hebben gekocht voor het toneelstuk van jouw leven, waarin zij alle personages kennen, van de butler tot de mama tot de husband?

Ha, daar verschijnt de zoon weer ten tonele, die in oktober 2016 wormpjes in zijn ontlasting kreeg nadat hij een hap uit de zandbak op het schoolplein had genomen!

Welnu, zolang men niet gewoon het bezittelijk voornaamwoord gebruikt, prefereer ik de interpretatie die schuilging achter mijn verwijzing met ‘het kind’: ongemakkelijkheid en enige gêne. De zoon (Wolf, Storm of Beer): weliswaar hoogbegaafd maar toch ook een beetje raar af en toe. De moeder: lief mens verder hoor, maar ze snapt niets van mijn leven. De man: die daar op de bank? Die geen moer in huis doet en zelf geen account wil aanmaken om te zeggen dat hij vanavond weer alleen de hort op gaat? Moet ik die de mijne noemen?

(Met excuses aan de pleegdochter, die ik hier na zesenhalf jaar toch een keer ongevraagd heb opgevoerd.)

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *