Mocht u de afgelopen dagen de discussie over nog eens 6 miljard aan bezuinigingen met angst en beven gevolgd hebben omdat uw broekriem reeds tot het laatste gaatje aangesnoerd is, dan kunt u uw gedachten altijd nog laten uitgaan naar wezens die er nog beroerder aan toe zijn, zoals daar zijn het Afrikaanse weeskind met hiv, Gordon, het varken of de kip.
De ellende van de laatste soort – en dan met name de subspecies in plofvorm – moet zeker niet onderschat worden. Zitten wij pas enkele jaren in een dipje, wellicht een rimpeling die met het verstrijken van de tijd vanzelf gladgestreken wordt en onopgemerkt zal blijven voor toekomstige generaties – de kip kent al decennialang een bestaan dat zijn weerga als het gaat om uitzichtloosheid niet kent.
Wie dacht dat wij ons zorgen moesten maken om onze privacy heeft nog nooit een minuut doorgebracht op een wc van één vierkante meter met vijf soortgenoten die gisteren een kilo bruine bonen te verstouwen hebben gekregen en vanochtend een liter koffie. Helaas heeft ook de kip te maken met een zeer beperkte mobiliteit op de woningmarkt, en als je dan uit pure verveling het haar van je buurvrouw gaat bijpunten, wordt ook nog eens je snavel afgeknipt.
De situatie van de kip, in misleidende reclames wel geroemd om haar veelzijdigheid, is met andere woorden niet te benijden. De enigen die hen (hen!) kunnen helpen, zijn ironisch genoeg de Europese Unie (je beste vriend in barre tijden) en mensen die niet gebukt gaan onder economische tegenspoed. Zij kunnen immers hun portemonnee trekken om een Beter Leven*** te sponsoren.
De grote vraag is nu of de kip daar eigenlijk wel bij gebaat is. Want om eerlijk te zijn: de kip komt op mij niet direct over als een dier dat van nature bijster opgetogen is. Dat krijg je natuurlijk als je iedere dag ovuleert: het koppie gaat snel hangen, en niet voor niets bestaan er associaties met de koude kip, de blinde kip en de kip zonder kop – zelden hoor je iemand over een warme, een ziende of een mét kop. Je kunt van de leg raken, maar er niet weer op (in? aan? er is niet eens een woord voor).
Wie schetste dan ook mijn verbazing toen ik op een doosje eieren het volgende kwaliteitskeurmerk aantrof:
Niet alleen een tamelijk boude claim van de Gebroeders Van Beek, het is ook zeer de vraag hoe zij de vrolijkheid der kippen denken te waarborgen. Betalen we extra omdat de productie van de kippen die toevallig een mindere dag hebben rücksichtslos vernietigd wordt?
Maar dan nog! Waarom zou de vrolijkheid van de kip een pre zijn voor het ei? Geeft een kantoor met goedgemutsteboekhoudersgarantie betere financiële adviezen? Helpt opperbestgehumeurdeloodgietersgarantie bij het verhelpen van een lekkage?
Welnee! Het interesseert mij niet of de kip wier ei ik eet, vrolijk was toen zij het legde. De kip moet gewoon kwaliteit leveren, en moet zich dus met toewijding concentreren op haar taak. Geen frivoliteiten a.u.b.! De kip-die-ondanks-alles-heel-gewoon-is-gebleven-garantie, die zou ik willen!
Er is nog een andere optie, namelijk dat het consumeren van deze eieren leidt tot een paradijselijke trip vol hallucinaties, waar je als een blije kip – contradictio in terminis – weer uit komt. Het lijkt mij verstandig deze eitjes te gaan klutsen.
Drie in één maand… consider VIC a contented hen.
Niet dat ik ‘m elke ochtend lees, maar de South China Morning Post schreef een jaar geleden een goede recensie over het blije ei: http://www.scmp.com/article/979561/happy-hens-lay-best-eggs
Eigenlijk was ik op zoek naar een citaat van P.G. Wodehouse, want de blije kip staat in een lange literaire traditie: ‘These eggs, Jeeves,’ I said. ‘Very good. … ‘Laid, no doubt, by contented hens.’